NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

A suicide mission

Als mijn vrienden hadden geweten dat ik hierheen zou gaan, zouden ze er alles aan gedaan hebben om me tegen te houden, tot mijn toverstok afpakken aan toe. Het zou zelfmoord zijn, pure waanzin om te denken dat dit goed zou gaan.

Maar ik heb altijd al van waanzin gehouden. Ik ben niet voor niet een Griffoendor: roekeloosheid zit in ons bloed.

Deze missie is misschien wel een van de gevaarlijkste die ik tot nu toe gedaan heb. Nooit eerder ben ik zo dicht bij het onheil geweest. Misschien is het stom geweest, maar werkelijk, wie had dit nou beter kunnen doen dan ik? Nu Sneep er niet meer is hebben we geen goede spion meer en we kunnen alle informatie gebruiken. 

Dus dan word ik aangekeken. En het is me nog gelukt ook: Ik sta in de slangenkuil der slangenkuilen en voor me aan de tafel zit de meest gevreesde man van de tovenaarsgemeenschap.

Voldemort.

Ik ben in zijn hoofdkwartier. De plek waar al zijn mensen bij elkaar komen. Onder mijn voeten worden mensen gemarteld en de muren van het huis zijn ondergedopen in hun geschreeuw. Ik wil niet denken aan hoeveel mensen hun dood hebben gevonden op deze koude vloeren.

Zwevend boven de tafel hangt het levenloze lichaam van Clothilde Bengel. Ook voor haar tikt de klok. Zou ik haar kunnen ontdoen van haar lot? Is er een mogelijkheid voor mij om haar hier weg te halen?

Welkom in de salon van Villa Malfidus.

Ik ben gestationeerd aan de zijkant van de salon, op een aan de kant geschoven tafel tegen de muur. Onzichtbaar kijk ik naar de enorme tafel vol met dooddoeners voor mijn neus. Het voelt vreemd om zo dichtbij ze te zijn, ze zelfs te kunnen aanraken, maar tegelijkertijd zo ver weg. Ik ben hier namelijk niet om te doden of zelfs om chaos aan te richten, hoewel dat wel een pluspunt te zijn. 

Nee, ik ben hier puur voor informatie. En misschien een klein beetje iets anders...

Recht voor mij zit hij. Zijn witblonde haar zit rommelig en zijn hoofd is naar beneden gericht. Hoewel hij met zijn rug naar me toe zit, weet ik dat ik in zijn ogen doodsangsten had kunnen zien. Toch voelt het goed om hem nog in levende lijve te zien. Na de dood van Perkamentus scheidden onze wegen en sindsdien had ik niks meer van hem gehoord, zelfs geen brief.

Recht tegenover hem zit Theodoor Noot, naast zijn vader. Ook hij kijkt naar zijn eigen schoot en soms zie ik zijn ogen even heen en weer flitsen naar de vrouw die boven hem hangt. Hij is een van de weinige jonge 'aanhangers' van Voldemort hier. Hij heeft geen teken, nog niet gelukkig, en ik weet dat hij diep van binnen dit niet wil. Dit is de eerste bijeenkomst waar hij heen is gegaan, gedwongen door zijn vader.

Mijn blik blijft bij de tengere jongen hangen. Alles aan zijn lichaamstaal schreeuwt dat hij zich niet op zijn gemak voelt, dat hij hier niet wil zijn. Ik zou geen gedachtelezer hoeven zijn om dat te zien. Het enige wat ik kan hopen is dat hij dat briefje nog heeft, wat ik hem aan het einde van ons vijfde jaar heb gegeven. 

Het gesprek is al een tijdje bezig tussen Voldemort en zijn volgers. Ze willen weten wanneer Harry verplaatst wordt. Ik twijfel al de hele tijd. Moet ik de Orde vertellen dat Voldemort het weet of niet? Of is het toch slim om ze de werkelijke datum te geven? Ik kan niet niks doen. Er zullen dan onnodige doden vallen.

Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten door een kreet. Een kreet die getekend was door pijn. Het kwam van onder me. Ik zie verschillende mensen verbaasd naar beneden kijken. Ook Draco en Theo werpen een vluchtige blik naar beneden, en vervolgens naar het lichaam boven ze. Peinzend kijk ik ook naar boven. Als er een manier zou zijn om haar te redden..

'Geen vrijwilligers?' vraagt Voldemort plots. Meteen ben ik er weer bij. Ik zie Voldemort naar Lucius kijken, een blik die je gedachten doorgrondt. Lucius zelf ziet er niet uit. Alsof hij dagen niet heeft geslapen. Misschien zou ik medelijden met hem hebben gehad als hij niet zo'n vreselijke man was geweest.