Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓼𝓮𝓿𝓮𝓷

"Τι λέγαμε πριν μας διακόψουν αυτοί;" με ρωτάει γελώντας.
"Για τις σπουδές μας", της απαντάω κοιτάζοντας μια αυτή και μια το αγόρι που έκανε το νόημα στους φίλους του. Εξακολουθεί να μας -βασικά να μου- ρίχνει λοξές ματιές και μου έρχεται να τον χτυπήσω...
"Ιστορία! Λατρεύω να διαβάζω και να μαθαίνω για τα ήθη και τα έθιμα του πολιτισμού μας! Τώρα αν θα διδάξω ή αν θα ακολουθήσω κάτι άλλο δεν έχω αποφασίσει", μου απαντάει κι εγώ διακρίνω μεγάλη αυτοπεποίθηση στον τόνο της φωνής της, "εσύ;"
"Τα βιβλία είναι το πάθος μου! Αν με κλείδωνες σε μια βιβλιοθήκη αυτή τη στιγμή, θα έμενα εκεί μέσα αιώνες... Το όνειρο μου είναι να καταφέρω να εκδώσω κάποιο μυθιστόρημα", λέω ονειροπολα.
"Σου το εύχομαι! Μπορώ να δω στα μάτια σου τη θέληση που έχεις γι' αυτό..."

Είναι υπέροχος άνθρωπος. Δεν βγάζει νόημα αυτό. Τη γνώρισα μόλις πριν από λίγα λεπτά και έχω ήδη σχηματίσει μια μια ξεκάθαρη άποψη γι' αυτήν...

Τελικά, αλλάζω τα σχέδιά μου και αποφασίζω να αγοράσω κάτι γλυκό. Ένα ντόνατ είναι ό,τι πρέπει αυτήν τη στιγμή.

Παίρνουμε τους καφέδες μας και καθώς προχωράμε προς την έξοδο της καφετέριας, σκοντάφτω πάνω σε μια τσάντα και χάνω την ισορροπία μου. Η κατάληξη της άγαρμπης κίνησής μου δεν είναι καλή, αφού μόλις καταφέρνω να σηκωθώ, αντιλαμβάνομαι ότι μαζί μου έχω παρασύρει και ένα κορίτσι με μαύρα μαλλιά βαμμένα κόκκινα στις άκρες, μαύρα μάτια και αρκετά προκλητικό ντύσιμο, που είναι πεσμένο στο έδαφος. Φαίνεται εξαγριωμένη και αυτό επαληθεύεται από τα λεγόμενά της:

"Πας καλά κορίτσι μου;! Δεν βλέπεις μπροστά σου; Κοίτα πώς με κατάντησες!" λέει έξαλλη κοιτώντας τον χυμένο καφέ πάνω στην μπλούζα της.
"Συγγνώμη", λέω ντροπιασμένη.
"Τι να την κάνω τη συγγνώμη σου; Τώρα έγινε το κακό... ", με αγριοκοιτάζει.
"Σου ζήτησα συγγνώμη, εντάξει;", λέω προσπαθώντας να αμυνθώ και ταυτόχρονα να μην τα πάρω.
"Τέλος πάντων. Να είσαι πιο προσεκτική και να μην σε ξαναδώ μπροστά μου. Συνεννοηθήκαμε;" μου λέει με ένα βλέμμα γεμάτο αλαζονεία. Προτού φύγει ρίχνει στην Αμέλια μια ύποπτη ματιά.

Εκτός από τον καφέ που χύθηκε πάνω της, έπεσε κάτω και το ντόνατ.
"Μπράβο μου!" λέω σαρκαστικά, "δεν φτάνει που έγινα ρεζίλι στο Πανεπιστήμιο από την πρώτη μέρα, δεν έχω και τι να φάω!"
"Θες να πάρεις από το δικό μου;" με ρωτάει η Αμέλια προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
"Μπα, άστο καλύτερα... Μου έφυγε η όρεξη", αρνούμαι την προσφορά της καθώς βγαίνουμε από την καφετέρια με πολλά ζευγάρια αδιάκριτα μάτια να έχουν στρέψει την προσοχή τους πάνω μας.
"Θα πάω στο δωμάτιο να ξεκουραστώ και λίγο", λέω καθώς την αποχαιρετώ με μια αγκαλιά.
"Οκ, καλή ξεκούραση, θα τα πούμε αύριο" με αποχαιρετάει ενώ της δίνω τον αριθμό μου.

Φτάνω έξω από το δωμάτιο και βγάζω το κλειδί να ξεκλειδώσω την πόρτα, η οποία ανοίγει μόνη της. Ή μάλλον από μέσα. Ώρα να γνωρίσω τη συγκάτοικό μου. Μπαίνω μέσα με αποφασιστικότητα. Το πρόσωπο που αντικρίζω είναι το τελευταίο που περίμενα να δω εδώ πέρα. Γουρλώνω τα μάτια από την έκπληξη.

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ