Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓲𝓯𝓽𝔂 𝓸𝓷𝓮

Άρης

Έχουν περάσει δέκα μέρες και η κατάσταση της Άντζελας δεν μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει και πολύ. Έχουν αυξηθεί τα ξεσπάσματά της, αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι και τόσο κακό. Ίσως με αυτό τον τρόπο να ελευθερώσει τον θυμό και τον πόνο και καταφέρει να βγει από αυτό που την πνίγει ένα μήνα τώρα...

Ακούω το κινητό μου να δονείται. Είναι ο Πέτρος.

"Τι θες;" ρωτάω έντονα.
"Γεια λέει ο κόσμος. Τίποτα. Να σε ρωτήσω αν θα έρθεις το βράδυ σπίτι, ξέρεις για να έρθει αν είναι η..." πάει να πει όμως σταματάει ξαφνικά.
"Η Δάφνη;" ρωτάω και ένα χαμόγελο αυθόρμητα σχηματίζεται στα χείλη μου.
"Ναι, πού το ξέρεις;" απαντάει αμήχανα. Αυτό τον καιρό δεν πολυμιλάμε και ίσως έχει ξεχάσει ότι γνωρίζω το τι γίνεται γύρω μου μέσω όποιου βρω και μιλήσω...
"Χαίρομαι για σένα. Δεν έχουμε πολυμιλήσει για αυτό και συγνώμη", νιώθω λιγάκι ηλίθιος γιατί δεν ενδιαφέρθηκα για τον φίλο μου. "Ήσουν στην Άντζελα" απαντάει χωρίς κάποιο τόνο στη φωνή.
"Έχεις δίκιο" τον διακόπτω. "Θα κάνω ό,τι μου πεις" τον βεβαιώνω.
"Κοίτα, σε άλλη περίπτωση θα σου έλεγα να έρθεις, φυσικά, αλλά σήμερα..."
"Μην το συζητάς καν!" τον διακόπτω αμέσως.
"Ευχαριστώ. Άντε τα λέμε" λέει και το κλείνουμε.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και αμέσως βάζω το air condition στο ζεστό. Μισώ αυτό το κωλόκρυο. Γενικότερα τον χειμώνα... Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό που έλεγαν: όλες οι εποχές έχουν τα καλά τους.
Προσωπικά, αν εξαιρέσουμε την περίοδο των Χριστουγέννων, δεν βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον στον υπόλοιπο χειμώνα... Όπως και να έχει, έπρεπε να έχω φορέσει μπουφάν.

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου και βάζω μπρος. Πάω στην Άντζι και θα κοιμηθώ εκεί σήμερα.

Καθημερινά, πλέον, γεγονότα...

Δεν ξέρω αν θα αντέξω να τη βλέπω άλλο έτσι. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το τι μου είπε. Το θέμα είναι ότι τα εννοεί ακόμα. Ελπίζω να καταλάβει ότι αυτό που λέει είναι πολύ λάθος. Δεν θέλω να είμαι μακριά της, δεν μου κάνει καλό, αλλά αν η ίδια δεν θέλει να είμαι δίπλα της, δεν ξέρω πώς να νιώσω...
Κάθε μέρα προσπαθώ να της αλλάξω γνώμη. Δεν ξέρω αν η σιωπή της θεωρείται απάντηση, αλλά το γεγονός ότι δεν με έχει απορρίψει τελείως ακόμα, δεν είναι κακό.

Είναι καθισμένη στην πολυθρόνα του δωματίου της και τρώει σούπα. Μόλις με βλέπει χαίρεται, αλλά στη συνέχεια παίρνει ουδέτερο ύφος. Σήμερα έχει διαφορετική διάθεση. Έχει περισσότερη όρεξη για συζήτηση. Μου ανοίγει λίγο την καρδιά της και μου μιλάει για όμορφες αναμνήσεις με τη μητέρα της.