Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓸𝓾𝓻𝓽𝔂 𝓼𝓮𝓿𝓮𝓷

Άντζελα

"Ίσως να κάνουμε κάτι για να ξεχαστεί και να αναπνεύσει καθαρό αέρα... αλήθεια σε είχα για πιο έξυπνο" απαντάει η Αμέλεια στην ερώτηση του Άρη. Υπάρχει ένταση μέσα στο δωμάτιο. Δεν πολυκαταλαβαίνω το λόγο που τσακώνονται, αλλά δεν θέλω και να μάθω.

"Πάμε έξω" λέει ο Άρης στην Αμέλεια. Αυτή τον ακολουθεί και μένω μόνη στο δωμάτιο. Σε αυτό το δωμάτιο μέναμε η μητέρα μου και εγώ όταν ερχόμασταν στην Αθήνα, είτε για διακοπές, είτε για αρκετό καιρό. Όμως, τώρα δεν θα μπορέσουμε να είμαστε ποτέ ξανά μαζί σε αυτό το δωμάτιο... και γενικά.

Γενικά ποτέ!

ΟΧΙ!

Αυτές οι στιγμές, που με φέρνουν σε επαφή με την πραγματικότητα, είναι οι χειρότερες. Μακάρι να μην υπήρχαν.
Θα ήταν όλα καλύτερα, όμως, δυστυχώς δεν γίνεται να αλλάξουν τα γεγονότα... μπορείς;

Μα πόσο χαζή μπορεί να είμαι;

Αν μπορούσες, δεν θα βρισκόμουν τώρα σε αυτό το καταραμένο δωμάτιο. Δεν θα ήμουν σε αυτή την κατάσταση που προκάλεσε ο...

Δεν θα το πω ποτέ! Δεν θέλω να σκέφτομαι αυτή τη λέξη. Μου προκαλεί πόνο και συναισθήματα οργής και θλίψης. Έχασα το μοναδικό άτομο που είχα δεθεί τόσο πολύ και ο λόγος... ένα κωλοδυστύχημα.

Θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε, αλλά γιατί σε μένα...;

Γιατί διάλεξε εμένα ο Θεός να συμβεί αυτό; Μήπως τελικά δεν είναι ο Θεός πίσω από όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά είμαστε εμείς οι άνθρωποι και τα προκαλούμε;
Αυτό όμως δεν θα το μάθω ποτέ και είναι πολύ λίγο για να θέλω να το ξέρω αυτή τη στιγμή!

Δεν έχω ιδέα τι λέω! Μπορεί να μιλάει ο πόνος, η στεναχώρια και ο θυμός -Ο θυμός γι'αυτό το καθίκι που προκάλεσε αυτό που έγινε- δεν ξέρω!

Δεν ξέρω και βαρέθηκα να με νοιάζει...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είμαι ποτέ ξανά χαρούμενη. Μπορεί να το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά αυτή τη φορά το νιώθω κιόλας, και πραγματικά δεν νομίζω να υπάρχει χειρότερο συναίσθημα...

"Εντάξει, εντάξει, κατάλαβα", ακούω τη φωνή του Άρη και βλέπω τους δυο τους να διασχίζουν το ακατάστατο δωμάτιο και να κάθονται στις δύο άκρες του κρεβατιού που κάθομαι.

"Άντζι μου, έχουμε να σου πούμε κάτι" αρχίζει να μιλάει η Αμέλεια, κοιτάζοντας μία εμένα και μία τον Άρη.
"με τον Άρη συζητήσαμε και προσπαθήσαμε να βρούμε μια μέση λύση. Ξέρεις πόσο πολύ θέλουμε και οι δύο να σε ξαναδούμε χαρούμενη..." λέει και της ρίχνω ένα απαισιόδοξο βλέμμα.

"...όσο δύσκολο και ανέφικτο και αν σου ακούγεται. Άύριο, όπως ξέρεις, η Ιωάννα θα σου κάνει επίσκεψη, όμως, σκεφτήκαμε..."  διστάζει λίγο  "...να πηγαίναμε εμείς εκεί και να τη συναντούσες. Η Αθήνα δεν σου κάνει καλό και με το να είσαι όλη μέρα εδώ μέσα, θα είναι χίλιες φορές καλύτερα να πήγαινες εκεί να ξεχαστείς λίγο βρε αγάπη μου" ολοκληρώνει και το μυαλό μου έχει απορρίψει ήδη κάθε πιθανότητα αυτής της ιδέας.

Της κάνω νόημα να μην πει τίποτα άλλο. "Νομίζεις" αρχίζω, αλλά ο λαιμός μου είναι ξερός και ανενεργός κι έτσι βγαίνει μια βραχνάδα. "ότι με το να πάω σε εκείνο το μέρος θα γίνω καλά;" ρωτάω με λίγη ειρωνεία στη σιγανή μου φωνή.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα με κλειστά μάτια για μια στιγμή. Ίσως δεν είχαν σκεφτεί αυτή τη λεπτομέρεια.

"Άντζελα σε καταλαβαίνω, αλλά..." αρχίζει η Αμέλεια.

"Έχει δίκιο" τη διακόπτει ο Άρης "Δεν χρειάζεται να το πολυσυζητάμε. Δεν έπρεπε καν να έχω συμφωνήσει μαζί σου Αμέλεια. Καλύτερα να το σταματήσουμε εδώ" λέει.

Η Αμέλεια απογοητεύεται, αλλά το ξεπερνάει αμέσως.

"Καλά, απλά πίστευα ότι θα σε βοηθούσε" απαντάει.

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Άρη. Δείχνει τόσο απογοητευμένος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το πρόσωπό του δείχνει πιο λυπημένο από ποτέ. Περνάει τόσα πολλά και αυτός με μένα. Φαίνεται να ενδιαφέρεται αρκετά και γι'αυτό είναι συνέχεια δίπλα μου...
Μακάρι να μπορούσα να του δείξω πόσο ευγνώμων είμαι για αυτόν και όχι μόνο με λόγια...
Από όταν τον γνώρισα, έχει γίνει πιο όμορφη η ζωή μου...

Είχε...

Τέλος πάντων, δεν θέλω να τον βλέπω έτσι, όπως και να έχει. Αν νιώσω ποτέ λίγο καλύτερα, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα του το ξεπληρώσω...