Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝔀𝓮𝓷𝓽𝔂 𝓯𝓸𝓾𝓻

"Τον έσπρωξα από πάνω μου και τον έβρισα λίγο, αλλά αυτός με έριξε στο κρεβάτι. Του φώναζα συνέχεια όμως, αυτός τίποτα και τότε είναι το σημείο που μπαίνει ο Μάριος", τελειώνει η Αμέλεια και παίρνει το λόγο ο Μάριος.
"Επειδή δεν ξέρετε το λόγο που ήρθε αυτές τις μέρες εδώ ο Χρήστος, θα σας πω εγώ. Ο Χρήστος και εγώ ήμασταν μαζί και κάναμε παρέα στα Γιάννενα. Αυτός πέρασε στη Κομοτηνή, όμως επειδή δεν μπορούσε να πληρώνει τα έξοδα, πήρε μεταγραφή εδώ για να μένουμε μαζί. Έφτασε προχθές στο Πανεπιστήμιο και δεν υπήρχαν διαθέσιμα δωμάτια. Έτσι, πήγε σε ένα με αγόρια, που όμως είχαν προσθέσει άλλο ένα κρεβάτι. Δηλαδή ήταν πολύ στριμωγμένα. Σήμερα, μόλις έμαθαν για το ατύχημα της Τζίνας και ότι δεν θα μένει εδώ για ένα διάστημα, τον μετέφεραν σε αυτό το δωμάτιο. Το ξέρω, δεν είναι η καλύτερη ιδέα στο ίδιο δωμάτιο διαφορετικό φύλο, αλλά είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει, αφού θα είναι πιο βολικά από ό,τι πριν. Θα βγαίναμε έξω σε κανά μπαράκι, για αυτό ήρθα να τον πάρω. Ήξερα ότι και εσύ εδώ μένεις, οπότε δεν ήθελα να μπω. Άκουγα κάτι φωνές περίεργες και κατάλαβα ότι στην έπεφτε. Μπήκα μέσα και είδα την Αμέλεια αντί για σένα. Τα επόμενα τα ξέρεις"

Ώστε, αυτός είναι ο φίλος του... Ο ένας πέφτουλας, ο άλλος πλέιερ... Το καλύτερο δίδυμο...

"Εντάξει Μάριε, μπορείς να φύγεις άμα θες", του λέω γιατί δεν νομίζω ότι θα αντέξει η Αμέλεια λίγη ώρα ακόμη μαζί του.
"Οκ, άντε δίνε του τώρα", απαιτώ και αυτός ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
"Αμέλεια, συγγνώμη που έφυγα. Είχα καταλάβει ότι είναι λιγούρης και τα σχετικά, αλλά δεν περίμενα να φτάσει μέχρι εκεί... δεν ξέρω τι τρέλα κουβαλάει ο κόσμος μέσα του" απολογούμαι και νιώθω ότι είμαι η αιτία για όλα τα κακά.

Μία η Τζίνα, μία η Αμέλεια...

"Αυτό είναι όνειρο" λέει ο Χρήστος, ενώ έχει τυλιγμένο το χέρι του στο μάτι του.

"Είμαι χτυπημένος στο κρεβάτι και έχω δύο νοσοκόμες να με φροντίζουν...", λέει με ονειροπόλο ύφος και το βλέμμα του είναι στην Αμέλεια που είναι κατακόκκινη από τα νεύρα της.
"Πήγαινε πάρε τον πάγο και πλύσου γιατί έχει ματώσει το μέτωπό σου", λέω αλλά ούτε καν που με προσέχει.
"Αμέλεια, σόρι για αυτό, απλά ήσουν πολύ ελκυστική και ακαταμάχητη και δεν μπόρεσα να αντισταθώ..., αλήθεια συγγνώμη"
"Μην μου ξαναμιλήσεις, ανώμαλε! Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ ξανά στη ζωή μου! Όποτε θα έρχομαι εδώ ή θα κανονίζεις να φεύγεις ή... ", λέει με απειλητικό ύφος και αυτός τρέχει και βγαίνει από την πόρτα χωρίς καν να πλυθεί από τα αίματα.
"Δεν ξέρω πώς θα αντέξω όλη τη χρονιά με αυτόν" της λέω και ταυτόχρονα ξαπλώνω στο κρεβάτι.
"Ελπίζω να μην περάσεις ό,τι πέρασα" απαντάει και ξαπλώνει δίπλα μου, "η φάση είναι ότι δεν φοράω τίποτα προκλητικό και αυτός δεν ήταν καν μεθυσμένος για να μου ριχτεί έτσι. Φαντάσου να ήταν δηλαδή", συνεχίζει.
"Πραγματικά, αυτό μου κάνει και εμένα εντύπωση. Όπως και η πράξη του Μάριου. Δηλαδή, γιατί να τον πλακώσει;" εκφράζω τις απορίες μου στην Αμέλεια.
"Δεν ξέρω, αλλά ούτε και θέλω να μάθω", απαντάει αδιάφορα.

Είχαμε κανονίσει να μαζέψουμε τα ρούχα και τα πράγματα της Τζίνας, όμως η ώρα είναι περασμένες δύο και τόσο κουρασμένες που είμαστε, αποκοιμιόμαστε με τα ρούχα.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

"Καλημέρα!" αναφωνεί η Αμέλεια, ενώ ανοίγει τις κουρτίνες.
"Τι ώρα ξύπνησες και τι ώρα είναι τώρα;" ρωτάω νυσταγμένα.
"Ξύπνησα στις οχτώ και τώρα είναι εννιά" απαντάει και μου δίνει μια κούπα καφέ.
"Γιατί με ξύπνησες από τώρα; Δεν έχει καν ξημερώσει"
"Μήπως, λέω μήπως, έχουμε να πάμε στην Τζίνα; Λέω τώρα, εσύ θα μου απαντήσεις", εξηγεί και έχει ένα ύφος σαν να μιλάει σε πεντάχρονο.
"Α ναι! Τώρα το θυμήθηκα. Πήγαινε ντύσου και πάω να πλυθώ"
"Ντυμένη είμαι! Μάλλον κοιμάσαι ακόμη. Πάντως αν ακόμα κοιμάσαι επειδή θέλεις να ξεφύγεις από το μάζεμα των βαλιτσών, μη φοβάσαι, είναι έτοιμες"
"Όχι μωρέ, απλά έχω να κοιμηθώ κανονικά εδώ και λίγο καιρό, οπότε... τέλος πάντων"

Πάω και πλένω το πρόσωπό μου με κρύο νερό περίπου ένα τέταρτο. Τελικά, καταφέρνω να ξυπνήσω ολοκληρωτικά και ντύνομαι. Παίρνω από το ψυγείο μια σοκολάτα για πρωινό.

"Έχει άλλη γιατί θέλω και εγώ!" μου ζητάει η Αμέλεια σαν μικρό παιδί.

Ευτυχώς, φυλάω πάντα στην τσάντα μου σοκολάτα για ώρα ανάγκης σαν αυτή. Τρώμε τη σοκολάτα μας για να μας δώσει ενέργεια και βγαίνουμε από το δωμάτιο. Ο Χρήστος ευτυχώς δεν ήρθε καθόλου στο δωμάτιο το βράδυ και ούτε έχει εμφανιστεί ακόμα.

Δεν ξέρω τι κάθαρμα είναι κι αυτό και γενικά τι πάει λάθος με τα αγόρια σε αυτή την ηλικία, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι θα νιώθω πολύ άβολα τις ώρες που θα επισκέπτεται το δωμάτιό... μας.

Προτιμώ χίλιες φορές την Τζίνα για συγκάτοικο. Δεν μπορώ καν να σκεφτώ τις πιθανότητες που έχω να αντέξω πάνω από ένα μήνα μαζί του.
Βέβαια, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές, δεν μπορείς να ξέρεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από τη μια φορά που τον έχεις γνωρίσει...