Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓲𝓯𝓽𝔂 𝓽𝓱𝓻𝓮𝓮

Άρης

Τακτοποιώ και την τελευταία βαλίτσα, δίπλα στις υπόλοιπες, στο πορτμπαγκάζ και το κλείνω. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι. Είμαι αδύναμος και το να κάνω πίσω τώρα, τελευταία στιγμή, δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Αυτή δεν λέει να βγει από το μυαλό μου και πάω να τρελαθώ. Θέλω να της φωνάξω με όλη μου την οργή αλλά είναι υπερβολικά καλή για να το κάνω...

Μακάρι με κάποιον τρόπο να με καταλάβαινε. Να έβλεπε τη θέση μου ή τουλάχιστον να έδινε άλλη μία ευκαιρία στον εαυτό της για να καταλάβει ότι έκανε λάθος.

Τρομάζω από τον ήχο κλήσης που μόλις χθες έβαλα στο κινητό. Το σηκώνω και ταράζομαι ακόμα περισσότερο με αυτό που ακούω:
"Τι στο καλό πας να κάνεις; Έχεις τρελαθεί;", ακούω μια τρελαμένη Αμέλεια από την άλλη πλευρά της γραμμής.
"Τι πάω να κάνω;"
"Να τα αφήσεις όλα πίσω και να πας, πού Άρη; Σε ρωτάω πού;" ρωτάει εξαγριωμένη.
"Εσύ πού το έμαθες;" ρωτάω σαν βλάκας που είμαι κι εγώ.
"Άρη, μην το κάνεις! Σε ικετεύω. Η Άντζελα θα καταρρεύσει, αλήθεια!"
"Αμέλεια, παράτα με. Πήρε τις αποφάσεις της, τώρα τι θέλετε από μένα;" απαντάω και το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δεν αντέχω αυτά τα πισωγυρίσματα. Με πνίγουν...
"Άρ..." αρχίζει, αλλά κλείνω το τηλέφωνο. Δεν θα αντέξω άλλη κουβέντα. Ίσως σβήσω και τα τηλέφωνα όλων τους. Δεν θέλω καμία επαφή με κανέναν και τίποτα που να μου θυμίζει την Άντζελα. Ακούγεται σκληρό, αλλά δική της ήταν η απόφαση κι εφόσον την αγαπώ, κάνω το καλύτερο για αυτήν,... υποθέτω...

Η μουσική, λένε, θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά όσα cd και αν έχω αλλάξει στη διάρκεια του ταξιδιού, δεν έχω νιώσει καλύτερα. Έχω κάνει δύο στάσεις, μία κοντά στη Λαμία και μία λίγο μετά τη Λάρισα, αλλά όσο να πεις χρειάζομαι άλλη μία, αφού η Θεσσαλονίκη είναι πολύ μακριά από τον Πειραιά.

Πληκτρολογώ τον αριθμό του τηλεφώνου της γιαγιάς μου στο κινητό και περιμένω την απάντησή της.

"Παρακαλώ;" λέει αυτή με βραχνή και γλυκιά φωνή.
"Γεια σου γιαγιά. Τι κάνεις;" τη ρωτάω επιφυλακτικά.
"Άρη μου, αγάπη μου, καλά εσύ;" απευθύνεται ευγενικά.
"Καλά. Δεν πρόλαβα να σε ειδοποιήσω, αλλά να ξέρεις σήμερα έρχομαι στο χωριό" της λέω με σιγανή φωνή.

Δεν παίρνω άμεσα απάντηση, πράγμα που αρχικά με ανησυχεί, όμως στη συνέχεια μού εύχεται καλό ταξίδι.
Την ευχαριστώ και το κλείνουμε.