Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓸𝓾𝓻𝓽𝔂 𝓷𝓲𝓷𝓮

"Άντζι;" ρωτάω για να δω πού βρίσκεται.

"Ήρθες!" ακούω τη φωνή της από πίσω μου. Γυρνάω αργά και ευτυχώς την αντικρίζω να μπαίνει στο δωμάτιο.
"Είχα τις αμφιβολίες μου για να είμαι ειλικρινής..." συνεχίζει γλυκά και μου κάνει μεγάλη εντύπωση.
"Δεν έπρεπε να έχεις καμία αμφιβολία" της απαντάω και το εννοώ.
"Άντζελα" λέω αποφασιστικά και με κοιτάει στα μάτια.

"Νοιάζομαι για σένα και χαίρομαι πολύ όταν σε βλέπω καλά...", παγώνει. Τα μάγουλά της παίρνουν χρώμα ύστερα από τόσο καιρό. Μόλις ομολόγησα τα συναισθήματά μου για εκείνη και δεν έχω ιδέα τι μπορεί να νιώθει, αλλά έχω την αίσθηση ότι την έκανα να ξανανιώσει, γενικά...

Μακάρι!

Το βλέμμα της, όμως, είναι ίδιο με πριν. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή. Θέλω έστω μια κουβέντα, έστω ένα επιφώνημα να βγει από το στόμα της. Να δω την αντίδρασή της. Κάτι...

Τα μάτια της γυαλίζουν, πάντως.
Φαίνεται να έχει βουρκώσει.
Γιατί όμως; Για αυτό που της είπα;

Μήπως βιάστηκα λίγο; Μήπως το ότι της είπα ότι την αγαπώ ήταν λίγο άκυρο; Λίγο βιαστικό; Λίγο επιπόλαιο; Αλλά γιατί κλαίει; Δεν μπορώ να τη βλέπω έτσι. Όχι, άλλο!

Τι θέλει να ακούσει για να νιώσει λίγο καλύτερα; Θα το κάνω αμέσως, αλήθεια!

Τελικά ξεσπάει σε κλάματα. Δεν κλαίει τόσο έντονα όσο η θεία της προηγουμένως, αλλά διακρίνω μεγάλο πόνο και δυστυχία στο βλέμμα και στο ύφος της.

"Τι έπαθες;" ρωτάω απαλά. Με αγκαλιάζει σφιχτά, με όλη της τη δύναμη και τυλίγω το μικροσκοπικό σώμα της με τα μεγάλα χέρια μου.

"Άντζι, δεν γίνεται να μου το κάνεις συνέχεια αυτό. Δεν αντέχω να σε βλέπω άλλο έτσι. Είναι πολύ δύσκολο και για μένα ξέρεις".

"Και τι θες να κάνω, Άρη; Οι πληγές δεν κλείνουν τόσο εύκολα. Αν μπορούσες να καταλάβεις έστω και λίγο..." αφήνει ανολοκλήρωτη τη φράση.

"Άντζι, καταλαβαίνω" προσπαθώ να την ηρεμήσω.

"Όχι, δεν καταλαβαίνεις!" φωνάζει με ορμή και δάκρυα στα μάτια.

"Ξέρεις τι είναι ο πόνος; Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα; Ε; Να σου πω εγώ,... ο..." πάει να δώσει μόνη της απάντηση, όμως τη διακόπτω αμέσως: "ΝΑΙ" απαντάω και σωπαίνει. Το βλέμμα της είναι χαμηλό.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για αυτονόητους λόγους. Δεν θα αντέξω να της βάλω κι άλλες έννοιες στο κεφάλι της. Επικρατεί σιωπή.

Το βλέμμα της έχει χαμηλώσει πολύ και ελπίζω μόνο να μη με παρεξηγήσει.

"Άντζελα, καταλαβαίνω πώς νιώθεις και δεν θέλω να με αμφισβητήσεις ξανά για αυτό, αλλά να ξέρεις έχεις πλήρη κατανόηση από μένα. Όσο για αυτό που είπα πριν,... το εννοούσα, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς και θες να με εμπιστευτείς" τη βεβαιώνω.

Περνούν μερικά λεπτά άβολης σιωπής. Δεν ξέρω τι να πω ή τι να κάνω, έτσι σκέφτομαι να αλλάξω κουβέντα.

"Θες να μείνω ή να φύγω;" ρωτάω ύστερα από λίγο.
"Να μείνεις!" απαντάει κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γνέφω και ξαπλώνει.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Είναι εννιά το πρωί. Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβω να πάω στο μάθημα, αφού έχει αρχίσει εδώ και μισή ώρα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν έχω και την όρεξη. Το κεφάλι μου πονάει από χθες το βράδυ.

Νιώθω το πρόσωπό μου να παίρνει μια ενοχλημένη έκφραση και συνειδητοποιώ ότι όλη η πλάτη μου έχει πιαστεί. Κοιμάμαι οκτώ ώρες στο πάτωμα, οπότε το βρίσκω πολύ λογικό να πονάω. Γυρνάω προς την πλευρά της Άντζελας.

Κοιμάται.

Δεν μου φαίνεται περίεργο. Εδώ και σχεδόν ένα μήνα δεν κάνει και πολλά άλλα πράγματα. Το μέσα της πονάει τόσο πολύ και έχει κάθε λόγο να είναι έτσι. Εγώ, όμως, οφείλω να είμαι κοντά της. Το έχει ανάγκη, αλλά το νιώθω σαν χρέος κι εγώ ο ίδιος. Μου έδωσε λόγο χαράς, θα της το ξεπληρώσω αναλόγως... Μακάρι, όμως, να ήταν ο μοναδικός λόγος που κάνω αυτό που κάνω...

-----------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας! Επιτέλους καινούριο κεφάλαιο.

Ξέρουμε ότι έχετε βρεθεί να ακούτε αυτή τη λέξη, αλλά... συγγνώμη για άλλη μία φορά που αργήσαμε να ανεβάσουμε, αλλά έχουμε αρχίσει διακοπές και έχει μειωθεί το γράψιμο.

Πλησιάζουμε σιγά σιγά στο τέλος και ελπίζουμε να σας αρέσει...

Πείτε μας στα σχόλια πως σας φάνηκε το κεφ❤

Μπαιι

(Τα λέμε σε κάτι μήνες.. 😂)