Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓱𝓲𝓻𝓽𝔂 𝓮𝓲𝓰𝓱𝓽

Επικρατεί το σκοτάδι και η σιωπή.

Ξαφνικά, μια άμορφη μάζα έρχεται προς το μέρος μου. Σιγά σιγά παίρνει σώμα και αναγνωρίζω τη σιλουέτα της μαμάς μου.

"Μαμά;" ρωτάω και κάνω δειλά βήματα μπροστά.
"Άντζι μου, καρδιά μου, να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ και πάντα θα είμαι δίπλα σου", λέει με χαμηλή αλλά σταθερή φωνή.
"Μαμάκα και εγώ σε αγαπάω", της λέω και πάω ακόμη πιο κοντά της, όμως εκείνη οπισθοχωρεί.
"Κορίτσι μου, ξέρω ότι περνάς δύσκολα, αλλά πρέπει να παραμείνεις δυνατή. Ο χρόνος μου τελειώνει", κάνει άλλα δύο βήματα πίσω.
"Δεν μπορώ μαμά μου", ψιθυρίζω και δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους. "Αντίο Άντζι", απαντάει και η μορφή διαλύεται.
"Μην φύγεις μαμά..." λέω πλέον κλαίγοντας και πέφτω στο κενό.

Βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μια λάμπα νυκτός. Είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα και τα δάκρυα. Ο Άρης κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα μου και τον έχει πάρει ο ύπνος. Συνειδητοποιώ ότι ο λαιμός μου είναι ξερός και σηκώνομαι να βάλω λίγο νερό να πιω. Τα πόδια μου πονάνε από την πολύωρη ακινησία, αλλά δεν με νοιάζει. Πάω στην κουζίνα και βάζω νερό. Μου έρχονται στο νου παιδικές αναμνήσεις με εμένα και τη μαμά μου να μαγειρεύουμε...

Ένας θόρυβος με κάνει να τρομοκρατηθώ, αφού είχα την υποψία ότι ήμουν μόνη μου.

"Γιατί είσαι ξύπνια, Άντζι;" με ρωτάει η κυρία Δέσποινα.

Γυρνάω και βλέπω το ατημέλητο πρόσωπό της -τα μάγουλά της είναι μουτζουρωμένα- προφανώς από το κλάμα.

"Δεν είχα ύπνο", απαντάω με  βραχνιασμένη φωνή.

Για κάποιο λόγο δεν δυσκολεύτηκα να αρθρώσω αυτές τις λέξεις, όπως γινόταν με τον Άρη. Ίσως γιατί κι εκείνη νιώθει όπως εγώ, έχει βυθιστεί στο σκοτάδι.

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ η ίδια απορούσα γιατί έκανε τόσο στενή παρέα με τη μαμά μου, καθώς πίστευα ότι ήταν μια... μια σκρόφα. Όμως τώρα βλέπω μια άλλη της πλευρά, πιο ανθρώπινη που μάλλον είχε δει η μαμά μου. Πρέπει να ήταν και η μόνη που κατάλαβε από την αρχή ότι η κυρία Δέσποινα υποκρινόταν μπροστά σε όλους.

"Ούτε εγώ. Ξέρεις, Άντζελα θα είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς", παραξενεύομαι από τα λόγια της και την κοιτάω μπερδεμένη.
"Είμαι σίγουρη ότι τώρα θα σκέφτεσαι από μέσα σου ότι εφόσον σε μισούσα γιατί σου μιλάω έτσι και σε στηρίζω. Όμως το αντίθετο, δεν σε μισούσα.
Εγώ δεν μπόρεσα και ούτε θα μπορέσω ποτέ μου να κάνω παιδιά. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με παράτησε ο σύντροφός μου. Έτσι με τα χρόνια σκλήρυνα και έπεισα τον εαυτό μου ότι μισούσα τα παιδιά και ποτέ δεν θέλησα να μείνω έγκυος", λέει και γυρίζω να την αντικρίσω. Ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπό της και το βλέμμα της είναι μακριά, ατενίζοντας στις αναμνήσεις.

"Η μαμά σου", συνεχίζει δακρυσμένη πλέον, "ήταν η μόνη που με έκανε να χαλαρώνω και τις ώρες που ήμουν μαζί της μπορούσα να βγάλω ανενόχλητη τη μάσκα που φορούσα μονίμως και να νιώσω ξεγνοιασιά. Ήταν πραγματική αδερφή", τελειώνει και καταλαβαίνω στη φωνή της τη θλίψη και την απόγνωση. Νιώθω την ανάγκη να την αγκαλιάσω για να την κάνω να νιώσει ζεστασιά. Ξαφνιάζεται  από την κίνησή μου, αλλά έπειτα  χαλαρώνει και με σφίγγει μέσα στα χέρια της.

"Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό", αποκρίνεται, αφού με έχει αφήσει και βγαίνει από την κουζίνα.

Μένω πάλι μόνη στη σκοτεινή άβυσσο των σκέψεων και των αναμνήσεων. Ένιωσα για λίγο ζωντανή, ακούγοντας για το παρελθόν και τα προβλήματα κάποιου άλλου. Όμως, έδωσα και την τελευταία σταγόνα ενέργειας και θέλησης για ζωή που είχε απομείνει μέσα μου.

Τώρα, χάνομαι και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.

Κανείς δεν μπορεί να μου δώσει το χέρι του και να μου πει "κράτα σφιχτά για να σε τραβήξω".

Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω όπως παλιά, γιατί τώρα απλά δεν μπορώ να νιώσω.

Όλες μου οι κινήσεις είναι μηχανικές, σαν να είμαι μαριονέτα. Φοράω ό,τι βρω μπροστά μου και χτενίζομαι ίσα για να μοιάζω με άνθρωπο. Στο μεταξύ ξυπνάνε και οι υπόλοιποι και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για την κηδεία.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας!

Τι έχετε να πείτε για το παρελθόν της κυρίας Δέσποινας;

Περιμένατε μια τέτοια αποκάλυψη;

Αν σας άρεσε ψηφίστε και κάντε σχόλια!

Τα λέμεε!