Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓸𝓾𝓻𝓽𝔂 𝓯𝓲𝓿𝓮

Με κοιτάζει για να δει την αντίδρασή μου. Περιμένει ότι θα έχω μείνει άφωνος, όμως εγώ τον κοιτώ χαμογελώντας.

"Τι; Δεν έμεινες άφωνος;" ρωτάει μπερδεμένος.
"Όχι", λέω απλά συνεχίζοντας να χαμογελάω.
"Θα μου εξηγήσεις γιατί έχεις αυτό το ηλίθιο χαμόγελο;" ωρύεται και η σερβιτόρα μάς ρίχνει ύποπτες ματιές.
"Πολύ απλά γιατί επιτέλους σοβαρεύτηκες και κατάλαβες ότι οι κοπέλες δεν είναι παιχνίδια, ελπίζω... Και το καλύτερο είναι ότι και η Αμέλεια τρέφει κάποια αισθήματα για εσένα"
"Τι; Σοβαρά; Έτσι και με κοροϊδεύεις θα γίνει της..."
"Ηρέμησε ρε Μάριε! Δεν σου λέω ψέματα! Απλά πρέπει να είσαι προσεκτικός με την Αμέλεια γιατί δεν θα σε ξαναεμπιστευτεί τόσο εύκολα", τον καλμάρω και του εξηγώ έχοντας μονίμως αυτό το χαμόγελο που κάθε άλλο από ψεύτικο μπορεί να χαρακτηριστεί.

"Λοιπόν, πρέπει να της ζητήσεις να βγείτε για να της το πεις", του υπενθυμίζω κι αυτός δείχνει να τα χάνει λίγο.
"Τι εννοείς; Εγώ πρέπει να της το πω; Νόμιζα... στο είπα..." λέει και τρίβει το μέτωπό του σκεπτικός.
"Κοίτα, μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά δεν θα της το πω εγώ", του προτείνω κι αυτός δέχεται με χαρά.
Αρχίζω να του εξηγώ πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί και πώς μικρές απλές κινήσεις κάνουν τη διαφορά.

Επιτέλους κάτι ευχάριστο να ασχοληθώ...

"Τα κατάλαβες όλα;" ρωτάω τελειώνοντας τον τρίτο καφέ.
"Ναι!" λέει έχοντας το ίδιο ηλίθιο χαμόγελο που είχα εγώ πριν.
"Σίγουρα;"
"Ναι, σου λέω", επιμένει αισιόδοξα.
"Οκ, εγώ πάω να πάρω την Αμέλεια για να πάμε στην Άντζι" 
"Εντάξει, γεια"

Έπειτα από ό,τι έγινε σήμερα είμαι κι εγώ αισιόδοξος, αλλά για το θέμα της Άντζελας. Πιστεύω ότι αν δει την Αμέλεια και της πω και τα καλά νέα θα γίνει καλύτερα. Ειδικά, όταν θα συναντήσει αύριο την Ιωάννα που θα έρθει από την Πάτρα. Σκεπτόμενος αυτό, φτάνω στο παρκάκι, έξω από τη σχολή που είχαμε δώσει ραντεβού με την Αμέλεια.

"Έτοιμη;" ρωτάω την Αμέλεια, καθώς περιμένω να μπει στο αυτοκίνητό μου για να φύγουμε. Γνέφει και κάθεται στο μπροστινό κάθισμα.
"Είναι μακριά το σπίτι της θείας της;" με ρωτάει λίγο μετά και το ύφος της δείχνει αγωνία και ανυπομονησία. 
"Όχι, μην ανησυχείς" την καθησυχάζω, ενώ δείχνει αρκετά ταραγμένη.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής δεν ανταλλάξαμε άλλες κουβέντες...

Φτάνουμε και παρκάρω ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία. Η Αμέλεια ανεβαίνει βιαστικά τις σκάλες και χτυπάει το κουδούνι.

Ωχ... το ξέχασα! Ο Οδυσσέας μου είχε δώσει την τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ κλειδί για το σπίτι. Φαίνεται να έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του και είμαι τόσο ευγνώμων για αυτό.

Είναι καλό παιδί, αλλά την τελευταία φορά που τον είδα, με είχε παραξενέψει πολύ η συμπεριφορά του.

Μας ανοίγει αυτός και ξαφνιάζεται κάπως στη θέα της Αμέλειας. Δεν έχει πάρει κάποια έκφραση το πρόσωπό του.

"Περάστε" λέει και τον χτυπάω στην πλάτη με βλέμμα σαν να τον ευχαριστώ.

Κατευθυνόμαστε αμέσως πάνω, όπου βρίσκεται η Άντζι και ανοίγω την πόρτα.

Με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια και έπειτα από δύο δεύτερα, το βλέμμα της είναι καρφωμένο στην Αμέλεια.
Σκάει ένα μικρό χαμόγελο. Μου φτιάχνει τη διάθεση και συνειδητοποιώ ότι επιτέλους κατάφερε να χαμογελάσει...

"Γεια" λέει και σκέφτομαι ότι από δω και πέρα θα φέρνω πιο συχνά την Αμέλεια μαζί. Προκειμένου να βλέπω το πρόσωπό της έστω και ελάχιστα φωτεινό, θα το κάνω.

Η Αμέλεια τρέχει καταπάνω της και την αγκαλιάζει στοργικά και τρυφερά. Έχουν γίνει πολύ καλές φίλες από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν.

Πάνε τόσες μέρες που έχω χάσει στην κυριολεξία το μέτρημα, αλλά είναι Νοέμβριος και είμαι σίγουρος για αυτό...

Πότε όμως πήγε κιόλας; Δεν το πιστεύω!

"Είσαι λίγο καλύτερα;"  τη ρωτάω σιγανά.

"Νομίζω" απαντάει με την πιο σιγανή φωνή της.

Τη χαϊδεύω στο πρόσωπο και παίρνω κουράγιο ώστε να καταφέρω να της το δώσω και ολοκληρωτικά κάποια στιγμή.

"Σου έφερα και κουλούρι" της λέει η Αμέλεια και το παίρνει στα χέρια της η Άντζι.
"Ευχαριστώ" απαντάει ανέκφραστα και την κοιτάει με τα γλυκά της μάτια.

Νομίζω είναι λίγο καλύτερα, αλλά μέχρι να γίνει τελείως, θα περάσει και ο άλλος καιρός... αρκετός!

Έχει περάσει ένα τέταρτο και έχει φάει δέκα περίπου μικρές μπουκιές.

"Εγώ πάω να δω λίγο τους υπόλοιπους. Ξέρω πώς είναι και λίγη συντροφιά θα ήταν ό,τι πρέπει, νομίζω" πετάγεται ξαφνικά η Αμέλεια και της κουνάω το κεφάλι θετικά.

Τώρα είμαστε μόνοι με την Άντζελα και νιώθω λίγο πιο οικεία. Νιώθω σαν να μπορώ να εκφραστώ κάπως πιο ελεύθερα.

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να της πω, όμως δεν είμαι πολύ καλός στο να εκφράζομαι και επίσης δεν νομίζω να είναι η κατάλληλη περίοδος για αυτήν...