Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝔀𝓮𝓷𝓽𝔂 𝓼𝓲𝔁

Φτάνουμε στο νοσοκομείο και μπαίνουμε μέσα. Αντικρίζω την ίδια κυρία που είδα και χθες το βράδυ. Η χθεσινή μέρα ήταν πολύ εξουθενωτική και πραγματικά η κούρασή μου με κάνει να χάνω το μέτρημα της ώρας. Δεν ήπια καφέ και τώρα νιώθω εξαντλημένη με τόσες λίγες ώρες ύπνου.

"Γεια σας" λέμε ταυτόχρονα με την Αμέλεια.
"Καλημέρα" απαντάει χαμογελώντας η ευγενική κυρία στη γραμματεία.
"Για την Τζίνα Οικονόμου είμαστε" λέει η Αμέλεια με ήπιο και βιαστικό τόνο στο άκουσμα της φωνής. Ύστερα από δέκα περίπου δευτερόλεπτα, η κυρία μάς απαντάει:
"Α, ναι. Η μία, όμως, θα πρέπει να περιμένει εδώ, γιατί υπάρχει ήδη άλλος επισκέπτες" μας λέει και νιώθω να γίνεται ντεζαβού.
"Τι στο καλό! Ποιος μπορεί να είναι;" αναρωτιέμαι και κοιταζόμαστε με την Αμέλεια με απορημένο ύφος.
"Είναι... ποιος είναι ο άλλος επισκέπτης;" ρωτάει βιαστικά η Αμέλεια"
"Μία κοπέλα. Δυστυχώς δύο-δύο επιτρέπονται οι επισκέψεις, όπως λογικά ήδη γνωρίζετε."
"Σας παρακαλούμε, είναι ανάγκη, αλήθεια" της λέω και σοβαρεύει το ύφος της.
"Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, αλλά αν είναι τόσο ανάγκη... πηγαίνετε,... αλλά με ησυχία" απαντάει τελικά. Νιώθουμε ευγνώμονες και την ευχαριστούμε.

Ανεβαίνουμε τις σκάλες και μπαίνουμε στο δωμάτιο 104, εκεί που νοσηλεύεται η Τζίνα. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνει πρώτα η Αμέλεια. Ύστερα μπαίνω κι εγώ και το βλέμμα μου πέφτει στη Δάφνη που κάθεται στο προσκεφάλι της Τζίνας.

"Δάφνη, τι κάνεις εδώ;" ρωτάει η Αμέλεια αφού δεν της έχω αναφέρει ότι εμπλέκεται στο ατύχημα.
"Ήρθα να δω πώς είναι η Τζίνα", απαντά και βλέπω ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση.

Αλλιώς γιατί να μην ρωτήσει για ποιο λόγο βρίσκεται εδώ η Αμέλεια;

"Ναι, εννοώ όμως από πού κι ως πού να έρθεις αφού δεν κάνατε παρέα, ούτε που μιλούσατε δηλαδή"
"Μα ούτε και εσείς μιλούσατε", συνειδητοποιεί ξαφνικά η Δάφνη χαλαρώνοντας ταυτόχρονα. Τώρα είναι η σειρά της Αμέλειας να συγχυστεί.
"Κοίτα... εγώ και η Τζίνα... είμαστε αδερφές... " εξηγεί με τέτοια ηρεμία και αποφασιστικότητα που απλά τη θαυμάζω.
"Τι; Θα πρέπει να με δουλεύεις... Μα..." ξεκινάει να πει όμως η Αμέλεια τη  διακόπτει.
"Θα σου τα εξηγήσω όλα μετά, απλά θέλω να μιλήσω πρώτα με τη γιατρό. Καθίστε εσείς και έρχομαι σε λίγο" λέει και βγαίνει έξω.
"Να ξέρεις πως ήδη έχω μετανιώσει για ό,τι έκανα, από τότε είχα μετανιώσει αλλά εννοώ ότι έχω αναλάβει τις συνέπειες των πράξεών μου"
"Δηλαδή;" τη ρωτάω και ταυτόχρονα κάθομαι στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι της Τζίνας. "Δηλαδή, πήγα στην αστυνομία και είπα τα πάντα, επίσης είπα στον Λουκά να μη με αφήσει να πάρω ξανά το αυτοκίνητο και απλά κατάλαβα κάποια πράγματα. Ξέρω ότι τώρα δεν θα θες ούτε να με βλέπεις, όμως θέλω να σε κάνω να με ξαναεμπιστευτείς", εξηγεί και πραγματικά εντυπωσιάζομαι.
"Δεν θέλω να σου πω ψέματα... Η αλήθεια είναι ότι όντως απογοητεύτηκα από σένα αλλά αν έχεις κάνει όλα αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι το χθεσινό ήταν απλώς μια λανθασμένη στιγμή στην οποία συνέβαλε και το αλκοόλ αλλά και η ψυχολογική κατάσταση της Τζίνας", λέω και τα μάτια της λαμπυρίζουν από χαρά, "όμως", συνεχίζω, "αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνεις κάτι για να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη μου" τελειώνω και δεν προλαβαίνει να μου απαντήσει, αφού εισβάλλει η Αμέλεια.
"Η Τζίνα είναι πολύ καλύτερα", λέει και είναι πανευτυχής, "ξύπνησε κάποια στιγμή μες στη νύχτα, όμως οι γιατροί τής έκαναν μια ένεση για να κοιμηθεί διότι ήταν πολύ ανήσυχη", μας τελειώνει χαρωπά.
"Θα ξυπνήσει τώρα σύντομα;" την κοιτάει η Δάφνη με ερωτηματικό βλέμμα. 
"Μάλλον το απόγευμα, αλλά θα έρθω αύριο το πρωί, να ετοιμαστώ και ψυχολογικά", εξηγεί και μου ξεφεύγει ένα πνιχτό γελάκι.
"Θέλετε να πάμε πίσω μπας και προλάβουμε κάποια μαθήματα ή να πάμε σε καμιά καφετέρια" 
"ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ!!!" φωνάζουν και οι δύο και βγαίνουμε έξω αγκαλιασμένες.

Φτάνουμε στην καφετέρια που μας έφερε η Δάφνη και καθόμαστε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι. Αν και ο χώρος μέσα είναι σχετικά μικρός, με τη διακόσμηση που έχουν κάνει καταφέρνουν να αναδείξουν τα πιο ωραία σημεία με αποτέλεσμα να εντυπωσιάζουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό πελάτη. Έξω υπάρχουν τραπέζια σε αποχρώσεις του μαύρου και του κόκκινου, όπως ακριβώς και μέσα. Κάθε γωνιακό τραπέζι συνοδεύεται από ένα αναπαυτικό καναπεδάκι. Μπαμπού και μικροσκοπικά δεντράκια βρίσκονται ανάμεσα στα τραπέζια και σε μεταφέρουν σε ένα εξωτικό μέρος μακριά από την πολυκοσμική πρωτεύουσα.

"Πώς σας φαίνεται;"
"Μαγευτικό!" απαντάω μην μπορώντας να σταματήσω να εξερευνώ το καθετί μέσα σε αυτόν το μικρό παράδεισο.
"Υπεροχοφανταστικοτέλειο!" αποκρίνεται χωρίς ανάσα και η Δάφνη κοιτώντας γύρω γύρω, προσπαθώντας να χορτάσει το τόσο απλό μα και ταυτόχρονα τόσο μαγικό μέρος.
"Να ξέρετε αυτή εδώ η καφετέρια έχει τις καλύτερες βάφλες", μας εξηγεί η Αμέλεια και φωνάζει την κοπέλα για να πάρει την παραγγελία μας.
"Γεια σου Ειρήνη!" λέει και καταλαβαίνω ότι έρχεται αρκετά συχνά εδώ.
"Γεια σου Αμέλεια! Βλέπω έφερες και παρέα αυτή τη φορά", της απαντάει η σερβιτόρα.
"Ναι, προωθώ το μαγαζί σας",  απαντάει και γελάμε και οι τέσσερις.
"Φέρνω τρεις από τις συνηθισμένες;"
"Ναι", απαντάει η Αμέλεια και η Ειρήνη κατευθύνεται προς μια πόρτα που δεν είχα παρατηρήσει μέχρι τότε και καταλαβαίνω ότι είναι η κουζίνα.
"Έρχεσαι συχνά εδώ;" ρωτάει η Δάφνη την Αμέλεια και εγώ στρέφω ξανά το βλέμμα μου στα κορίτσια.
"Συνήθως έρχομαι μόνη μου όταν θέλω να ηρεμήσω και να ξεχαστώ από τα προβλήματα που με τριγυρίζουν", απαντάει επαληθεύοντας τις προβλέψεις μου, "είμαι από τους λίγους τακτικούς πελάτες του μαγαζιού", συνεχίζει και μένουμε και εγώ και η Δάφνη με το στόμα ανοιχτό. "Ναι, μην κάνετε έτσι, είναι λίγοι που εκτιμούν την ηρεμία και τη χαλάρωση που μπορεί να τους προσφέρει ένα τέτοιο μέρος", εξηγεί και καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοεί.

Οι περισσότεροι αποζητούν την πολυκοσμία και τον συνωστισμό. Η καφετέρια αυτή προσφέρει ακριβώς το αντίθετο, αφού βρίσκεται σε ένα μικρό σοκάκι, όπου δεν περνάνε σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα...