Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝔀𝓮𝓷𝓽𝔂 𝓯𝓲𝓿𝓮

Η Αμέλεια δείχνει πολύ διαφορετική σήμερα. Το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό της έχει σβήσει και θέλω με κάθε τρόπο να τη δω ξανά με αυτό. Ξέρω ότι δεν περνάει και λίγα με την Τζίνα, αυτό της έλειπε τώρα...

Όσο το σκέφτομαι, είναι πολύ ξεκάθαρο. Την πρώτη φορά που είχα πέσει κατά λάθος πάνω στην Τζίνα στην καφετέρια, είχε τρομάξει με την παρουσία της Αμέλειας στα δεξιά μου και είχαν και οι δύο ύποπτα βλέμματα. Τώρα εξηγείται η περίεργη συμπεριφορά και των δύο κάθε φορά που συναντούσαν η μια την άλλη τυχαία...

Είναι πολύ περίεργο. Δεν έχουν κανένα κοινό μεταξύ τους και όμως είναι αδερφές.
Θέλω να ρωτήσω λεπτομέρειες την Αμέλεια, όμως... Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή... ή μήπως είναι;
"Αμέλεια" λέω και γυρνάει απότομα το κεφάλι της προς το μέρος μου. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσουν οι ερωτήσεις μου, δεν θέλω να τη φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να ξέρω.

"Εμ... Γιατί δεν μου είπες την αλήθεια για την Τζίνα;" ρωτάω τελικά.
Χαμηλώνει το βλέμμα και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Αφού ξεφυσάει μία δύο φορές ακόμα, μου απαντάει:
"Κοίτα, όπως ξέρεις, δηλαδή... Όπως σου είπα χθες, η Τζίνα κι εγώ δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις από μικρές. Γνωρίζεις ήδη ότι οι χαρακτήρες μας είναι άκρως διαφορετικοί. Αυτό, φυσικά, ήταν τεράστιος παράγοντας στο να τσακωνόμαστε όλο και πιο συχνά. Η Τζίνα είχε μπλέξει με διαφορά παιδιά, του στιλ της και χειρότερα... καταλαβαίνεις" λέει κι εγώ την πλησιάζω και της κρατάω το χέρι, ενώ περπατάμε προς το νοσοκομείο.

"Όπως ήταν ήδη προφανές, τα παιδιά αυτά την επηρέασαν ακόμα περισσότερο. Για την ακρίβεια, την έκαναν άλλο άνθρωπο. Έγινε σαν αυτές τις δημοφιλείς κοπέλες που το μόνο που τις νοιάζει είναι το πώς θα κάνουν κοπάνα από το σχολείο, πώς θα ρίξουν ένα αγόρι και πώς θα καταφέρουν να ασχολούνται όλοι με την πάρτη τους. Η αλλαγή που της είχαν προξενήσει τα παιδιά αυτά, την έκαναν να φαντάζει όχι μόνο σαν αυτούς, αλλά και με τον χειρότερο χαρακτήρα! Είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Στο λύκειο κόντευε να μείνει από απουσίες. Οι γονείς μου τα έχασαν, δεν ήξεραν τι να κάνουν, δεν ήξεραν πώς να την επαναφέρουν στον παλιό της εαυτό. Ξέρω, ούτε πριν δεν ήταν και το καλύτερο παιδί αλλά τουλάχιστον ενδιαφερόταν για την οικογένειά της και είχε κάποια όρια η τρέλα της. Εγώ έκοψα κάθε επαφή μαζί της αφού έβλεπα ότι χειροτέρευε η κατάσταση της αδιαφορίας. Στο σπίτι δεν καθόταν πάνω από πέντε ώρες και μας είχε όλους γραμμένους. Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τη συγκρατήσει. Λίγο παραπάνω ένταση στη φωνή του και έστρωνε. Αλλά αφού χαλάρωνε και αυτός, πάλι τα ίδια... Καθ' όλη τη διάρκεια της τρέλας αυτής, η Τζίνα άρχισε να με μισεί και να με ζηλεύει, τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο. Το αποκορύφωμα ήταν αυτό που σου περιέγραψα χθες με κάποιες φίλες της που είχα βρει λίγο πιο συμπαθητικές. Η ζήλια της είχε φτάσει στα ύψη και μου έβαλε τις φωνές για τα καλά...

Προσπαθούσα να την επαναφέρω με ήπιο τρόπο, αλλά όσο αυτή εξακολουθούσε να φωνάζει, εγώ τη μισούσα ακόμα περισσότερο. Έπειτα από λίγο καιρό, ο μπαμπάς μου κατάφερε να την πείσει να πάει σε ψυχολόγο. Αυτή έλεγε ότι δεν τη βοηθούσε καθόλου, έτσι σιγά-σιγά σταμάτησε να πηγαίνει. Όντως δεν τη βοηθούσε... Έπειτα πήγε στο Πανεπιστήμιο και ησύχασε λίγο το κεφάλι μου. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, μου έλειπε ελάχιστα... πολύ λίγο! Την επόμενη χρονιά, δηλαδή τώρα, ήρθα και εγώ εδώ. Όμως, πριν αρχίσουμε, είχαμε δώσει μια υπόσχεση η μία στην άλλη: Δεν γνωριζόμαστε! Είχαμε πάρει όρκο, ας πούμε. Εγώ πήρα το επίθετο της μαμάς μας και εκείνη του μπαμπά μας. Ούτε χωρισμένοι να ήτανε... Δεν θέλαμε ο κόσμος να ξέρει για μας. Το ξέρω, ακούγεται βλακεία τώρα, αλλά φαντάζεσαι πώς θα αντιδρούσαν οι φίλες της αν μάθαιναν ποιο φλωράκι έχει για αδερφή..." ολοκληρώνει την αφήγηση της ιστορίας δίνοντας ένα σαρκαστικό τόνο στην τελευταία πρόταση. Πραγματικά, έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. "Συγγνώμη που δεν σου το είπα" απολογείται γλυκά και εγώ την αγκαλιάζω σφιχτά.
"Δεν υπάρχει λόγος να λες συγγνώμη. Αλήθεια καταλαβαίνω την κατάσταση που περνάς και δεν θέλω να σκέφτεσαι πως υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να θυμώσω". Επιτέλους χαμογελάει!

Ευτυχώς, κατάφερα να της φτιάξω έστω και λίγο τη διάθεση. Το χαμόγελό της δίνει κουράγιο σε οποιοδήποτε άνθρωπο...