Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓯𝓸𝓾𝓻𝓽𝔂

Άρης

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου. Το κεφάλι μου γυρίζει και δεν νιώθω πολύ καλά. Τα χθεσινά γεγονότα μού κατέστρεψαν την ψυχολογία. Δεν μπορώ να φανταστώ καν την κατάσταση της Άντζελας αυτή τη στιγμή...
Το μέσα της θα είναι είτε άδειο, είτε γεμάτο λύπη.
Προτιμώ το δεύτερο, γιατί η λύπη τουλάχιστον γιατρεύεται, έστω και με δυσκολία.

Θέλω να της σταθώ όσο τίποτα και να την κάνω να ξεπεράσει έστω και λίγο τον θάνατο της μητέρας της. Δυστυχώς έφυγε γρήγορα και άδικα και λυπάμαι τόσο πολύ... και ας μην την είχα γνωρίσει...

Η ζωή δεν είναι δίκαιη για όλους, αλλά μερικές φορές επιλέγει λάθος άτομα να φύγουν από αυτήν...

Πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου και να ξεπεράσω όλα τα γεγονότα που συνέβησαν, διότι μόνο έτσι θα καταφέρω να κάνω καλά την Άντζι μου.... Μου;
Ναι, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ... μου!

Παίρνω τα κλειδιά από τη βιβλιοθήκη και ανοίγω την πόρτα για να βγω από το δωμάτιο. Καθώς κατεβαίνω τις σκάλες της σχολής, ακούω να ξεσπάει δυνατή βροχή. Αρπάζω μια ομπρέλα γρήγορα και μπαίνω στο αυτοκίνητο.

Το μυαλό μου ανατρέχει στην Άντζελα κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι την κατάσταση που βρίσκεται, το χαμόγελό μου σβήνει.

Δεν ξέρω τι θα αντικρίσω μετά την κηδεία. Δεν έχει πει απολύτως τίποτα. Δεν έχει μιλήσει καθόλου και χειροτερεύει όλο και περισσότερο.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε στο μάγουλό της. Αυτό με ανησυχεί πολύ. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ...

Βάζω το GPS και μέσα σε 20 λεπτά βρίσκομαι στο σπίτι της θείας της.
Δεν δυσκολεύομαι πολύ να το βρω.
Όταν χτυπάω το κουδούνι, ένας ενήλικος άντρας μού ανοίγει την πόρτα.

Είναι ο πατέρας του Οδυσσέα, τον είδα και στην κηδεία. Είναι μεγαλόσωμος και φαίνεται νταής, αλλά κατά βάθος πρέπει να είναι πιο ευαίσθητος, το κλάμα του και τώρα και στην κηδεία ήταν πολύ έντονο. Φαίνεται να νοιαζόταν πολύ τη Μαργαρίτα...

"Καλησπέρα και συγνώμη αν ενοχλώ... η Άντζι;" ρωτάω με ήπιο τόνο στη φωνή. Με κοιτάει μια στιγμή.
"Πέρασε. Μέσα είναι" μου απαντάει και νιώθω ευγνώμων.
Προχωράω λίγο και πέφτω πάνω στη θεία της Άντζελας. Ωχ... δεν νομίζω ότι θα μου βγει σε καλό. Δεν θα μου πει κάτι. Το ξέρω ότι δεν θα μου πει..., αλλά δεν θα έχει όρεξη και για επισκέψεις. Την αδερφή της έχασε...