Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓱𝓲𝓻𝓽𝔂 𝓷𝓲𝓷𝓮

"Να περάσω;" ρωτάει η Ιωάννα και μπαίνει μέσα χωρίς να της απαντήσω. "Ρε κορίτσι μου, πες καμιά κουβέντα! Μην είσαι έτσι!" λέει προσπαθώντας να με επαναφέρει, "ξέρω πόσο δεμένες ήσασταν, ξέρω πόσο πολύ θα σου λείψει αλλά δεν νομίζω να θέλει να πέσεις σε κατάθλιψη! Πρέπει να μείνεις δυνατή, Άντζι!" φωνάζει στο τέλος πιστεύοντας ότι έτσι θα της δείξω κάποιο συναίσθημα. Όμως και να ήθελα δεν μπορώ!

Μέσα μου έχω ένα τεράστιο κενό που δεν με αφήνει να ζήσω, το μυαλό μου είναι σαν να έχει πέσει σε χειμερία νάρκη και η καρδιά μου...
Η καρδιά μου παλεύει να επουλώσει το βαθύ τραύμα της απώλειας.

"Πρέπει να συνέλθεις, Άντζι", μουρμουρίζει η Ιωάννα και φεύγει απογοητευμένη.

Μένω πάλι μόνη και ξαναζώ την ώρα της κηδείας...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα στην εκκλησία. Δεν μπορούσα να βλέπω το άψυχο σώμα της μαμάς, έτσι κράτησα κλειστά τα μάτια μου σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Τελείωσε χωρίς να το καταλάβω και ήρθαν όλοι οι παρευρισκόμενοι να με συλλυπηθούν.

Εγώ ούτε να μιλήσω μπορούσα ούτε και να κλάψω και φάνηκε να παραξενεύονται. Το απέδωσαν όμως, στην απώλεια που έζησα πριν καν προλάβω να κλείσω τα δεκαεννέα μου χρόνια. Κατάλαβα ότι στεναχωριούνται, καθώς η μαμά μου ήταν αγαπητή από τους περισσότερους λόγω της θετικής της ενέργειας και της γλυκιάς της παρουσίας. Κανένας δεν προσποιούταν τον θλιμμένο και ένιωθαν όλοι το δράμα που περνάω και, για λίγο, τα λόγια τους άναψαν τη φλόγα μέσα μου. Όμως, ύστερα από λίγο έσβησε, δεν υπήρχε κάποιος να τη διατηρήσει.

Την ώρα που έβαζαν τη μητέρα μου μέσα στον τάφο λύγισα και μου ξέφυγαν κάποια αναφιλητά. Η θεία μου με τράβηξε στην αγκαλιά της για να ξεσπάσω και δεν με άφησε παρά μόνο όταν έκλεισαν το μνήμα.

Ο χρόνος κυλούσε χωρίς να το καταλαβαίνω, αναπολούσα τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές με τη μαμά μου, που δεν θα μπορούσα να ξαναγκαλιάσω.

Βρέθηκα να κατεβαίνω από το αμάξι και να αντικρίζω το σπίτι που είχα τόσο πολλές παιδικές αναμνήσεις, καλές και κακές. Σκέφτηκα ότι δεν θα υπάρξει ποτέ ευτυχία μέσα σε αυτό.

Ύστερα, η Άντζελα ξαναβυθίστηκε στον λήθαργο που έμελλε να είναι παντοτινός...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

"Άντζελα κορίτσι μου, θα φύγουμε σε λίγο για Αθήνα", λέει η θεία μου που κάθεται δίπλα μου, "θα έρθεις να μείνεις σπίτι μας μέχρι να συνέλθεις. Δεν σε αφήνω μόνη σου σε αυτή την κατάσταση", συνεχίζει ήρεμα. "Απλά..." ξεκινάει, αλλά σταματάει καταλαβαίνοντας πως ο νους μου ταξιδεύει αλλού.
Ταξιδεύει στα παιδικά μου χρόνια που ήταν γεμάτα ξεγνοιασιά και ανεμελιά. Με τις σκέψεις αυτές να περιτριγυρίζουν στο κεφάλι μου, με τυλίγει στα δίχτυα του ένας ανήσυχος ύπνος.

Η ώρα περνάει γρήγορα, αφού κατά τη διάρκεια σχεδόν όλου του ταξιδιού κοιμόμουν...

Ο Άρης ήταν όλη την ώρα δίπλα μου. Νιώθω ευγνώμων που με στηρίζει, αλλά δεν καταφέρνω να του δείξω πόσο τον τιμάω.

Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και συνειδητοποιώ ότι μέχρι προχθές πάλι εδώ βρισκόμουν. Είναι το σπίτι της θείας μου και δεν κατάλαβα καν γιατί ήρθα εδώ.

Ήμουν τόσο απορροφημένη στον πόνο μου που η επαφή μου με το περιβάλλον ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και έτσι θα εξακολουθήσει να είναι πλέον...

Η θεία βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το γεγονός αυτό με ξαφνιάζει.

Είμαστε τυχεροί που ο θείος κατάφερε να ταξιδέψει δύο ολόκληρες ώρες μέχρι την Αθήνα, ύστερα από όλα όσα τράβηξε και ο ίδιος.

Το βλέμμα μου πέφτει στην ταμπέλα που γράφει την οδό αυτής της γειτονιάς. Δεν καταλαβαίνω πότε πρόλαβαν και με έφεραν ξανά εδώ.
Νιώθω πολύ λίγη. Νιώθω ένα τίποτα ή μάλλον νιώθω μόνο κενό...

Συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα που δεν έχω καταφέρει να τα συνειδητοποιήσω ακόμα... Θέλω να ουρλιάξω τόσο δυνατά αυτή τη στιγμή, αλλά δεν έχω τη δύναμη.
Θέλω να φωνάξω με όλο μου το είναι, όμως δεν θα καταφέρω να αρθρώσω λέξη.

Ενοχές αρχίζουν να με πιάνουν. Νιώθω άσχημα που έφυγα από την Πάτρα. Έφυγα και άφησα πίσω μου αναμνήσεις που θα με στοιχειώνουν μια ζωή. Άφησα την ίδια μου την μητέρα, νεκρή ή ζωντανή...

Δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ. Δεν έχω κανέναν πλέον μαζί μου... Καλύτερα να σταματήσω να σκέφτομαι για σήμερα. Δεν θα μου βγει σε καλό και δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει αν εξακολουθήσω να έχω το μυαλό μου σε λειτουργία.

Θέλω ύπνο! Είναι η μόνη μου ασχολία πλέον, αλλά νιώθω ότι τον έχω ανάγκη. Το νιώθω ότι είναι το μοναδικό πράγμα που θα με κάνει να ξεχαστώ, γιατί πολύ απλά δεν θα σκέφτομαι...