Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓼𝓲𝔁

Πηγαίνω στη γραμματεία να πάρω το πρόγραμμά μου και να μου πουν πού είναι το δωμάτιό μου. Η γραμματέας είναι μια παχουλή κυρία, απ' όσο μπορώ να διακρίνω πίσω από το γραφείο, με ξανθά σγουρά μαλλιά πιασμένα σε κότσο. Όταν φτάνει η σειρά μου, λέω το όνομά μου και αυτή μου δίνει τον αριθμό του δωματίου μου και το χαρτί με το πρόγραμμα. Από ό,τι βλέπω, ξεκινάω αύριο με Λογοτεχνία στο κτίριο που είναι στην απέναντι πλευρά από εκεί που μένω.

Κατευθύνομαι προς τον δεύτερο όροφο, που είναι και το δωμάτιο που μένω. Το βρίσκω και μπαίνω μέσα. Μένω ακίνητη στη θέα αυτής της ακαταστασίας. Ρούχα είναι πεταμένα παντού στο δωμάτιο, εκτός από το κρεβάτι μου, φαντάζομαι, το οποίο είναι ανέγγιχτο. Σκέφτομαι ότι όσο ακατάστατη και αν είναι η συγκάτοικός μου -τέτοια ρούχα και εσώρουχα μόνο μια γυναίκα θα φορούσε. Πάω να ρίξω μια ματιά στην ντουλάπα. Να δω... Πόσο χάλια μπορεί να είναι...;

Ανοίγοντας τη μία πόρτα της αντικρίζω διάφορα φορέματα και τζιν παντελόνια να είναι κρεμασμένα μέχρι τη μέση της ντουλάπας σε τάξη. Καμία σχέση με το υπόλοιπο δωμάτιο. Ανοίγω και την άλλη πόρτα και βλέπω έναν καθρέφτη. Αντικρίζω το είδωλό μου.
Η μαύρη φούστα τονίζει άψογα τις καμπύλες μου και η κόκκινη μπλούζα ταιριάζει υπέροχα με τα καστανόξανθα, κυματιστά μαλλιά μου. Η καφέ - κίτρινη σκιά που μου έβαλε η Ιωάννα το πρωί με τα μελί μάτια μου δημιουργούν μια αίσθηση τέλειου συνδυασμού. Το απαλό κόκκινο κραγιόν που φορούσα, έχει πλέον εξαφανιστεί από τα σαρκώδη χείλη μου. Κλείνω την ντουλάπα και αποφασίζω να φρεσκαριστώ και να βγω. Δεν νομίζω να θέλω να κάτσω άλλο σε αυτό το δωμάτιο. Δεν έχω όρεξη αυτή τη στιγμή να συγυρίσω...

Πω, πω δεν θέλω καν να σκέφτομαι τη συγκάτοικό μου, γιατί και μόνο από το όνομα και την ακαταστασία του δωματίου που λογικά προκάλεσε, δεν με εμπνέει για φυσιολογικό άνθρωπο...
Όταν βγαίνω από το δωμάτιο, σκέφτομαι το μέρος που λέω να επισκεφτώ πρώτα.

Τελικά, έπειτα από όχι και πολλή σκέψη, αποφασίζω να πάω πρώτα στην αίθουσα της Λογοτεχνίας ώστε να μάθω τη διαδρομή μέχρι το κτίριο αυτό, μιας και εκεί είναι το πρώτο μου μάθημα αύριο.

Κατεβαίνω τις σκάλες και παίρνω ένα χάρτη πάνω από το τραπεζάκι δίπλα στο γραφείο της γραμματείας. Βγαίνω από το κτίριο και κοιτάζω τον χάρτη προσπαθώντας να προσανατολιστώ και να βρεθώ στον προορισμό μου.

Ύστερα από πολύ περπάτημα, συνειδητοποιώ ότι έχω χαθεί, αλλά για καλή μου τύχη συναντάω την αίθουσα της καφετέριας, όπου και αποφασίζω να μπω μέσα. Ευτυχώς πήρα μαζί μου και την τσάντα μου και τώρα έχω σίγουρα λεφτά για ένα ζεστό καφέ!