Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓱𝓲𝓻𝓽𝔂 𝓸𝓷𝓮

Η ώρα που κάνουμε να φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο δεν συγκρίνεται με αυτή που είχα κάνει για να πάω στη θεία.
Η διαδρομή πριν ήταν πολύ μεγάλη επειδή είχα χαθεί, ενώ τώρα πέρασε ευχάριστα και γρήγορα με τον Οδυσσέα.

Ήμασταν από παλιά σαν αδέρφια, μάλλον γιατί είμαστε μοναχοπαίδια και οι δύο. Πάντα με προστάτευε σαν μικρή του αδερφή και όταν αναγκάστηκα να τον αποχαιρετήσω αφού θα γυρνούσαμε με τη μαμά μου στην Πάτρα, έκλαιγα καθημερινά. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη σχεδόν ένα μήνα, αλλά ευτυχώς βρέθηκε η Ιωάννα και από τότε τα ξέχασα όλα. Δεν μπορώ όμως να πω ότι δεν έπαψε να μου λείπει...

"Λοιπόν, είναι σίγουρος ο Άρης στο να έρθω και εγώ γιατί δεν τον γνωρίζω καν, κανένα παιδί, δηλαδή" σπάει τη σιωπή ο Οδυσσέας.
"Δεν έχει κανένα πρόβλημα, αλήθεια, και αν έχει, δεν με νοιάζει. Σήμερα θα αφιερώσω το βράδυ στον πολυαγαπημένο μου ξάδερφο... Είχα τόσο καιρό να σε δω και μου έχεις λείψει" του απαντάω στοργικά χαμογελώντας. Σκάει κι αυτός ένα χαμόγελο.
"Ευχαριστώ πάντως" λέει χωρίς πολλή διάθεση.

Τον καθοδηγώ στην είσοδο του Πανεπιστημίου και φαίνεται να εντυπωσιάζεται.

"Ωραία είστε εδώ" καταφέρνει να αρθρώσει. Ποτέ δεν ήταν πολύ εκφραστικός στα λόγια όσο στις πράξεις.
"Ναι", λέω περήφανα, βγαίνουμε από το αμάξι και βλέπω ότι φοράει μια φόρμα γυμναστηρίου και ένα πρόχειρο μπλουζάκι. Ξέρω, στο σπίτι του Στέφανου πάμε, οπότε δεν χρειάζεται να βάλει κάτι πολύ καλό, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να φορέσει κάτι άλλο.

"Εσύ μπορείς να περιμένεις εδώ να πάω να αλλάξω, εκτός αν θέλεις να σου δείξω το δωμάτιό μου" αρχίζω να λέω και τον βλέπω να κατευθύνεται προς το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του.
"Εσύ έτσι θα έρθεις, σωστά;" τον ρωτάω πάλι ήρεμα και με κοιτάζει ένα δευτερόλεπτο ανοίγοντας το πορτμπαγκάζ.
"Είσαι τρελή; Με τα ρούχα του γυμναστηρίου θα ερχόμουν;" αποδίδει σαρκαστικά.
Παραξενεύομαι και τότε πλησιάζω στο σημείο που στέκεται και εντυπωσιάζομαι από από ό,τι βλέπω.

Ο μισός χώρος του πορτμπαγκάζ έχει καλυφθεί από μια ντουλάπα γεμάτη ρούχα. Μάλλον είναι για ώρα ανάγκης. Ποιος ξέρει! Πάντως ωραία ιδέα!
"Ουάου" λέω με τα μάτια γουρλωμένα "Έλα πάντως αν θες να αλλάξεις" τον καλώ στο τέλος και αυτός διαλέγει ρούχα και με ακολουθεί.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

"Άντε επιτέλους, να βγω;" τον ακούω να φωνάζει από το μπάνιο.
"Όχι" φωνάζω, "αφού δεν είμαι ακόμα έτοιμη".
"Είμαι κλεισμένος σχεδόν μισή ώρα εδώ μέσα και έχω προλάβει να κάνω και μπάνιο! Τι θα γίνει; Πόσα ρούχα θα φορέσεις;" με ρωτάει σαρκαστικά και νευριασμένος.
"Ααα" φωνάζω προσπαθώντας να κουμπώσω το φερμουάρ του φορέματος που επέλεξα ύστερα από πολλή σκέψη να φορέσω.
"Βγες" λέω και ανοίγει την  πόρτα γρήγορα. Με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό και υποθέτω ότι του αρέσει η εμφάνισή μου.
"Ε... καλή δεν είμαι;" ρωτάω χαμογελώντας ψωνισμένα.
"Συγγνώμη... έκανες τόση ώρα για ένα καλσόν και ένα φόρεμα;" με ρωτάει. Ξεφυσάω.
"Δεν μπορούσα να επιλέξω" απαντάω αμήχανα με απολογητικό ύφος "αλλά έφτιαξα και τα μαλλιά μου. Σου αρέσουν;" συμπληρώνω χαρωπά φέρνοντάς τα μπροστά από τους ώμους.

Με σκανάρει με το τάχα υπεροπτικό του βλέμμα και τελικά λέει:
"Τέλειο, κούκλα. Άντε πάμε τώρα"
"Ε... Τι λες καλέ έχω βάψιμο!" τον πληροφορώ και η έκφρασή του είναι για φωτογραφία. Αρχίζω να γελάω αλλά φαίνεται να νευριάζει πιο πολύ. Βήχω λίγο.
"Καλά, θα κάνω γρήγορα"
"Σοβαρά; Να το δω και να μην το πιστέψω!" με ειρωνεύεται και τρέχω στο μπάνιο.

Ύστερα από περίπου ένα δεκάλεπτο είμαστε έτοιμοι να φύγουμε. Κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο και τότε παρατηρώ ότι η εμφάνισή του έχει αλλάξει πολύ.

Είχα και καιρό να τον δω, έχει ομορφύνει και ωριμάσει. Έχει πρόσωπο με γωνίες, ξανθά μαλλιά με μπούκλες που πέφτουν με ωραίο τρόπο στο πρόσωπό του και γκριζογάλανα μάτια. Έχει πολύ γυμνασμένο σώμα και μπορώ να πω ότι είναι αρκετά ψηλός. Του πάει αφάνταστα το μπλε μπλουζάκι που φοράει, γιατί κάνει αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο χρώμα των ματιών του.

"Μου είχες πει από ό,τι θυμάμαι πως είχες περάσει στη Γυμναστική Ακαδημία... Λοιπόν, τι γίνεται;" τον ρωτάω, περιμένοντας το φανάρι να ανάψει πράσινο.
"Α ναι! Όλα καλά. Εκεί είμαι ακόμα" λέει έντονα και περήφανα.
"Ποια είναι ακριβώς η ειδικότητά σου;"
"Έχω επιλέξει μπάσκετ, παίζω και σε μια ερασιτεχνική ομάδα όπου παράλληλα εκτελώ και χρέη βοηθού προπονητή ενώ κάποιες ώρες διδάσκω σε μικρά, αρχάρια παιδιά" λέει και με βλέπει που ενθουσιάζομαι.
"Καλά, μη φανταστείς... μικρά είναι τα παιδάκια και εγώ τα βασικά τούς δείχνω"
"Και πάλι... Ποτέ δεν στο είχα να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο. Ελπίζω να σου αρέσει" του εύχομαι.

Η ώρα πήγε εννιά και φτάνουμε στην οδό που κανονικά θα έπρεπε να είναι το σπίτι του Στέφανου. Επιτέλους, βρίσκουμε και το σωστό νούμερο, άρα υποθέτω ότι μπορούμε να χτυπήσουμε το κουδούνι...