Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝓱𝓲𝓻𝓽𝓮𝓮𝓷

Οι στίχοι του 'Seniorita' βουίζουν μέσα στα αυτιά μου και συνειδητοποιώ ότι μόλις χθες έβαλα ήχο κλήσης αυτό το τραγούδι. Πάω να σηκωθώ να πάρω το τηλέφωνο, αλλά μια μάζα με εμποδίζει να κινηθώ. Αχ, η Αμέλεια. Την απομακρύνω όσο πιο απαλά μπορώ για να μην την ξυπνήσω και καταφέρνω να απαντήσω πριν σταματήσει να χτυπάει.
"Ναι;" ρωτάω αφού δεν πρόλαβα να δω ποιος είναι.
"Ρε Άντζελα, πού είσαι;" ακούω μια νευριασμένη Ιωάννα να μου λέει, "σε έχω πάρει τέσσερις φορές!" συνεχίζει.

Πω, πω! Μας πήρε ο ύπνος για τα καλά... Πότε πέρασαν δύο ώρες χωρίς να το καταλάβω; Τέλος πάντων... "Εμ... εγώ... σόρι, πού είσαι;" καταφέρνω να αρθρώσω

"Από κάτω. Θα έρθεις ή θα μου πεις τον αριθμό του δωματίου για να ανέβω;" λέει με ήπιο τόνο.
"Έρχομαι", λέω βιαστικά και κλείνω το τηλέφωνό μου και την πόρτα του δωματίου.

Όταν κατεβαίνω, τη βλέπω να κάθεται στον καναπέ κοντά στο γραφείο της γραμματείας. Το βλέμμα της συναντάει το δικό μου και κάνει μια κίνηση σαν να λέει "επιτέλους!" και μετά μια αστεία φάτσα, που μου φτιάχνει τη διάθεση. Πέφτω στην αγκαλιά της και αυτή μου την ανταποδίδει λέγοντας:
"Μου έλειψες, βρε χαζό"
"Κι εμένα μου έλειψες πολύ!" δεν θέλω να την αφήσω από την αγκαλιά μου, αλλά αυτή κάνει κίνηση και την αφήνω και εγώ.
"Σου έχω πάρα πολλά νέα, εσύ;" ρωτάει χαμογελώντας και της γνέφω. Την πιάνω από την πλάτη και την καθοδηγώ προς τα πάνω.

Ανοίγω την πόρτα. Η Αμέλεια κοιμάται του καλού καιρού, οπότε κάνω νόημα ησυχίας στην Ιωάννα. Διακρίνω μια μικρή απογοήτευση στο βλέμμα της όταν βλέπει την Αμέλεια γι' αυτό προσπαθώ να την κάνω να νιώσει οικειότητα.
"Είναι πολύ καλό κορίτσι. Μην ανησυχείς, όπου να 'ναι θα ξυπνήσει", λέω γλυκά και αφήνει τις βαλίτσες της στο πάτωμα. Συμφωνεί και με ακολουθεί προς το κρεβάτι μου.

"Δεν πιστεύω να με αντικατέστησες τώρα που ήρθες εδώ... " λέει σαρκαστικά δείχνοντας προς το μέρος της Αμέλειας, αλλά εγώ διακρίνω αυτή τη δόση σοβαρότητας που έχει η ερώτηση και το βλέμμα της, επίσης. "Δεν θέλω ούτε να σκέφτεσαι την πιθανότητα ότι κάποιος θα μπορούσε να πάρει τη θέση σου..." λέω για να την ηρεμήσω και όντως παρατηρώ τα χαρακτηριστικά της να χαλαρώνουν...

Μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά που χάνω την ισορροπία μου και κουτουλάω στο κρεβάτι, το οποίο τραντάζεται. Από τον θόρυβο, η Αμέλεια ανοίγει τα μάτια της ξαφνιασμένη.
"Τι ε..." πάει να πει, αλλά όταν το βλέμμα της πέφτει πάνω στην Ιωάννα σταματάει και σκάει ένα γλυκό χαμόγελο.