Don't leave me... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓽𝔀𝓮𝓷𝓽𝔂 𝓸𝓷𝓮

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;" φωνάζω και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς.
"Είχα πιει λίγο παραπάνω και..." κολλάει λίγο, "... και οδηγούσα γρήγορα.. πολύ γρήγορα και αυτή περπάταγε σαν χαμένη" λέει και μου κόβονται τα πόδια.

Γαμώτο, ήταν τόσο μεθυσμένη και έφυγε από το δωμάτιο.

"Πού έγινε αυτό;" ρωτάει ο Άρης και θυμάμαι ότι είναι κι αυτός εδώ.
"Λίγο πιο έξω από το Πανεπιστήμιο. Γύριζα από κάπου... ήμουν κάπου και είχα πιει... αρκετά... Μετά, την..." σπάει η φωνή της και τη λυπάμαι, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ στη θέση της...

Οι ενοχές που θα είχα αν έκανα εγώ κάτι τέτοιο, θα με οδηγούσαν σε χρόνια κατάθλιψη, σίγουρα!

"Μετά την πάτησες;" ολοκληρώνει ο Άρης αντί για τη Δάφνη με ερωτηματικό τόνο στη φωνή.
Αυτή γνέφει κλαίγοντας.
"Δεν σας είδε κανείς; Τώρα πού είναι η Τζίνα;" ρωτάω πανικοβλημένη.

"Όταν βγήκα από το αυτοκίνητο και την είδα, έτρεξα."
"Για βοήθεια;" ρωτάω εγώ.
Κουνάει το κεφάλι αρνητικά και ξαφνιάζομαι.
"Έτρεξα να κρυφτώ." λέει και σοκάρομαι.

Κάθε άποψη που είχα σχηματίσει για αυτό το κορίτσι, σβήνεται...

"Τα έχασα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Λογικά τώρα η αστυνομία θα με ψάχνει" κλαψουρίζει και αγχώνομαι ακόμα πιο πολύ με τις λέξεις...

Τι είναι αυτά που λέει; Δεν πιστεύω στα αυτιά μου! Δεν είναι δυνατόν!

"Πού είναι η Τζίνα τώρα; Εκεί που έγινε το περιστατικό;" ρωτάω, προσπερνώντας τα τελευταία λόγια που είπε.
"Όχι, όχι! Μετά, κρύφτηκα πίσω από τους θάμνους για να δω τι θα συμβεί. Είχαν περάσει δέκα λεπτά, την είχαν βρει και είχαν καλέσει ασθενοφόρο" λέει και σηκώνεται όρθια αργά.
"Πού την έχουν;" ρωτάμε ταυτόχρονα εγώ με τον Άρη.
"Στο νοσοκομείο του Πανεπιστημίου, υποθέτω" απαντάει. Και όντως αυτό είναι το λογικό.
έχω ταραχτεί πάρα πολύ.
"Θα πάτε;" ρωτάει χαμηλώνοντας το βλέμμα της.
"Εσύ τι λες; ΦΥΣΙΚΑ!" απαντάω και με ξανακοιτάει στα μάτια.

Κλείνω λίγο τα μάτια μου για να σκεφτώ και η Δάφνη μού λύνει τις απορίες αμέσως:
"Παραδώστε με στην αστυνομία. Εγώ φταίω, σας παρακαλώ κάντε το!" παρακαλάει και με εκπλήσσει. Μας δουλεύει;

Πριν κρυβόταν και τώρα θέλει να παραδοθεί; Δεν πάει καλά...

"Καλά, θα δούμε τι θα γίνει. Προς το παρόν, έλα μαζί μας" λέω και της κάνω νόημα να μπει στο αμάξι.
Αφού μπαίνουμε όλοι, η Δάφνη κλαίει δυνατά και αυτομαστιγώνεται με πικρά, ασταμάτητα λόγια.