revenge ° jjk

7|💫

Keyifli okumalar 💫

"Eve, bu aralar doluyum. Okula bile gelemiyorum, kaydımı dondurdum." demiştim ümitsizce.

Kafamı dağıtmam için yanlarına çağırıyordu Eve, fakat bunlarla uğraşacak vaktim yoktu şimdi.

"Anlıyorum bebeğim, sadece kafan dağılsın diye demiştim."

"Biliyorum, Teşekkür ederim ve özür dilerim Eve."

"İyisen mühim değil bebeğim, kendine dikkat et. Seni seviyorum."

"Bende seni seviyorum." telefonu kapatıp kenarı koydum.

Ardından 1 hafta önce alıp da yapamadığım parmak izi setini çıkartıp incelemeye başladım.

İncelemek için hiç fırsatım olmamıştı, bu bir hafta bok gibi geçmişti zaten.

Hiç bir şey yapamayıp evde oturmuştum. Hoseok'un işleri bu sıralar azalmaya başladığı için sürekli yanımdaydı.

Şüphelendikleri adam hala tatildeydi, o'nu takip etmekten başka bir şey yapmıyorlardı.

Kaçakçıların yanına gitmek istiyordum, ama Hoseok engel oluyordu.

Jungkook ise sürekli yanımda olup bana destek olmaya ve konuşmaya çalışıyordu. İyi gelmiyor diye inkar edersem, yalan olurdu.

Tanıdığım herkesden farklıydı, beni anladığı için mi, aynı şeyleri yaşadığımız için mi bilmiyordum. Bildiğim tek şey bana farklı hissettirdiğiydi.

Başımı iki yana sallayıp önümdeki sete odaklandım.

Parmak izi tozunu nesnenin üzerine fırçasıyla sürüp, bantı yapıştırarak bir süre bekleyip çıkartacaktım.

Çıkarttığım bantta parmak izleri görünecektir zaten.

Ardından çalışma yaptığımız nesneyi deterjanlı bezle silmem lazımdı.

Şimdi asıl mesele bunları ne ara yapacağımdı..?

"Bella, akşam yemeğin hazır." kapının aniden çalınmasıyla irkilmiştim.

Derin bir nefes alıp elimi hızla atan kalbimin üzerine koymuştum.

"Geliyorum Alice." ortadakileri kaldırıp saklamıştım.

Banyoya ilerleyip ellerimi yıkadım, ardından odamın kilitini açıp aşağı ilerledim.

Ellen ve diğerlerini nasıl evden uzaklaştıra bilirdim acaba?

Mutfağa girdiğimde Hoseok'un telefonla oynadığını görmüştüm.

Beni fark eder etmez elinde ki telefonu bırakıp gülümsemişti.

"Bugün nasılsın?" gülümseyip derin bir nefes aldım.

Babam öldürüğündem beri aynıydım, her günüm bok gibi geçiyordu.

"İyiyim, teşekkürler." masaya yerleşip yemeğimi yemeye başlamıştım.

Sadece bu olayı halletmek istiyordum.

Peki ya sonra? Babamın katilini bulduktan sonra ne yapardım bilmiyorum.

Sonrası boşluktu.

Yemeğimi hızla yiyerek odama çıkmıştım.

Kitap okumaya çalışıyordum, fakat kafamda ki düşünceler susmuyordu. Kitabı kapatarak başucumda ki çekmecenin üzerine koymuştum, gece lambasının yanında duran çerçeve gözüme iliştiğinde yutkunmuştum.