I Am A Ghost , She İs A Human/ KSJ[TAMAMLANDI]

0.4

"Nasıl yani bu oğlan hayalet ama biz görüyoruz. Öyle mi?"

Hyo: Evet anne. Bir saatir aynı şeyleri söylüyorsun.

"Aman Tanrım kutsanmış olmalıyız.."

Hyo: Galiba..

Jin: Bu iyi değil.

Dedim somurtan dudaklarımın arasından. İkisi de bana baktı.

"Neden?"

Jin: Burada kalmamın bir anlamı yok. Öldüysem burada kalmamalıydım.

"Tanrı bunu istediyse.. Burada kalmak zorundasın.. Belki bir gün seni yanına alır.."

Huzurlu konuşuyordu annesi. Biraz da olsa içim rahatlıyordu. Bir süre sonra babası geldi. Ve durumumu öğrenince  benimle ilgilendi, sinirlenmedi. Hyo çok şanslı bir çocuktu. Benim ailem nefes almama sinirlenirken , onun ailesi her bir nefes aldığında şükür ediyordu.

Hyo: Jin.. Hayaletler acıkıyor mu?

Karnımı yokladım.

Jin: Sanırsam hayır. Hiçbirşey hissetmiyorum.

...

Hyo: Seok Jin!

Tuvaletten çıkıp yanına gittim.

Jin: Ne oldu?

Hyo: Buna inanamayacaksın!

Bana telefonun da ki kameradan bir kaç fotoğraf göstermişti. Ve ben şok olmuştum. Bu nasıl oluyordu? İnsanlar beni görmüyordu. Duymuyordu. Hissetmiyordu. Ama fotoğrafta çıkabiliyordum. Bu nasıl oluyordu?

Hyo'nun ev içinde çekildiği bir kaç fotoğrafta arkada çıkmıştım.

Jin: B-bu! Nasıl oluyor? Aman Tanrım.. Eğer birisi resimlerde çıktığımı fark ederse..

Hyo: Ölürsün..

Jin: Yah.. Dalga mı geçiyorsun? Zaten ölüyüm.

Hyo: Pardon.. Herneyse kameralardan kaçman gerek Seok Jin.

Kafamla onayladım.

Jin: Haklısın. Ama dışarıda işlerim var..

Hyo: İnsanları mı korkutacaksın?

Diyip gülmeye başlamıştı.

Jin: Komik değildi.

Hyo: Tamam ya. Ne hemen yüzüme vuruyorsun.?

Jin: İlk önce Won ile işim var..

Hyo: Ben de geleceğim.!

Jin: Otur oturduğun yerde!

Hyo: Bak konuşmaya başlarsam görürsün!

Jin: Aman tamam ya! Yeter ki sus.

Zafer gülüşü yapıyordu Hyo. Salak kız. Dizi seti falan sanıyordu orayı. Yaşadıklarımı yaşatacaktım Won'a.