Teenage Life [COMPLETED]

Chapter Eight: Hospital

_Chapter 8_
"Hospital"
_Raven's POV_

"Please wake up anak" narinig ko ang umiiyak na boses ni mommy pero wala akong lakas para ibukas ang mata ko.

"Wake up please" pagmamakaawa pa ni mommy. Kahit hirap na hirap ako ay pinilit kong bumukas ang aking mga mata.

"M-Mom" hirap kong sabi at hinimas ang ulo ni mommy. Nakaluhod sya at nakadukdok sa gilid ng kama ko habang hawak ang isa ko pang kamay.

"A-Anak?" Agad syang nagangat ng tingin. Nagulat sya nang makita akong gising na. Aligagang aligaga si mommy na pinindot ang isang buton. Hindi ko na ito pinansin.

"Are you okay anak? M-may masakit ba sayo? May kailangan ka ba? Gusto mo ban—" pinigil ko sysa pagsasalita.

"I'm okay mom. Thank you" tipid ang ngiti kong sabi. May kung anong nakakabit sa ilong ko at sa hintuturo ko. "Where am I?" Sabi ko at naglibot ng tingin.

'Wait?! Am I at a Hospital?!'

Maya maya lang ay may pumasok na isang doktor at isang nurse.

"When did she woke up" tanong nung doctor kay mommy.

"she woke up 3minutes earlier, Doc" sagot ni mommy at pinupunasan ang bumabagsak nyang mga luha.

May kung ano anong ginawa saakin yung doctor at nurse. May kung ano ano pang sinabi si Doc kay mommy at maya maya lang ay umalis na sila.

"Thank god you woke up, anak!" Sabi ni mommy at niyakap ako kahit nakahiga parin ako.

"Mom, what happened to me?" Curious kong tanong habang nakatingin sakanya. Bumuntong hininga muna sya bago nagsalita.

"Tyler Stanford called me. He said that you passed out and his brother saw you. So his brother, Troy, took you to this hospital. Nakita ka daw ni Troy na bigla nalang hinimatay habang umiiyak. Hindi sya nag alinlangang buhatin ka at dalhin sa ospital at tinawagan ang kuya nya. Ang kuya nya naman ang tumawag saakin kaya ko nalaman" paliwanag ni mom.

'So, hindi pala ako nang hallucinate that time? Totoong ni Troy yung nakita ko?'

Bumuntong hininga nalang ako. "How many hours did I passed out?" Tanong ko. Bigla namang tumawa si mommy.

"Hours? Tss. As I calculated, anak. Wala kang malay sa loob ng 196 hours. Or 8days and 4hours sweetie. Hihihi" mom chuckled. Nanlaki naman ang mata ko. 8days and 4hours?! Grabe naman yun?!

"Where's dad? Kuya? And my friends?" Tanong ko kay mom.

"Your dad is in an urgent meeting. Your brother is in school. And your friends is in school too. I'm the only one available. We can't contact Rassel." Pagkabanggit palang ni mommy sa pangalan nya ay nawala ang ngiti sa labi ko at muling nangilid ang luha sa mga mata ko.

"W-Why are you crying?! Is something hurting on you?! Do you need a doctor?!" Tarantang sabi ni mom.