ფანჯრიდან შემოსულმა მზის სხივებმა აიძულა სამანტას თვალები გაეხილა.
ადრე იყო, გოგონა კი ნოსტალგიურად დამუხტული და ყოველნაირი ბედნიერებით იყო. სავსე
რამდენი საათი გავიდა?
ორი?
სამი?
თუ ათი?
რამდენი საათი გავიდა მათი პირველი პაემნიდან?
არვიცი, მაგრამ სამანტა ისევ გაბადრული სახით იწვა საწოლზე და ფიქრებით ისევ ჰარისთან მიფრინავდა.
მის ცხოვრებაში ბოლო დროს ყოვლად დაუჯერებელი ამბები ხდებოდა, სიმართლე რომ ეთქვა ეს მაგარი საკაიფო იყო მისთვის.
მოულოდნელი გადაწყვეტილებით ლოგინიდან წამოხტა და კარადასთან მივიდაი.
ტელეფონი აიღო და ადალინასთან დარეკა, მგონი დრო იყო მისი ერთადერთი საუკეთესო მეგობრისთვის სიმართლე ეთქვა, ამასთანავე გეგმაში მაგრად გართობა ჰქონდა.
გავიდა ერთი ზარი..ორი..სამი და აი ისიც.
-იცი მაინც რომელი საათია?
ახლადგაღვიძებული ხმით უთხრა და ამოიბუზღუნა
-ადა ძვირფასო, ახლა აწიე შენი ლამაზი უკანალი და ჩვენს კაფესთან შემხვდი, გაგიჟდები ისეთი რაღაც უნდა გითხრა!
უთხრა სამანტამ და გაიცინა.
ძალიან ცნობისმოყვარე დაქალი ჰყას და აი ისიც.
სძლია მისმა ცნობისმოყვარეობამ.
-კარგი, კარგი ვდგები საზიზღარო, ნახევარ საათში მანდ ვიქნები.
-კარგი გელოდები.
საუბრის დასასრული.
როგორც უკვე აღნიშნა, მისი ყურადღება სტილის მიმართ ზედმეტად განსაკუთრებულია.
არც ახლა დაურღვევია ტრადიცია და მომხიბვლელად გამოეწყო.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
YOU ARE READING
when our eyes met | completed
FanfictionMy eyes met many eyes, but only got lost in yours.
