Atlas ve Miraç'la ev bakmaya başladık. O kadar güzel ki evler, her ev arasında 50-60 metre aralık varmış. Huzurun somutlanmış hali resmen. Biraz daha yürüdükten sonra bir eve çarptı gözlerim.
2 katlı, ahşap, bahçeli, etrafı ağaçlarla sarılı tatlı bir ev. Görür görmez aşık oldum.
"Miraç bu evi istiyorum, çok isterdim hem de!"
Sahibiyle konuştuk anlaştık derken akşam oldu. Miraç'la otururken birden mesaj geldi.
'Deniz kişisinden mesajınız var'
"Tam olarak neredesiniz?" yazıyordu.
"Gençleerr!" diye bir ses yükseldi. Arkamıza döndüğümüz gibi şaşkınlıktan donup kaldım.
Miraç, "Ooo Deniz. Nereden buldun bizi?"
"Tesadüf oldu aslında. Çok gezerim diye düşünmüştüm."
"Hııı iyi. Sevindim gelmene."
Anlamsız dakikalardan sonra, neden geldiğini sormaya karar verdim.
"Deniz neden buradasın?"
"Senin için Güneş."
"Deniz bak artık bizden olm..."
Tam olmayacağını söylüyordum ki Miraç atladı.
"Ada'nın resmi var mı? Göster bakim bana yiğenimi." dedi.
Deniz, Miraç'a fotoğrafı gösterirken bana bakıyordu. 'Bakmak ister misin?' diyordu sanki gözleri.
"Ben de bakabilir miyim?"
"Tabi al."
Ada... O kadar güzeldi ki... Masum, tertemiz ve çok tatlıydı. Gözlerim dolunca Miraç kaynattı.
Miraç bende kalacaktı bugün. Deniz bir şey söylemek istiyor gibiydi.
"Deniz? Bir sorun mu var?"
"Hayır yok ama..."
"Ama?"
"Kızımla bende burada kalabilir miyim? Sadece bu gecelik. Sonra ev bakacağım zaten. Hem sizinle tanışmış olır. Buse'nin yüzünü de görmek istemiyorum."
"Tabi kalabilirsiniz." dedim.
Kalabilirsiniz dedim de ben bunu kaldırabilecek miydim? Ne olabilirdi ki zaten. Alt tarafı masum küçük bir kız.
