Saatler geçiyordu ama bana durmuş gibi geliyordu. Deniz bahçede sabahtan beri odun kırıyordu. Ada'yla Atlas salonda oynuyordu. Miraç nerdedir şimdi kim bilir..
Uzun bir aradan sonra Deniz içeriye geldi. Uzun uzun baktı sonra bir şey söylemeden banyoya gitti. Kendimi suçlu hissediyordum.
Atlas'a mamasını verdim, Ada'yı da uyuttum. Deniz aşağıya indi. Ellerinde çantalar vardı.
"Neden indirdin çantaları?"
"1 günlüğüne misafir olmuştuk. Misafirliğimiz bitti gidiyoruz."
"Hayır! Gidemezsin! Gidemezsiniz!"
"Güneş zorlama.."
Gitmelerini istemiyordum. Ada'ya çok alışmıştım. 1 gün bile olsa çok alıştım. Burkulmuş gibi hissediyordum.
"Lütfen Deniz.. Lütfen.. Ben seni tekrar kaybetmek istemiyorum. Yapma bunu bana. Hem Ada'ya çok alıştım. Lütfen.."
Elindeki çantaları bırakıp sarıldı bana. Göğsünde ağlıyordum. Saçlarımı okşayıp 'geçti' diyordu.
Küçük Ada yeni yürümeye başlayan ayaklarıyla paytak paytak düşe kalka geldi. Bacağıma sarıldı. Eğildim onu görünce yumuşadım. Sımdıkı sarıldım. Kucağıma aldım.
"Ada sana söz veriyorum bebeğim. Hiçbir şekilde seni bırakmicam. Söz veriyorum."
Deniz halimize gülümsüyordu. Üçümüz sımsıkı sarıldık. Tam bir aile gibiydik.
Aklıma Miraç geldi. Nerde ne yapıyordur şimdi...
