Deniz anlamıştı çoktan benim Ada'ya bağlandığımı. Zamanı geldiğinde, Ada Buse'ye gitmek istediğinde çok üzülecektim. Umarım istemezdi. Gün içerisinde çok eğleniyorduk. Ada'nın annesiymişim gibi hissediyordum. Sanki bir kızım varmış gibi.
Telefonuma mesaj geldi. Miraç'tandı.
"Güneş her şey için çok özür dilerim. Her şey için... Seni çok seviyorum. Bir daha hayatında olmayacam. Kendine iyi bak. Almanya' ya dönüyorum, annemin yanına. Hoşça kal.."
Deniz'e gösterdim. Deniz elini yüzüme koyup, "Üzülme, her şey geçecek." dedi.
Kendimi kötü hissediyordum ama olması gereken buydu. Ada'nın uyku saati geldi. Deniz uyutmaya gitti. Ben de Atlas'ı alıp bahçeye çıktım. Atlas'la oynuyorduk. Topunu atıyordum o da getiriyordu. Sevdirmesi falan kendini çok güzel hissettiriyordu.
Deniz yanıma geldi.
"Ada uyudu sonunda."
"Oh iyi uyusun yoruldu kelebeğim."
"Çok mu seviyorsun onu?"
"Tabi çok seviyorum. Yıllardır benimle."
"Ne? Kimden bahsediyorsun?"
"Atlas'tan. Sen kimi demiştin?"
"Ada'yı diyordum."
"Ada mı? Onu da seviyorum hem de çok seviyorum."
Gülümsedi. Mutlu oluyordu belli. İçim hem burkuk gibiydi hem de kıpır kıpır gibiydi.
