Çok korkuyordum. Buse'nin bir şey yapacağından değil, tekrar kaybetmekten korkuyordum. Buse'yle Deniz'in kavgası dışarıda hız kesmeden devam ediyordu. O sessiz sakin huzur dolu yer bir anda kaos merkezi olmuştu. Buse bağırıp duruyordu.
"Arkadaşlarını iyi seç Deniz Altın!"
"Ne diyorsun sen? Yine ne saçmalıyorsun Buse? Yeter anlamıyor musun? Sevmiyorum seni, sev-mi-yor-um! Anla artık!"
"Tamam ben bunu anladım. Sen de kimlere kardeş dediğini tekrar düşün. Miraç arayıp haber vermeseydi nereden bilecektim burada olduğunu. Yeter bu kadar gidiyorum ben!"
Miraç mı? Şaşkınlıktan düşünemiyordum. Deniz bir hışımla içeri girdi.
"MİRAAÇÇ!"
"Ne oldu be?"
"Sen mi yaptın? Söyle niye yaptın?"
Tepki veremiyordum konuşulanlara. Miraç benim canım kanım niye böyle yapsın?
"Ne yapmışım yine?"
"Miraç beni delirtme! Sen mi yaptın diyorum!"
"Ayy yeter! Evet ben yaptım çok da güzel yapmışım. Sizi bir arada görmeyi hazmedemiyordum. Çünkü..."
"Evet, çünkü?"
"Güneş'e çocukluktan beri aşıktım. Beni görmemesi, hep kardeş muamelesi yapması canımı yakıyordu."
Ağzım açık kaldı. Şok üstüne şok yaşıyordum. Deniz o kadar sinirlenmişti ki birden yumruğu indirdi Miraç'a. O yumruk bana atılmış gibiydi. Hızlıca kalkıp Deniz'i tuttum. Miraç'a bakıp "İyi misin?" diye sordum. Cevap vermedi. Hızla dışarıya çıktı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Çocukluk aşkım bir canavara dönüşmüştü. Kardeşim bildiğim de bana aşık olmuştu. Kafam karmakarışıktı.
