Masayı hazırlarken Miraç geldi. Hiçte yorulmuşa benzemiyordu.
"Kuzuu, nerdesin sen yaa?"
"Buradayım güzelim. Bir şey mi oldu?"
"Yok, sadece özledim ben bıcırığımı. Hadi kahvalı hazır."
Masaya geçtik. Miraç da ellerini yıkayıp geldi. Ada yemek istemiyor gibiydi. Deniz onu şarkılarla oyunlarla kandırmaya çalışıyordu ama nafile.
"Of! Kızım ye artık lütfen."
(Ada ağlamaya başladı)
"Bir de ben deneyeyim. Ada, ablacım yanıma gelmek ister misin?" diye sordum.
Miraç şaşkın bakışlarını üzerimde kullanmaktan yine çekinmedi. Ada birden susup bir bana bir Deniz'e baktı. Sonra kollarını kucak yaparak istediğini belirtti. Miraç yükleyip yanıma oturttu. Onu mutlu edecek şeyler söyleyerek küçük küçük lokmalar veriyordum. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki... Birden kapı çaldı. Miraç açmaya gitti.
Gelen Buse'ydi.
Miraç, "Aaa Buse! Ne işin var burada?" diye bağırarak söze girdi.
"Çekil şuradan! Kızım nerde?"
"Ayol sakin dursana canım."
"Miraç çekil önümden! DENİZZZ! Neredesin Allah'ın belası? ADAAA! KIZIIMM!"
Buse bağırarak içeriye daldı. Ada'yı görünce yüzü gülümsedi ama beni görünce küplere bindi.
"Kızım... Annecim... Gel bakim annene."
"Uzak dur Ada'dan Buse!" dedi Deniz. Hemen önümüze geçti. Ada korkmuştu. Ben de onu sakinleştirmeye çalıştım.
"Dokunma kızıma!" diye bağırdı Buse. Ödüm patladı. Bunu yapmaya nasıl cesaret edindi anlamıyorum. En sonunda Deniz, Buse'nin kolundan tutup dışarıya gitti.
