Sana ihtiyacım var

S.İ.V. 1. Bölüm

Uzun yıllardır aynı evde oturuyoruz. Ama içeriye girmeye korkuyorum. Nedensiz değil suçluyum. Evden kimseye haber vermeden çıktım ve çok korumacı Annem ile babamı telefonumu da kapatarak merakta bıraktım. Genellikle vaktimin çoğunu geçirdiğim resim odasına gittim.

İçeriye girince yapılacak olan tartışmanın ön hazırlığını kendi kendime yapıp anahtarı kapıya taktım. Ben daha çevirmeden kapı açıldı ve karşımda dikilen Annem kaşları çatılmış, eli belinde bir halde içeri girmem için kapıyı sonuna kadar açtı. İçeri geçip koltuğa kendimi attım. Sıkılmıştım artık. Tartışmaktan yorulmuştum ama Annem bu halimi görmek istemiyordu.

Karşıma geçip sehpanın üzerine oturdu. .Ne kadar dinlemek istemesem de kavganın uzamaması için mecburdum. Bana doğru eğilip "Mira saatin kaç olduğunu ve kaç saattir sana ulaşamadığımın farkında mısın?" dediğinde Annem koltuk da dikleştim. "Evet saat 20:00 ve sen bana altı saattir ulaşamıyorsun." Dedim. Anneme diklenmiyorum yalnızca onun bana davrandığı şekilde ona davranıyorum.

"Bana söylemeliydin." Dediğinde oturduğum yerden kalkıp merdivene doğru yürüdüm. Çünkü bunalıyordum. Artık aramız da öyle bir uçurum vardı ki onlarla konuşurken kendime eziyet ediyormuşum gibi geliyordu. "Sana söylemeliydim evet ama her sana söylediğimde aldığım olumsuz tepkiler beni yoruyor. Bundan sonra üzgünüm Anneciğim ama böyle" derken bağırdığımı çok sonra fark etmiştim. "Bana bir daha sesini yükseltme ve bu evden bir daha bana haber vermeden dışarıya çıkma." Derken aynı şekilde o da bana bağırmıştı. Bu koşullu bi emir değildi. Saat belirtilmemişti. Ve benim olmak istediğim yer burası değildi. Kendimi huzurlu hissettiğim resim odasıydı. Kendimi rahatlattığım yerdi orası. Kötülüklerin içeri davet edilmediği tek yerdi.

Çıkmak üzere olduğum merdivenlerden uzaklaşıp "O halde dışarıya çıkıyorum haberin olsun." Diyip kapıya doğru ilerledim ve neredeyse uçarak bahçe kapısına çıktım.

Her zaman ki yere doğru yürümeye başladım.