Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 13

Πήγε να τον χαστουκίσει, αλλά αυτός τής έπιασε το χέρι στον αέρα και την τράβηξε πάνω του ενώνοντας τα χείλη τους για ακόμα μία φορά. Αυτή την φορά η Ηλέκτρα αντιστάθηκε, αλλά ο Ανδρέας τής δάγκωσε το κάτω χείλος και το στόμα της άνοιξε. Πέρασε τη γλώσσα του εμβαθύνοντας το φιλι. Τον έσπρωξε και απομακρύνθηκε.

Ήταν τόσο δύσκολο να του αντισταθεί, αλλά δεν θα γινόταν αυτό που ήθελε.

- Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι;
- Πρόσεχε Ηλέκτρα, πώς μιλάς, γιατί θα σε βάλλω να δουλέψεις παραπάνω.
- Δεν με νοιάζει! Ας δουλέψω! Λες και δεν δουλεύω ήδη πολύ! Καλύτερο από το να σε αφήσω να καφιέσαι για ακόμα μία κατάκτηση! Τόσο εγωιστής και κομπλεξικός είσαι που θες οποίο θηλυκό γνωρίσεις να το ρίχνεις στο κρεβάτι;! Τόσες ανασφάλειες;!
Είχε συγχιστεί πολύ και ήταν έξαλλη. Δεν της άρεσε καθόλου που έπαιξε μαζί της.

- Δεν ξέρεις τίποτα! Απλά μιλάς και λες μαλακίες! ~Άρχισε να εκνευρίζεται και ο Ανδρέας. Δεν του άρεσε που πίστευε αυτά γι' αυτόν, γιατί δεν ίσχυαν.~ Ξέρεις ποιά θα είναι η επόμενη ποινή σου για απρέπεια;
Κουνισε ανηξερα τους ωμους της. Δεν την ενδιεφερε και πολυ.
Την πλησιασε.
- Την επόμενη φορά που ξεπεράσεις τα όρια, θα σε βάλλω να με κάνεις μπάνιο. Ίσως και μασάζ.
Το πονηρό του χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενο και ικανοποίηση έκανε ξανά την εμφάνισή του.
Η Ηλέκτρα σοκαρίστηκε. Ήξερε ότι γι' αυτήν αυτό θα ήταν όντως τιμωρία.
- Πόσο χυδαίος μπορεί να είσαι; Ετσι και με ξαναενοχλήσεις, θα απευθυνθώ στο πατέρα σου.

Τον προσπέρασε και πήγε να φύγει απο κοντά του. Γύρισε όμως ξανά προς αυτόν και συμπλήρωσε.
- Και σίγουρα στη μητέρα σου!
~Αυτό θα ήταν το χειρότερο και το πιο καταστροφικό για τα σχέδια του Ανδρέα. Η Ηλέκτρα ήξερε ότι η κ. Αλεξάνδρα δεν την άντεχε καθόλου, ακόμα περισσότερο αν μάθαινε ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ τους. Η Ηλέκτρα ένιωσε κάπως πιο ασφαλής με αυτή τη σκέψη. Για την Ηλέκτρα έπρεπε να επιβληθεί το μυαλό και η λογική.~ Πάω να κάνω το μεσημεριανό μου διάλειμμα.
Έφυγε από κοντά του γρήγορα.

Τον είχε βάλλει στη θέση του και ο Ανδρεας ένιωθε σαν δαρμένο σκυλί. Δεν περίμενε τόση αντίσταση. Πρωτόγνωρη εμπειρία για τον νέο. Τον μπέρδευε τόσο πολύ. Από την μία, όταν την φιλούσε  αυτή έδειχνε να θέλει, να της αρεσει, αλλα μετα τον έσπρωχνε, του έλεγε πως δεν ήθελε. Τι έπρεπε να πιστέψει; Ποιό από τα δύο ίσχυε;
Μετά το μεσημεριανό αυτός δεν ξαναπήγε στους ελαιώνες. Δούλευε μαζί με τον πατέρα του στο γραφείο του, αλλά ήταν μάταιο. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, οπότε λίγο πριν τις 8 ενημέρωσε τον πατέρα του οτι θα έφευγε.

Στο δρόμο για το σπίτι πήρε τηλέφωνο τον Φίλιππο.
- Ελα σε μένα όσο πιο γρήγορα μπορείς. Θα πιούμε απόψε.
- Τι έγινε;
- Τα έκανα άλατα.
- Έρχομαι.
Έκλεισε το κινητό και βάρεσε το τιμόνι με δύναμη.

Έφτασε έξω απο την πολυκατοικία του.
Το διαμερισμα του βρισκόταν και καταλάμβανε όλο το πρώτο όροφο. Για να μην ξεχάσει να πάει στο πατρικό του κάτι έγραφα, αποφάσισε να τα πάρει απο το γραφείο του και να τα αφήσει στο αμάξι του. Όταν άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού του για να κατέβει στο πάρκινγκ, έγινε η μεγάλη έκρηξη.

Η ένταση της τον πέταξε έξω από το δωμάτιο και κατρακύλησε στα σκαλοπάτια. Σταμάτησε βρίσκοντας εμπόδιο τον τοίχο. Έχασε τις αισθήσεις του. Δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο ξύπνιος. Δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε να κουνηθεί. Υπήρχαν άλλοι δύο ένοικοι στη πολυκατοικία, ομως απ' ότι είχε δει έλλειπαν τα αυτοκίνητα τους, οπότε δεν τον άκουσε κάνεις, δεν υπήρχε κάποιος εκεί να τον βοηθήσει. Παραδόθηκε στις πληγές του ξέροντας οτι δεν είχε ελπίδες για σωτηρία.

Δάκρυα κύλησαν απο τα ματια του, απόρροια συνδυασμού πόνου και φόβου. Δεν ήθελε να πεθάνει. Δεν είχε ζήσει ακόμα όσα ήθελε.