Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 4

Την επόμενη μέρα ήταν κανονισμένο να γνωρίσει τα παιδιά που θα βοηθούσε στα μαθήματα.
Καθόταν από νωρίς στο μπαλκονι που έβλεπε τα χωράφια. Κουνούσε νευρικά τα πόδια της και ανυπομωνούσε την ώρα που θα έφταναν τα παιδιά.

- Γιατί τόση νευρική; ~την πλησίασε από την αυλή και στηρίχθηκε στα κάγκελα της βεράντας σταυρώνοντας τα χέρια του κάτω από το στήθος του.~ Έχεις άγχος;
Γέλασε ελαφρά.
- Θέλω να με συμπαθήσουν! ~Τον κοίταξε Παρακλητικα στα μάτια.~ Είναι σημαντικό για μένα.
- Γιατί έτσι;
του γεννήθηκε η απορία.
- Λατρεύω να διδάσκω σε παιδιά και για να γίνει αυτό σωστά πρέπει να υπάρχουν αμοιβαία αισθήματα συμπάθειας και συνεργασίας.
Ο Ανδρέας κατάλαβε ότι κάτι ακόμα είχε να πει αλλά δίσταζε.
-Αυτό όλο;
-Γιατί σε νοιάζει τόσο;
- Θα είσαι με τα ανίψια μου καθημερινά. Θέλω να ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου. Αυτό μόνο.
Ξεφύσιξε και τον κοίταξε στα μάτια.
-Απλά θέλω και κάποιος να με συμπαθεί σ αυτο το σπίτι.
Κατέβασε κατευθείαν το κεφάλι. Ήταν μια επιθυμία που δεν ενδιέφερε ούτε τον Ανδρέα ούτε το σκοπό της παραμονής της εκεί.

Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα παραπάνω. Ο Ανδρεας την είχε ήδη συμπαθήσει. Γενικά είχε πάντα έναν ευγενικό τρόπο συμπεριφοράς ακόμα και όταν εκνευριζόταν.
Δεν ήθελε να της το δείξει όμως.
-Νομίζω ότι μετά απο τόσο καιρό που θα δουλεύουμε μαζί, θα είναι αναπόφευκτο να πηγαίνουν όλα καλά. Έδειξε το χαμόγελο του.
Η Ηλέκτρα χαμογέλασε και αυτή και γέμισε με αισιοδοξία. Μπορεί να τα κατάφερνε εκεί μέσα, να άντεχε τελικά, σκέφτηκε.
-Μακάρι.
Ο Ανδρέας ξεκόλλησε από τα κάγκελα και κινήθηκε προς το εσωτερικό του σπιτιού.
-Όταν έρθουν θα σ' ειδοποιήσω.

Άκουσε θόρυβο και έτρεξε μέσα. Δεν ήθελε να την περιμένουν.
Είδε μπροστά της μια γυναίκα κομψή γύρω στα 30 με κοντά ξανθά μαλλιά και γλύκα χαρακτηριστικά.
-Γειά σου Ηλέκτρα. Ελπίζω να με θυμάσαι είμαι η Στέλλα.
-Ναι βέβαια! Τι κάνεις;
Χειραψία και τυπικότητα αν και η Ηλέκτρα ένιωσε κατευθείαν οικεία με τη Στέλλα.

Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια. Είχε παντρευτεί καθαρά από οικογενειακό συμφέρον. Η οικογένεια του άντρα της ήταν δυνατή, οπότε με το γάμο αυτό ένωσαν οι δύο οικογένειες τις δυνάμεις τους και συμμάχησαν. Δεν συμμετείχε η Στέλλα ενεργά στις υποθέσεις του πατέρα της, οπότε αυτός ήταν ο δικός της τρόπος για να βοηθήσει την οικογένεια, ο δικός της τρόπος συνεισφοράς. Δεν ήξερε η Ηλέκτρα αν η Στέλλα ήταν ευτυχισμένη με τη ζωή που διάλεξε, αλλά φαινόταν χαρούμενη με τα παιδιά της.

Ο γιός της εμφανίστηκε από τη κουζίνα με πίσω του τον Ανδρέα. Ήταν έκτη δημοτικού. Είχε ακόμα ένα παιδί. Μωρό, για την ακρίβεια, μόλις 3χρονων. Τα παιδιά του Θανάση έφτασαν επίσης: μια κόρη 2α γυμνασίου και ένας γιος 1η γυμνασίου

Ο Θανάσης παντρεύτηκε μικρός. Στα 35 του είχε ήδη δύο παιδιά πάνω από 10 χρονών. Παντρεύτηκε γιατί η κοπέλα του έμεινε έγκυος. Δεν ήταν προγραμματισμένο. Ο Θανάσης το ονόμασε ατύχημα αλλά αυτό που δεν θα μάθαινε πότε, ήταν ότι η ίδια η γυναίκα του κρυφά τρυπουσε τα προφυλακτικά για να αναγκαστεί να τη παντρευτεί και να μην την χωρίσει. Ήξερε ότι η οικογένεια του είχε αρχές. Ο Θανάσης, όμως, ακόμα και έτσι ήταν ευτυχισμένος. Αγάπουσε την γυναίκα και τα παιδιά του όσο τίποτα.

- Γειά σας είμαι η Ηλέκτρα! Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Εσάς πως σας λενε;
~Έλεγε γλύκα. Είχε γονατίσει για να είναι πιο κοντά στο ύψος τους.
Είπαν διστακτικά τα ονόματα τους και φάνηκαν πρόθυμα να φύγουν. Η Ηλέκτρα προσπάθησε να τους κρατήσει το ενδιαφέρον.~  Θα διαβάζουμε μαζί αλλά θα είναι σαν παιχνίδι! Θα το δείτε θα περάσουμε καλά!

Ο Ανδρέας που έβλεπε την όλη σκηνή και την αδιαφορία που έδειχναν τα παιδιά έδωσε κρυφά στη Ηλέκτρα 3 γλειφιτζούρια. Αυτή τον κοίταξε σαν να ήταν ο σωτήρας της. Τα πρόσφερε στα παιδιά και ο μικρούλης μέχρι που την αγκάλιασε κιόλας.
Η Ηλέκτρα με τη Στέλλα απομακρύνθηκαν λίγο, ώστε να της δώσει τα προγράμματά τους και τα υπόλοιπα διαδικαστικά και η Ηλέκτρα κατάλαβε ότι είχαν επικοινωνία οι δύο τους.

Τα παιδιά έφυγαν και η Ηλέκτρα ένιωθε ικανοποίηση.
Ρώτησε που ήταν ο Ανδρέας και πήγε να τον βρει.
Χτύπησε τη πόρτα του γραφείου του και μπήκε μέσα.
- Σ ευχαριστώ πολύ για τα γλειφιτζούρια. Κατάφερα να πετύχω αυτό που ήθελα.
- Δεν έκανα κάτι. Αλήθεια. Αλλά εντάξει, θα μου χρωστάς χάρη.
Το είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου και αφού έγνεψε η Ηλέκτρα έφυγε.
Προφανώς και θα ζητούσε κάτι σ' αντάλλαγμα σκέφτηκε. Τίποτα δε γίνεται πλέον αφιλοκερδώς.