Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 48

Πήρε άδεια αναρρωτική για μια βδομάδα από τη δουλειά της.
Δεν βγήκε από το σπίτι αυτό το καιρό, βασικά από το δωμάτιο της, γιατί δεν ήθελε να έρχεται σε επαφή ούτε με τους γονείς της.
Είχαν κάνει τρομερό λάθος να μην της θυμίσουν τίποτα και να την γεμίσουν με ψέματα. Προσπαθούσε να τους καταλάβει, αλλά δεν τα κατάφερνε ολοκληρωτικά.
Σίγουρα μετά από κάποιο καιρό θα τους συγχωρούσε, αλλά θα αργούσε, γιατί εξαιτίας της απόκρυψης του Ανδρέα, κατάφεραν να κάνουν τη Ηλέκτρα να πληγωθεί και να πονάει, ενώ ταυτόχρονα πονούσε από όλες αυτές τις αναμνήσεις που επανερχόταν στο μυαλό της.

Εκείνη τη βδομάδα η Ηλέκτρα είχε φοβερούς πονοκεφάλους και πολύ θλίψη. Ο Ανδρέας την τηλεφωνούσε καθημερινά, αλλά δεν του απαντούσε. Οι αναμνήσεις μ' αυτόν που είχε ανακαλέσει, ήταν άσχημες, όπως η απειλή της οικογένειάς της, η εξαναγκαστική επιστροφή της στο σπίτι, ενώ είχε καταφέρει να αποδράσει, η άσχημη συμπεριφορά του απέναντι της. Ήθελε τόσο να τον μισήσει, να τον σιχαθεί, αλλά δεν μπορούσε και πονούσε τόσο γι' αυτό. Είχε προλάβει να τον αγαπήσει.

Ήταν μέσα στη μπανιέρα καθιστή στο πάτωμα, καυτό νερό έπεφτε πάνω της και προσπαθούσε να αδειάσει το μυαλό της, όταν άρχισε να θυμάται το περιστατικό της με τη χαλασμένη πόρτα του μπάνιου στην οικία Στρατηγού.
Δεν μπορούσε να ανασάνει. Ξαναζούσε την ανάμνηση.
Μέχρι να καταφέρει να βγει από το μπάνιο, τα είχε θυμηθεί όλα απ' εκείνη τη μέρα και πάλι ο πονοκέφαλος της χτύπησε τη πόρτα.
Τότε συνειδητοποίησε η Ηλέκτρα ότι υπήρχαν σίγουρα πολλά ακόμα που δεν είχε θυμηθεί.

Το τηλέφωνό της χτυπούσε.
- Θέλω να βρεθούμε!
- Ηλέκτρα;!
Δεν πίστευε στα αυτιά του. Τελικά η ελπίδα πεθαίνει όντως τελευταία και μετά από τις αμέτρητες προσπάθειες του αυτές απέδωσαν. Έβγαλε ανάσα ανακούφισης από μέσα του, που δεν ήξερε ότι κρατούσε.
- Ναι εγώ. Πότε μπορείς;
- Οπότε θες!
- Αύριο το απόγευμα. Θέλω να με πας στην έπαυλη.
- Οκ θα περιμένω μήνυμα με τις λεπτομέριες. Ηλεκτ...
Του το έκλεισε, αλλά ο Ανδρέας δεν απογοητεύτηκε. Ήταν σίγουρα ένδειξη προόδου.

Η Ηλέκτρα ήταν σίγουρη ότι μόνο ο Ανδρέας μπορούσε να την βοηθήσει να τα θυμηθεί όλα και να λύσει το μυστήριό της.
Μόνο έχοντας τη δυνατότητα να κρίνει το παρελθόν της, θα μπορούσε να αποφασίσει για το μέλλον και να ενεργήσει στο παρόν.

- Γειά!
Της είπε εγκάρδια μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο του. Αυτή απλά τον κοιτούσε στα μάτια.
- Ξεκινάμε;
Κοιτούσε πλέον μπροστά.
Ο Ανδρέας έσφιξε τα δόντια του και έβαλε μπροστά τη μηχανή.
Σε όλη την διαδρομή δεν μιλούσαν, αλλά ο Ανδρέας της έριχνε κλέφτες ματιές. Φαινόταν χαμένη. Κοιτούσε μπροστά, αλλά το μυαλό της ήταν αλλού. Έδειχνε κατανόηση. Υπάρχει πολλή νέα πληροφορία που έπρεπε να επεξεργαστεί.
- Τι έχεις θυμηθεί μέχρι τωρα;
- Αρκετά. Και για να σε προλάβω, τα περισσότερα δεν είναι καλά.
- Σε διαβεβαιώνω ότι υπήρξαν πολλές καλές στιγμές.
- Γι' αυτό σου ζήτησα να με πας στο πατρικό σου. Πρέπει να τις θυμηθώ. Πρέπει να ξέρω όλη την αλήθεια.
- Δεν σε βοήθησαν οι δικοί σου; Δεν σου είπαν ότι γνώριζαν;
- Θέλω να μάθω τη δική μου αληθεια.
Ο Ανδρέας έγνεψε και εστίασε ξανά τη προσοχή του στο δρόμο.
Η απάντηση και η στάση της τον γέμισε ελπίδα, γιατί, ενώ θα μπορούσε άνετα να ακούσει και να πιστέψει τους γονείς της και να ξεγράψει μια και για πάντα από τη ζωή της τον Ανδρέα, αυτή επέλεξε να ψάξει να βρει τη θετική πλευρά. Είχε την ανάγκη να συγχωρεσει, να καθησυχάσει τον εαυτό της ότι ήταν σωστό να είναι ερωτευμένη μαζί του. Αυτά σκεφτόταν ο Ανδρέας και ήλπιζε να ίσχυαν.