Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 43

Ήταν στο νοσοκομείο γεμάτος αίματα, καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα για μία ώρα. Σε κατάσταση σοκ, θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει. Ήταν ακίνητος και χαμένος βλέποντας κάπου στο κενό.

Την είχανε βάλει στο χειρουργείο και από τότε κανένας δεν βγήκε να τον ενημερώσει για την κατάστασή της.
Οι τρεις φρουροί μεταφέρθηκαν και εκείνοι στο νοσοκομείο.
Δυστυχώς, για τον 1 ήταν ήδη πολύ αργά. Οι άλλοι χαροπαλεύαν όπως και η Ηλέκτρα.

Έφτασαν οι γονείς της Ηλέκτρας σε κατάσταση πανικού.
Ο πατέρας της τον έπιασε από τη μπλούζα και ταρακουνώντας τον ούρλιαζε.
Ο Ανδρέας δεν αντιδρούσε. Καταλάβαινε το πόνο του. Τον ένιωθε και ο ίδιος.
- ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ! ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΗ, ΜΑΛΑΚΑ! ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΦΙΑΛΤΗ!
- Έχετε δίκιο.
Είπε ήρεμα ο Ανδρέας με κατεβασμένο κεφάλι και το χέρι του κ. Δελή χτύπησε δυνατά το μάγουλο του Ανδρέα.
Αυτός σα να ξύπνησε, σηκώθηκε απότομα και προέβαλε το ανάστημά του μπροστά στο πατέρα της Ηλέκτρας.
Ένας νοσηλευτής έτρεξε και τους χώρισε.

Η μάνα με βουρκωμένα μάτια ρώτησε τον νοσηλευτή αν γνώριζε τίποτα για τη κόρη της. Αυτός εξαφανίστηκε υποσχόμενος ότι θα μάθει και θα ειδοποιήσει.
Εμφανίστηκε μετά από μισή ώρα με νέα.

- Η εγχείρηση σχεδόν τελείωσε. Εκτός από εξωτερική αιμορραγία δημιούργησε και αιμάτωμα, αλλά όλα είναι υπό έλεγχο τώρα. Δεν διατρέχει κάποιο κίνδυνο.
- Γιατί διαισθάνομαι ένα αλλά...
Ο Ανδρέας είχε προσέξει το ύφος του ειδικού και τον ακουγε καχύποπτα.
- Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχει πάθει αμνησία λόγω του σημείου που χτύπησε στο κεφάλι. Δεν ξέρουμε σε τι βαθμό είναι, αν θα είναι αντιμετώπισημη ή προσωρινή.
- Πότε θα ξέρουμε;
- Μόλις ξυπνήσει. Εσείς θα ήταν καλύτερο να πάτε να αλλάξετε στο μεταξύ.
Ο Ανδρέας κοιτάχθηκε και κατάλαβε ότι ο νοσοκόμος είχε δίκιο.

Έφυγε γρήγορα χωρίς να πει τίποτα και πήγε στο πατρικό του. Δεν ήξερε αν μπορούσε να ξαναπατήσει στο διαμέρισμά του.
Το νερό έτρεχε καυτό πάνω στο ματωμένο του κορμί και ήθελε να κάτσει εκεί μέχρι να λιώσει το δέρμα του.
Ξέσπασε σε κλάμα. Αν την έχανε δεν θα συγχωρούμε πότε τον εαυτό του και θα πέθαινε και αυτός μαζί της. Είχε φοβηθεί τόσο... 
Όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση του προκαλούσε δύσπνοια και ταχυκαρδία.
Ντύθηκε και ξαναπήγε στο νοσοκομείο.

Είχε ξυπνήσει.
Έτρεξε να μπει μέσα στο δωμάτιο.
Ένιωθε τα χέρια του μουδιασμένα από το άγχος.
Τον σταμάτησε ο πατέρας της.
- Έχει όντως αμνησία.
Του κόπηκαν τα πόδια.
- Πόσο σοβαρή;
- Τα τελευταία δύο χρόνια δεν θυμάται τίποτα.
- Από τότε που έγινε η συμφωνία;
- Ναι. Οι γιατροί λένε ότι μάλλον ήταν δύσκολη περίοδος γι' αυτή και γι' αυτό απέβαλε τις αναμνήσεις εκείνες.
- Δεν θα ξαναθυμηθεί;
- Δύσκολα. Μόνο αν έρθει σε επαφή με κάτι σημαδιακό.
- Αφήστε με να την δω!
- Αποφασίσαμε κάτι με τη γυναίκα μου. Αφού ήταν τόσο δύσκολα τα χρόνια της μαζί σου, δεν θέλουμε να της θυμίσουμε τίποτα. Δεν χρειάζεται να πληγωθεί άλλο. Θα αρχίσει κανονικά τη ζωή της και θα καλύψουμε το κενό με διάφορα γεγονότα.
- Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό! Πρέπει να ξέρει! Θα της γεμίσετε το κενό με ψέματα!
- Το έχουμε αποφασίσει Ανδρέα.
- Δεν το δέχομαι όμως εγώ!
- Σκέψου το λίγο. Αν όντως την αγαπάς και θες να είναι ασφαλής και ευτυχισμένη, θα την αφήσεις να ζήσει μια φυσιολογική, ήρεμη ζωή. Την αγαπάς ή είσαι εγωιστής;

Έτριψε το μέτωπό του.
Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά που άκουγε, αλλά είχαν μια βάση.
- Θέλω να τη δω.
- Είμαστε σύμφωνοι με όσα σου είπα;
Απάντησε με ένα σκληρό "Ναι".
- Μπες μέσα. Κοιμάται τώρα. Πρόσεχε μην την ξυπνήσεις.
Ο κ. Δελή έκανε στην άκρη και ο Ανδρέας μπήκε μέσα στο δωμάτιο.
Η Ηλέκτρα φαινόταν να κοιμάται ήρεμα και είχε ένα τεράστιο επίδεσμο τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι της.
Ο Ανδρέας έκατσε δίπλα της και την επεξεργαζόταν.

"Τελικά εδώ θα τελειώσει η ιστορία μας. Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου και ας είχαμε κατά καιρούς μικρό- προβλήματα. Κρίμα που για σένα ήταν η χειρότερη περίοδος. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και θα σ' αγαπώ για πάντα να το ξέρεις αυτό. Καμία δεν θα είναι σαν εσένα, καμία δεν θα σε αντικαταστήσει, καμία δεν θα με κάνει να νιώσω έτσι. Σ' ευχαριστώ που μ' έκανες να νιώσω τόσα!"
Της έπιασε το χέρι.
"Πώς γίνεται να μην μάθεις ποτέ τίποτα για μενα; Αφού σ' αγαπώ! Αφού μ' αγαπάς! Ναι! Μ' αγαπάς! Μου το είπες! Πώς θα σ' αφήσω; Θα ήθελες να σ' αφήσω;
Μου είπες ότι μ' αγαπάς! "
Κάποια δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια του.
"Θα είσαι καλύτερα χωρίς εμένα. Τουλάχιστον πιο ασφαλής"
Την φίλησε απαλά στα χείλη και έκατσε στην καρέκλα απέναντί της.

Μετά από κάποια λεπτά είδε τη Ηλέκτρα να κουνιέται.
Σταμάτησε να ανασαίνει.
Άνοιξε τα μάτια της, γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του και τον κοιτούσε. Δεν μιλούσε κάνεις. Μετά από λίγη ώρα μίλησε:
- Εσείς ποιός είστε; Σας ξέρω;
Μαχαιριά στη καρδιά για τον Ανδρέα. Επιβεβαιώθηκε και η ελάχιστη ελπίδα που είχε ότι θα τον θυμόταν.
Σηκώθηκε όρθιος. Δεν σταμάτησε να την κοιτάει.
- Καλή ανάρρωση.
Έφυγε από το δωμάτιο.

Μόλις τον είδε ο πατέρας της τον πλησίασε.
- Ξύπνησε.
Είπε ξερά ο Ανδρέας και έφυγε από το νοσοκομείο.