Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 46

Έβγαιναν ήδη τρεις βδομάδες και όλα κυλούσαν τέλεια.
Η χημεία που είχαν δεν μπορούσε να κρυφτεί και κάθε φορά που έβγαιναν, μπορούσαν να επιβεβαιώσουν ότι περνούσαν πολύ ωραία.

Αυτή τη φορά ο Ανδρεας ηλπιζε να ήταν η μεγάλη τους νύχτα.
Θα πήγαιναν για φαγητό, μετά σινεμά και θα της πρότεινε να πάνε στο σπίτι του για ένα ποτό.
Κάθε φορά που την έβλεπε ήταν πανέμορφη και δεν μπορούσε άλλο να αρκεστεί στα φιλιά της. Ήθελε να την κάνει ξανά δικιά του.
Είχε ξανά τον ίδιο ενθουσιασμό, σαν να τη γνώριζε πρώτη φορά, γιατί όντως ήξερε ότι τώρα, όποιο λάθος και να έκανε, θα ηταν και το τελευταίο του.

Η Ηλέκτρα το ίδιο ενθουσιασμένη, πετούσε στα σύννεφα. Στους γονείς της δεν το έκρυψε, γιατί το κατάλαβαν, αλλά κράτησε τη ταυτότητα του Ανδρέα μυστική. Ήθελε να γινόταν πραγματικά σοβαρό για να αρχίσει να το μοιράζεται με τους υπόλοιπους.
Κάθε φορά που κυκλοφορούσαν μαζί, ένιωθε γεμάτη περηφάνια και αυτοπεποίθηση. Ένιωθε σαν να ήταν το πιο ωραίο ζευγάρι ανάμεσα στο κόσμο, το πιο όμορφο και ταιριαστό.
Δεν είχε άδικο ως προς αυτό βέβαια. Και οι δύο ήταν λες και βγήκαν από κατάλογο μοντέλων, αλλά αυτό ήταν μια λεπτομέρεια που δεν συγκρίνεται με το τι ένιωθαν ο ένας για τον άλλον.

Πήγαν σ' ένα ιταλικό εστιατόριο για μακαρονάδα και έπειτα στο σινεμά. Είδαν επίτηδες, σύμφωνα με το πρόγραμμα του Ανδρέα, μια μέτρια ταινία για να μπορέσουν σε βαρετές σκηνές να φασωθούν.

Τελείωσε η ταινία και η Ηλέκτρα προχωρούσε πρώτη στη σκάλα προς την έξοδο και ο Ανδρέας την ακολουθούσε με κάποια καθυστέρηση καθώς έβαζε το πανωφόρι του.
Ένας από τις ψηλότερες θέσεις βγαίνοντας από την σειρά του δίπλα της, την κοίταξε και της έπιασε συζήτηση.
- Πως σου φάνηκε η ταινία;
- Είχε ωραίο τέλος.
Του απάντησε ειλικρινά μ' ένα χαμόγελο ευγενικό.
- Ευτυχώς ήταν το τέλος καλό και εσωσε όλη την ταινία.
Γέλασαν.
Η Ηλέκτρα δεν τον πολυκοιτούσε. Έβλεπε μπροστά την έξοδο.
- Λοιπόν μόνη σου ήρθες; Ή να σε κάνω παρέα εγώ;
Τότε τον κοίταξε στα μάτια και ήταν έτοιμη να απαντήσει, αλλά ο Ανδρέας βρέθηκε δίπλα της και τύλιξε το χέρι του γύρω από τον ώμο της.
- Έχει παρέα φίλε.
Είπε σοβαρά με δόση ειρωνείας και ένα βλέμμα εχθρικο.
- Οκ έγινε τότε. Byee!
Είπε κάπως βιαστικά και έφυγε ξεμερωμενος, που το γκομενάκι ήταν πιασμένο τελικά.

- Παμε;
Του επανέφερε την προσοχή σ' αυτή.
Ο Ανδρέας είχε θιχτεί λίγο παραπάνω απ όσο θα έπρεπε, αλλά το συνειδητοποίησε μόλις του μίλησε και συμορφώθηκε αμέσως.
- Ναι.
Της απάντησε με χαμόγελο και της έδωσε ένα πεταχτο φιλί στα χείλη.