Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 14

Ο Φίλιππος εμφανίστηκε μετά από πέντε λεπτά. Από μακρυά έβλεπε να βγαίνουν καπνοί από το σπίτι. Έτρεχε πολύ με τη μηχανή.
Έφτασε εκεί και συνειδητοποίησε ότι το διαμέρισμα καιγόταν.
Φώναξε σ' έναν περαστικό να πάρει τηλέφωνο τη πυροσβεστική και έτρεξε μέσα στη πολυκατοικία.
Σχεδόν δεν μπορούσε να δει από τον πολύ καπνό, ούτε να ανασάνει.
Βρήκε αναίσθητο τον Ανδρεα στην αρχή της σκάλας. Η μπλούζα του είχε καεί και είδε την πλάτη του να έχει εγκαύματα, όπως, επίσης, και το χέρι και το πόδι του.
Χωρίς να χάνει χρόνο, τον τράβηξε έξω από το κτήριο και με τη βοήθεια δύο ακόμα ανδρών, τον τοποθέτησαν μέσα στο αυτοκίνητό του.

Άρχισε να οδηγάει. Δεν θα περίμενε ούτε ασθενοφόρο,  ούτε θα τον πήγαινε σε νοσοκομείο.
Ήξερε καλά ότι αυτό που έγινε ήταν απόπειρα δολοφονίας από κάποιον αντίπαλό τους. Δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν στην αστυνομία. Τέτοια θέματα τα έλυναν καλύτερα μόνοι τους.

Τον πήγε σ' ένα δικό τους γιατρό, που σοκαρίστηκε όταν είδε την κατάσταση του Ανδρέα.
Προσπάθησε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε.
Ο Ανδρέας ανέκτησε τις αισθήσεις του, αλλά ο πόνος, που ένιωθε, ήταν αφόρητος.
Ευτυχώς δεν είχε σπάσει τίποτα, όμως τα εγκαύματα ηταν σοβαρά και το αναπνευστικό του σύστημα χρειαζόταν υποβοήθηση.
Οταν δεν διέτρεχε πλέον κανένα κίνδυνο, ο γιατρός τού χορήγησε τα αναγκαία και έπειτα ο Φίλιππος τον μετέφερε στο πατρικό του. Εκεί θα τον φρόντιζαν, όπως έπρεπε.

Όταν τον είδαν όλοι στο σπίτι, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ήταν σε άσχημη κατάσταση.
Η κραυγή που βγήκε από το στόμα της μάνας, όταν τον είδε, σου ράγιζε την καρδιά. Έτρεξε κοντά του και τον αγκάλιασε προσπαθώντας να δει τα τραύματά του.
Οι άντρες του σπιτιού τον ανέβασαν στο δωμάτιό του. Προσπάθησαν να τον βοηθήσουν και να μειώσουν τον πόνο του.
Δεν θα τον ρωτούσε κάνεις ακόμα, τι έγινε. Δεν ήταν ούτε η ώρα, ούτε ο Ανδρέας ήταν σε θέση να απαντήσει.
Μετά απο δύο ώρες είχε μείνει μόνος του στο δωμάτιο, για να ξεκουραστεί.

Η Ηλέκτρα είχε σοκαριστεί. Έβλεπε από το παράθυρο το όλο περιστατικό, αλλά δεν τόλμησε να βγει έξω από το δωμάτιό της. Αυτό που είχε συμβεί μεταξύ τους το μεσημέρι την είχε ταράξει και δεν ήξερε πώς έπρεπε να αντιδράσει τώρα. Ήθελε όμως, να δει, αν είναι καλά.
Όταν τον άφησαν μόνο του στο δωμάτιο, η Ηλέκτρα βρήκε την ευκαιρία της.

Η πόρτα άνοιξε σιγά. Ενα φωτιστικό  ήταν ανοιχτό και ήταν το μόνο φως μέσα στο δωμάτιο.
Ο Ανδρέας είχε κλειστά τα μάτια και δίπλα στο κομοδίνο του είχε μια συσκευή, μάλλον για να μπορέσει να ειδοποιήσει, οπότε χρειαζόταν κατι.
Η Ηλέκτρα περίμενε για λίγο στη πόρτα, πριν αρχίσει να τον πλησιάζει

- Είπα ότι θέλω να μείνω μόνος! Ακουγόταν σοβαρός και εξαντλημένος.
- Συγγνώμη! Δεν το ήξερα.
Είπε σιγανά και απολογητικά. Πισωπάτησε πλησιάζοντας την πόρτα.
Αμέσως άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε.
- Όχι Ηλέκτρα! ~Είπε γρήγορα.~ Ο καθένας δικαιούται απο μία επίσκεψη.
Αυτή χαμογέλασε αχνά και τον πλησίασε. Έκατσε στη άκρη του κρεβατιού δίπλα του.

- Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν.
- Ανδρέα, επειδή έχουμε κάποια θεματάκια, δεν σημαίνει ότι θέλω και να πάθεις κάτι κακό.
Του έπιασε το χέρι.
- Χτύπησες πολύ;
Η ανησυχία φαινόταν στα μάτια της.
- Κατέβασε το σεντόνι και δες μόνη σου.
Δεν το είπε με πονηρό τόνο. Ήταν κουρασμένος για να εξηγήσει.
Άλλωστε, μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Κοιτάχτηκαν στα μάτια.

Η Ηλέκτρα έπιασε την άκρη του σκεπάσματος και το κατέβασε προς τα κάτω.
Ο Ανδρέας φορούσε μόνο εσώρουχο, και ενώ κανονικά θα την αναστάτωνε το θέαμα αυτό, τα εγκαύματά του την εμπόδιζαν.
Το μεγαλύτερο μέρος ήταν καλυμμένο με γάζες και καταλάμβαναν ένα κομμάτι της κοιλιάς του, την πλάτη του, όχι ολόκληρη, το μπράτσο του και το πίσω μέρος του ποδιού του.  Ένιωσε τα μάτια της να βουρκώνουν. Σε ελάχιστα σημεία οι πληγές φαίνονταν και η Ηλέκτρα μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν πολύ άσχημες. Είχε επίσης, πολλούς μώλωπες που σίγουρα δεν θα έφευγαν σε λιγότερο από ένα μήνα.

- Μην στενοχωριέσαι. Θα είμαι καλά. Της είπε και αυτή τον ξανακάλυψε.
- Το ξέρω. Χρειάζεται υπομονή.
Έμειναν για λίγο σιωπηλοί να κοιτάζονται. Είχε να του κάνει πολλές ερωτήσεις, αλλά δεν ηθελε να τον πρήξει. Δεν ήταν ώρα να αναλύσουν τι συνεβει.

- Ηλέκτρα...
- Ναι Ανδρέα;
- Συγγνώμη. Ξέρω ότι φέρθηκα σαν μαλάκας.
- Μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά. Όλα καλά.
- Αλήθεια;
- Αλήθεια!
- Ευχαριστώ.
Του χαμογέλασε.
Πώς μπορούσε να του κρατήσει κακία, ενώ ήταν σ' αυτή την κατάσταση;