Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 8

Η Ηλέκτρα παραλίγο να επηρεαστεί από τη συμπεριφορά του Ανδρέα, αλλά είχε περισσότερο αυτοέλεγχο απ' όσο νόμιζε. Δεν θα τον άφηνε να την ξεφτιλίσει και με δεύτερο τρόπο. Από την μία ήταν υπόδουλη του και από την άλλη θα γινόταν η πόρνη του. Όχι, δεν θα το επέτρεπε. Μόλις της ακούμπησε το μπούτι, η Ηλέκτρα κατάλαβε τι ήθελε απ' αυτή. Να την καταφέρει να κοιμηθεί μαζί του. Δεν θα ήταν όμως άλλη μία κατάκτησή του! Το είχε αποφασίσει!

Δεν ξαναείδε τον Ανδρέα εκείνη τη μέρα ούτε τις επόμενες δύο και άρχισε να αναρωτιέται γιατί είχε εξαφανιστεί. Ήταν λόγω του περιστατικού τους; Τόσο πολύ θίχτηκε; Αλλά όχι, θα ήταν κάτι άλλο σίγουρα.
Τον είδε να παίρνει πρωινό μαζί με όλη την οικογένεια και ένιωσε να ανακουφίζεται κάπως. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ένιωθε μια αγωνία γι' αυτόν αυτές τις μέρες.
Δεν δούλεψε αυτός στους ελαιώνες. Απ' ότι άκουσε ήταν όλη μέρα κλεισμένος στο γραφείο με το πατέρα του. Μπαινοέβγαινε κάποιες φορές από κει και ούτε ένα βλέμμα δεν έριξε στην Ηλέκτρα. Αυτήν, όμως, την πείραζε η αδιαφορία του, η οποία φαινόταν να μην ήταν επιτηδευμένη. Απλά δεν ενδιαφερόταν.
Η Ηλέκτρα όμως είχε μια αξιοπρέπεια και εγωισμό. Όσο και να ήθελε του μιλήσει δεν θα έκανε την πρώτη κίνηση. Ή βασικά θα την έκανε απλά δεν ήθελε να φανεί ότι αυτή την έκανε.

Περίπου στις 7 χτύπησε τη πόρτα του γραφείου και ύστερα από απάντηση μπήκε μέσα. Ο Ανδρέας καθόταν στο καναπεδάκι του χώρου και μόλις την είδε το χαλαρό του πρόσωπο σοβάρεψε.
- Θα ήθελα να μιλήσω στον κ. Στρατηγό. Είναι εδώ;
Ήξερε ότι δεν ήταν στο γραφείο τη στιγμή που μπήκε. Ήταν όλα προσχεδιασμένα.
- Έχει άλλες δουλειές τώρα. Πες σε μένα. Και γω κ. Στρατηγός είμαι.
Ακουγόταν απόμακρος. Πήγε και κάθησε στη καρέκλα του γραφείου.
- Απλά ήθελα να προτείνω κάτι.
- Από πότε μπορείς να προτείνεις Εσύ; Ήταν εριστικός
- Δεν ενημερώθηκα ότι έχασα και την ελευθερία του λόγου.
Εξίσου ίδιο υφάκι
Άρπαξε ένα σουγιά που ήταν ανοιχτός πάνω στο τραπέζι και το κάρφωσε με δύναμη πάνω εκεί.
- Δεν θα μου μιλάς εμένα έτσι!
Σχεδόν γρίλισε και η Ηλέκτρα τραντάχτηκε ολόκληρη. Αυτή η επιθετική κίνησή του την τρόμαξε και μπορούσε με σιγουριά να πει ότι τον φοβήθηκε εκείνη τη στιγμή.
Με το ζόρι μπόρεσε να αρθρώσει κάποιες λέξεις.
- Συγγνώμη. Θα έρθω κάποια άλλη στιγμή.
Έφτασε στη πόρτα και πριν προλάβει να την ανοίξει άκουσε τη φωνή του, σιγανή αλλά γεμάτη ένταση.
- Δεν σ' είπα να φύγεις. Έλα εδώ.
Χωρίς να το θέλει κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια της, γιατί σκέφτηκε ότι ίσως έβαλε τον εαυτό της σε μεγάλο κίνδυνο. Φοβόταν.
Γύρισε αργά προς το μέρος του και δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Ανδρέα οτι προσπάθησε διακριτικά να σκουπίσει τα μάτια της.
- Απαιτώ σεβασμό! Δεν θα μου μιλάς όπως γουστάρεις! Εδώ μέσα δεν αποφασίζεις εσύ!
Ξεπερνούσε τα όρια για την Ηλέκτρα. Το μόνο που δεν ανεχόταν ήταν να την υποτιμούν.
- Αν μου μιλάς και συ καλύτερα, θα σου δείξω σεβασμό.
Μία από τις αρχες της ήταν: όπως μου φέρονται τόυς φέρομαι.
Αλλά σχεδόν αμέσως μετάνιωσε που το είπε. Ο Ανδρέας μισόκλεισε τα μάτια του και βρέθηκε ακριβώς μπροστά της. Της έπιασε το μπράτσο και της το έσφιξε.
- Μου φαίνεται δεν καταλαβαίνεις ότι εννοώ αυτά που λέω και δεν αστειεύομαι. Αυτά που είπα δεν είναι θέμα επιλογής ή διαπραγμάτευσης. Θα τα ακολουθείς!
- Άσε με! Με πονάς!
Ξέφυγε δάκρυ,  αν και δεν ήθελε να την δει ευάλωτη. Ηταν κατεκλισμένη από θυμό και φόβο.
Δεν έδειχνε να συγκινείται. Της ακούμπησε το δάκρυ με τον αντίχειρα του. Της έπιασε το πρόσωπο με το ένα του χέρι και κάπως το πλησίασε στο δικό του.
Για μια στιγμή ένιωσε την επιθυμία να την φιλήσει αλλά επανέφερε τον εαυτό του στη τάξη και την άφησε να φύγει.

Η Ηλέκτρα σχεδόν έτρεξε έξω από το δωμάτιο. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί την τιμωρούσε έτσι. Γιατί άλλαξε τόσο πολύ μέσα σε δυο μέρες;
Μπήκε στο δωμάτιό της, έπεσε στο κρεβάτι και άφησε όλα τα δάκρυα που είχε συγκρατήσει να κυλήσουν, ενώ ο Ανδρέας άφησε τον εαυτό του να πέσει στη καρέκλα του γραφείου. Ξεφυσιξε και έκρυψε το πρόσωπο του μέσα στις παλάμες του. Γιατί ένιωθε τοσο μπερδεμένος;

Η Ηλέκτρα αναρωτιόταν γιατί ήθελε να του μιλήσει. Γιατί πήγε στο γραφείο του; Μόνη της είχε αποφασίσει ότι δεν ήθελε να αναπτύξουν κάποια σχέση. Ίσως να ήθελε απλά να μην το παραδεχόταν. Να μην ήθελε να αφήσει τον εαυτό της να θέλει. Αλλά δεν μπορούσε να επιβληθεί στη καρδιά της. Δεν ήταν ότι τον ερωτεύτηκε κιόλας, αλλά αν τον έβλεπε στο δρόμο σίγουρα θα της τραβούσε τη προσοχή. Και αυτός που, τότε θα την ενδιέφερε, τώρα είχε καταφέρεξ να τον γνωρίσει. Αποφάσισε ότι ήθελε να τον μάθει καλύτερα. Άξιζε ή όχι; Ήταν σωστό αυτό που έκανε; Μετά αυτό που έγινε στο γραφείο του, έπρεπε ακόμα να προσπαθήσει ή καλύτερα να έμενε μακρυά του;