Η Εγγύηση

Κεφάλαιο 21

Ο Ανδρέας ξαπλωμένος στο κρεβάτι έβλεπε το ταβάνι, ούτε αυτός ήξερε  πόση ώρα.
Δεν τον πείραζε όμως. Το μυαλό του δούλευε πολύ γρήγορα και έτσι, βρήκε λύσεις για κάποια θέματα στη δουλειά του, αλλά καμία για την Ηλέκτρα.
"Κι αν ήταν όντως έγκυος;
Τι έπρεπε να κάνει ο ίδιος;
Δεν γινόταν να μην μιλάνε. Έπρεπε να μιλήσουν γι' αυτό το θέμα τουλάχιστον."

Άκουσε κλάμα μωρού.
Στη αρχή νόμιζε ότι το φαντάστηκε, αλλά όχι. Σηκώθηκε βγήκε από το δωμάτιό του και συνειδητοποίησε ότι το κλάμα προερχόταν από το δωμάτιο της Ηλέκτρας.
Νόμιζε ότι είχε παραισθήσεις, τρόμαξε στην αρχή.
Το κλάμα σταμάτησε και αυτός αποφάσισε να μπει μέσα.
Δεν περίμενε σίγουρα αυτό που αντίκρισε.

-

Τι έγινε; ~Σοβαρός πλησίασε την αδελφή του και της περιεργάστηκε το πρόσωπο.~ Γιατί τον άφησες;
Η Στέλλα δεν μίλησε, έσκυψε το κεφάλι της.
Ο Ανδρέας σηκώθηκε όρθιος και τη κοίταξε άγρια. Επανέλαβε την ερώτηση πιο άγρια.

Η Ηλέκτρα σηκώθηκε και αυτή, του έπιασε το χέρι και τον κίνησε προς τα πίσω.
- Θα την χτυπήσεις και εσύ;
Του είπε σιγανά και ο Ανδρέας την κοίταξε στα μάτια, όπως έκανε και εκείνη.
Ηρέμησε κάπως. Αυτή τον ηρέμησε και ένιωσε ένα περίεργο σφίξιμο στη κοιλιά του.
- Πάρε τα παιδιά και πήγαινε στο δωμάτιό μου. Δεν χρειάζεται να είσαι στο δωμάτιό της.
Εννοούσε την Ηλέκτρα.
- Εμένα δεν με πειράζει που είναι εδώ. Θέλω να βοηθήσω.
- Βοήθησες αρκετά. Στέλλα είπα κάτι!
Με αργές κινήσεις η Στέλλα προσπάθησε να πάρει τα μωρά της στην αγκαλιά της, χωρίς να τα ξυπνήσει.
Η Ηλέκτρα βοήθησε κι αυτή.

Ο Ανδρέας και η Ηλέκτρα έμειναν μόνοι τους στο δωμάτιο.
- Τι θα κάνεις;
- Θα πάω να τον σπάσω στο ξύλο και όταν βγει από το νοσοκομείο, θα στείλω τη Στέλλα με τα παιδιά πίσω στο σπίτι τους.
- Πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο; Μετά απο αυτό που της έκανε, θα την στείλεις σ' αυτόν;
- Φταίει και αυτή. Έχει μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό της και να αμύνεται. Είναι ο άντρας της και πατέρας των παιδιων της. Πρέπει να γυρίσει σ' αυτόν για τα παιδιά. Δεν θα την ξανακουμπήσει.
Η Ηλέκτρα δεν ήξερε με τι να πρωτοδιαφωνήσει.
- Από τη στιγμή που το έκανε μία φορά, θα το ξανακάνει. Δεν θα είναι καλό το περιβάλλον για τα παιδιά. Η Στέλλα θα είναι δυστυχισμένη.
- Έκανε τις επιλογές της και θα τις κάνει και τώρα. Τέλος συζήτησης!
Ο Ανδρέας κινήθηκε προς τη πόρτα, την άνοιξε και πριν βγει της είπε σιγανά πάνω από τον ώμο του:
- Αν θέλεις να νοιαστείς για κάτι, νοιάσου για το δικό σου μωρό.

- Δεν μπορείς να μου πετάς κάτι τέτοιο και να φεύγεις!
Η Ηλέκτρα ήταν στο γραφείο του Ανδρέα.
Την είχαν βάλλει να του πάει κάτι φακέλους και μετά από δύο τυπικές φράσεις, ξέσπασε σ' αυτό που κρατούσε μέσα της.
- Νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι' αυτό. Δεν συμφωνείς;
Ο Ανδρέας ήταν ήρεμος, αλλά η Ηλέκτρα ήταν έξω φρενών και την νευριαζε ακόμα περισσότερο η ηρεμία του.
Είχε δίκιο όμως. Της έκανε νόημα να καθίσει και αυτή υπάκουσε.

- Ξέρεις αν είσαι έγκυος;
- Όχι. Δεν έχει περάσει ένας μήνας.
- Πως νιώθεις;
- Καλά.
Υπήρξε μια άβολη σιωπή.
Ο Ανδρέας σηκώθηκε από τη καρέκλα του και στάθηκε όρθιος μπροστά της.
- Έμαθα οτι σηκώνεις πολλά κιλά και βάρη τώρα τελευταία οικειοθελώς... Προσπαθείς με κάθε τρόπο να το ρίξεις, ετσι;
- Ναι αυτό κάνω. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Και για τους δύο μας.
- Για σένα.
- Δεν ήξερα ότι θέλεις να το κρατήσω...
Ο Ανδρέας αναστέναξε.
Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του και το έκρυψε. Έκατσε στη καρέκλα απέναντι στη Ηλέκτρα.
Φαινόταν να βασανίζεται.
- Δεν ξέρω τι θέλω. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
- Δεν πειραζει. Εγώ ξέρω τι θέλω. Και ξέρω ότι Δεν το θέλω. Εγώ ούτως ή άλλως έχω τον τελευταίο λογο.
Σηκώθηκε, πήγε να φύγει, αλλά ο Ανδρέας της κράτησε το χέρι.
- Θα έχω και γω λόγο.

Της έπιασε το μάγουλο και το χάιδεψε. Η Ηλέκτρα φαινόταν λυπημένη. Έγυρε κι άλλο κοντά της και της φίλησε απαλά τα χείλη της. Σε λίγο ένιωσε τα μάγουλά του υγρά και το φιλί να έχει μία αλμυρή γεύση.
Η Ηλέκτρα δάκριζε.
Απομακρύνθηκαν και αυτή έφυγε από το χώρο με κατεβασμένο κεφάλι, γιατί ήξερε ότι ο Ανδρέας έπαιρνε πάντα αυτό που ήθελε.