Vampire Series 1: Twisted Fate - [MPREG]✓

Kabanata XV: Muling Pagkikita at ang Pagbitiw

Kabanata XV: Muling Pagkikita at ang Pagbitiw

“SAAN tayo pupunta, Sefarino?” tanong ni Raziel dahil kanina pa sila naglalakad. Kahit na nahihiya pa rin siyang makita at makasama ang binata. Hindi pa rin malilimutan ni Raziel kung paano naging berde ang asul na mga mata ni Sefarino.

“Huwag ka na lang magtanong.”

Napangiwi si Raziel sa sinagot ni Sefarino sa kaniya pero hindi niya magawang magalit sa binata. Napaangat ang tingin ng piniks at kitangkita niya ang maitim na mga mata ng bampira.

“Bakit siya malungkot?” Kahit na kalmado lang ang mukha nito ay hindi pa rin mawawala ang bakas ng kalungkutang makikita sa mga mata ng bampira.

“Aray!” daing ni Raziel nang mapasubsob siya sa lupa. Inis siyang tumayo ngunit napangiwi na lang nang makaramdam ng hapdi sa isang tuhod.

“Hey, are you okay?” nag-aaalalang tanong ni Sefarino saka inilahad ang kamay kaya malugod itong tinanggap ng piniks ngunit hindi pa rin mawawala ang pagtataka.

“Walang tanga? O ’yong istupeyd?” Naninibago siya sa kinikilos ng bampira.

Dahan-dahang tumayo si Raziel ngunit napapangiwi na lang siya nang makaramdam ng hapdi sa isang tuhod. Ang maitim niyang mga mata ay naging asul sa isang iglap lang nang makita ang nagdurugong tuhod ng piniks.

“Please excuse me.”

“I-Itigil mo ’yan.” Halos malagutan ng hininga si Raziel nang maramdaman ang mainit na dila ni Sefarino na ngayon ay hinuhugasan ang tuhod niya.

He squeezes Raziel’s hand before he let it go. “Be careful.”

Napahinto sila sa isang napakaliblib na lugar at ngayon ay nakaharap sa isang metal na pinto.

“He wants to talk to you.” Malumanay na ngumiti ang bampira ngunit ang awrang nakapaligid sa kaniya’y nakakalungkot. “I’m happy for you. Be happy.”

Napakunot ang noo ni Raziel nang unti-unting umiitim ang asul nitong mga mata. Hindi niya alam kung bakit nababahiran ng itim na tinta ang maladagat nitong mga mata. Hindi alam ni Raziel kung bakit ito nakangiti sa kabila ng emosyong pinapakita ng mga mata nito. Magtatanong na sana siya ngunit malumanay siyang itinukak nito papasok.

Napakunot ang noo ni Raziel sa nakikitang nakatalikod na lalaki sa kaniya ngunit napanganga siya nang makikila ito. Ang malapad nitong likod, ang tindig, at ang awrang nakapalibot sa lalaki. “L-Leone?”

“Hey, Raziel.” Nakangiti itong lumingon sa kaniya. “I’m happy to see you. It’s been 10 years.”

“H-Hindi ko inakalang buhay ka pa?” Halos manlumo si Raziel sa natuklasan. “Patawad! Kasalanan ko ang lahat. Kung nagawa ko nang maayos ang misyon ko noon ay napigilan ko sanang mangyari ang isang sakunang dinala ko.”

He gently caress Raziel’s cheek. “Wala kang kasalanan. I missed you. You’re now doing great. Nakakaintindi ka na ng banyaga.”

Hindi na nakapagpigil at yumakap na si Raziel sa kaniya. “Masaya akong makita at mayakap kang muli, Leone.”

Nanghihinang napaupo si Leone sa kama at napapangiwing ininda ang pagkirot ng dibdib. “Raziel, nahulog ka na ba?”

“P-Patawad.” Kasabay ng pagbigkas niya’y inihulog ang mga tuhod sa sahig habang nanginginig na nakayuko. Ramdam niya ang sakit ngunit hindi nito matutumbasan ang pagkakasalang bumabalot sa kaluluwa ng piniks. “Noong una ay akala ko nahulog ako sa kaniya dahil magkamukha kayo ngunit sa paglipas ng mga araw, minahal ko siya nang hindi ko namamalayan kaya patawad.”

Mabilis na napatayo si Leone at napamurang napabalik ng upo dahil bumigay na ang kaniyang katawan. “Huwag kang humingi ng tawad. Hindi kasalanan ang magmahal. Masaya akong nakahanap ka na ng bago.”

Malumanay na humingi ng pagpapasalamat si Raziel. At dahil sa kagalakan ay hinila siya ni Leone at ang mga bisig ng binata ay ipinulupot sa katawan ng piniks.

“Let’s stay like this for a while,” Leone paused as he smile. “Of course, 10 years ago, my plan was to stay with you forever but I failed.”

He softly let go Raziel’s body. Leone’s hand gently caresses Raziel’s cheeks. It lasted for five seconds. His deep soft voice made Raziel stunned, “It feels great. Spending my last minutes with the person I love. My wish came true.”

A thin tear fell down on Leone’s right eye. “Be happy, Raziel. Alam kong ayaw mong sabihin sa kaniya ang nararamdaman mo dahil natatakot ka.” Napakagat-labi na lang ang piniks. “Nakakatakot magmahal ngunit nakakamatay ang magsisi.”

Unti-unting gumapang ang mga luha ni Raziel pababa sa kaniyang pisngi. Pinaghalong kalungkutan at pagsisisi ang nanaig sa puso niyang durog na durog.

Matipid na napatawa si Leone saka pinunasan ang mga luha ng piniks. “Iyakin ka talaga.”

“Ewan ko sa iyo.”

“Puwede ba kitang halikan?” Isang pahintulot na tango ang iginawad ni Raziel kaya masayang inangat ni Leone ang gilid ng labi bago dinampian ng halik ang piniks. Ang mainit na hali na pinagsaluhan nilang dalawa na puno ng kaligayahan at kalungkutan.

“Ang saya ko. Matiwasay na ang puso’t isip ko.” Hinawakan ni Leone ang kamay ni Raziel.

Pinisil ni Raziel ang kamay ni Leone. “Huwag kang bibitiw, Leone.”

“Patawarin mo ako ngunit gusto ko ng magpahinga.”

“K-Kahit isang oras lang!” pakiusap ni Raziel pero ngumiti lang ito.

Panay pisil lang si Leone sa kamay ni Raziel.

“Raziel.”

Raziel just hummed.

“Raziel Cassius,” tawag ulit ni Leone.

“Kyro Leone Lazarus,” natatawang sambit din ni Raziel pabalik.

“Raziel.” Sa pagkakataong ito ay humina na ang boses ni Leone.

“Bakit?”

“Gusto ko lang banggitin ang pangalan mo,” Leone honestly stated. “I missed calling your name without a reason.”

“Gustong-gusto mo pa rin ang pangalan ko,” birong saad ni Raziel.

Leone’s eyes gleaming as if he’s staring at a diamond. “Walang pinagbago, pati ikaw.”

“Pakiulit. Hindi ko maintindihan e.”

“I badly want to say these words to you.” Raziel’s reflection flickered on Leone’s lavender watery eyes. “I’m lucky to have fallen in love with you, ten years ago until now.”

Raziel’s heart stopped for a few seconds. His tears started to fall when he heard how Leone’s breath slowly separating with his body.

“L-Leone.” Raziel couldn’t move. He is still hugging the cold body of Leone tightly.

“Nagpahinga na siya,” saad ni Sefarino na kararating pa lang. “Sila na ang bahala kay Kuya Kyro. Umuwi na lang tayo.”