Escape from Reality (Realto #1: Completed)

Chapter 8

"Go with me on a seminar for three days," sabi ko habang nakatingin sa kan'ya.

"Ano nanaman bang trip 'yan, Gavin?" Inis na tanong niya.

"It's a seminar for me. I need to bring my secretary pero she's not available kaya assistant ko nalang ang isasama ko." I said smiling. I feel like she doesn't want to join me.

She just remained silent at mukhang nag-iisip ng sasabihin. "I'm not available," sabi n'ya at akmang susuotin na ang helmet para umalis. I get her hand at pinisil 'yon. I looked at her with pleasing eyes.

"Please? I can't go there my own dahil baka ma-out of place ako sa mga masasayang tao do'n," pagmamakaawa ko.

"Gavin, ayoko. Busy ako sa school pagkatapos, you assigned me with this fucking position na hindi ko gusto," sabi niya.

I realized that I'm too much. Mukhang pinapagod ko nga lang siya. Maapektuhan ang pag-aaral niya kung ipipilit ko pang makasama siya sa office at maging utusan ko.

No'ng una, I make reasons for myself. I said that, I want to make her pissed at me always. I want to see how annoyed she is every day. Gusto ko lang siyang inisin kaya gagawin ko siyang assistant.

Lagi kong sinasabi na hindi ko siya gusto. She's annoying, she's stubborn and she's not my type. Ayoko sa katulad niya.

Pero parang simula no'ng naging assistant ko siya nagiba ang rason ko kung bakit ko siya ginawang assistant ko. Ang tanging alam ko nalang ay gusto ko siya makita araw-araw na masaya at tumatawa. I just want to see her beautiful face kahit tarayan niya pa ako magdamag.

Is wanting to see her makes me selfish? Damn, gusto ko na ata siya.

I looked at her with fake smile. "Okay, sabi mo e," I quit. Nahulog na nga ako. She just nodded at me at sumakay na sa motor.

"Aalis na ako," she said starting the engine of her motor.

"Good bye. Thanks for the ride. Ingat pag-uwi," I said waving at her. She looked at me at siguro nahalata niya ang disappointment sa mukha ko.

"Kailan alis mo?" Tanong niya.

"Friday," sabi ko at tumalikod na sa kaniya. Nalungkot ako dahil hindi siya pwedeng sumama. Mas mabuti nga sigurong unahin niya muna ang pag-aaral. Lumingon ako sa kaniya. "You can leave office if you don't want the position. I will find other," sabi ko at ngumiti pa sa kaniya.

Before, I will ask first kung ano ang mararamdaman ng tao. Iisipin ko muna ang mararamdaman nila bago ang sarili ko. But here, I looked like a selfish person dahil gustong gusto ko lang siyang nakikita. Can I be selfish for a moment? Dahil nakakasawa rin minsan ang magparaya.

Hindi lahat ng oras ay gusto kong magparaya dahil paano naman ako? Paano naman ako sasaya kung sarili ko hindi ko inuuna? Paano naman ako?