Tehlike'm

O'nsuz Yapamıyorum

Yalın'dan

Doktor Adil Bey ameliyathaneden çıkması ile hızla yanına gittik. "Kardeşim nasıl?" diye sordu Alper Abi.

"Kurşun hayati bir noktaya geldiği için işimiz zordu ama kurşunu çıkarmaya başardık." dedi Doktor Adil Bey.

"Peki şuan iyi mi?" diye sordum. "Bu soruyu cevaplamak için çok erken. Almira Hanım'ı şimdi yoğun bakıma alıyoruz. Bu bir gün çok önemli." dedi Doktor Adil Bey.

"Neden?" diye soran Alper Abi ile Doktor Adil Bey "Bir gün içinde uyanmazsa bitkisel hayata girme ihtimali var." dedi.

Bu dediği ile hepimiz yıkılırken başka bir doktor olduğunu tahmin ettiğim kadın gelip "Hocam 490 numaralı odadaki hasta kötüleşti. Gelmelisiniz." dedi.

"Tamam geliyorum Nazlı." dedi Doktor Adil Bey ve Alper Abinin omuzuna dostça vurdu ve gitti. Alper Abi'nin yüzündeki o acı ifade... O kadar yürek burkucuydu ki.

Kızlar ağlayarak birbirlerine sarılırken Erim ne yapacağını bilemez bir halde öylece donup kalmıştı.

Sinirle gidip duvara bir yumruk attım. Neden benim önüme geçti ki? Neden o yoğun bakımda ben değil de Almira var? Neden lan neden! Ona bir zarar gelirse kendimi asla affetmem.

Vuslat yanıma gelip elini omzuma dostça koydu. "Hani uyanıp yanımıza gelecekti lan! Neden Almira hala uyanmadı? Neden yoğun bakıma alınıyor?" diye bağırdım.

Vuslat'ın kafası önüne düşerken "Tahmin ettiğimizden geç de olsa Almira yanımıza gelecek. Buna inan." dedi.

"Ben doktor ile gidip görüşmek için izin isteyeceğim." dedim ve hızla yanlarından ayrıldım. 

Doktor Adil Bey'i bulmamla yanına gittim. "Doktor Adil Bey Almira'nın yanına gitmek istiyorum." dedim.

"Bu mümkün değil" diyen doktorla gözlerimden yaşlar süzülürken "Size yalvarırım Doktor Adil Bey. Normalde o ameliyata onun yerine ben girecektim. Almira'm kurtardı beni. O benim her şeyim lütfen görmeme izin verin. Ben o'nsuz yapamıyorum." dedim.

Doktor tereddütle "Tamam sana uygun kıyafetler verelim de sevdiğinin yanına git." dedi Doktor Adil Bey.