Kör bir kız, kör kütük aşık olabilir mi gerçekten?
Görmeden sevebilir mi? Birinin desteği olmadan hayatını sürdürebilir mi?
Vişneli dondurmayı görmeden sevebildiyse, onuda sevebilir bence.
Satırlarını okurken yüzünüzde gülücükler açacak, bazen d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gök gürüldemesiyle beraber kendimi bir an da Yağız'ın kollarında buldum. Yağmuru ne kadar seviyorsam gök gürültüsünden de bir o kadar korkuyordum. Çünkü o gece...gök gürüldemeleri, şimşekler hiç durulmamıştı. Her gök gürüldediğin de tekrar aklıma o gece geliyor. Yeniden bir şey olacakmış gibi hissediyorum. Eğer yanımda kimse yoksa, tek başımaysam hıçkırıklara boğuluyorum...
"Ben...iyiyim sadece bana bazı, kötü anılarımı hatırlatıyor bu gök gürüldemeleri." dedim kafamı göğsünden kaldırarak.
"Bu kötü anılardan bana da bahsetmek ister misin?" dediğinde tereddütte kaldım.
Bunlar çok zor şeylerdi. Tekrar hatırlamaya anlatırken, her bir sahneyi tekrar tekrar yaşamaya hazır mıydım, bilmiyorum? Ama ona güvenebileceğimi biliyorum, onun beni anlayabileceğini. O da annesini kaybetmişti, aynı acıları o da yaşamıştı. Belki de anne acısı daha da ağır bir şeydi. Allah'ım kimseye anne, baba acısı yaşatmasın. Hiçbir anne, babaya da evlat acısı yaşatmasın.
Biraz düşündükten sonra yapabileceğime inandım.
"Peki...o zaman, iki sandalye bir de bana şal getirebilir misin? Biraz üşüdüm de."
"Tabii hemen getiriyorum." dedi Yağız ve yanımdan ayrıldı.
Yağmur biraz dinmişti, zaten havada serindi sadece, burada açık havada konuşabilirdik, daha iyi olurdu hatta. Birkaç dakika sonra terasın kapısından ses geldi, tekrar açıldı.
"Geldik." dedi annem.
Annemin ne işi vardı şimdi, onunla baş başa konuşacağımızı sanıyordum. "Burada oturacaksınız madem, ben de size kahve getirdim kızım." dedi annem.
"Evet anne, baş başa konuşacaktık ama Yağız'la." dedim gitmesini ima ederek.
"Ben kenarda otururum kızım." dedi annem. Of anne ciddi misin? Rezil ediyorsun şu an gerçekten bizi mi, dinleyecektin?
"Anne hani baş başa konuşacaktık ya." dedim tekrar sinir bozukluğuyla. Bunu yapıyor olamazdı ya.
"Tamam, şaka yaptım sadece size kahve getirmiştim gidiyorum, bir şeye ihtiyacınız olursa seslenirsiniz." dedikten biraz sonra terasın kapısı çarptı.
