Kör bir kız, kör kütük aşık olabilir mi gerçekten?
Görmeden sevebilir mi? Birinin desteği olmadan hayatını sürdürebilir mi?
Vişneli dondurmayı görmeden sevebildiyse, onuda sevebilir bence.
Satırlarını okurken yüzünüzde gülücükler açacak, bazen d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
YAĞIZ'IN ANLATIMIYLA:
"Sadece bir daki-"
Ezgi beni çıldırtıyorsun! Tamam gördüğün duyduğun şey basit bir şey değil. Ama sandığın gibi de değil be! Bir dakika dinlesen ne kaybedersin ki sadece bir dakikacık. Benim onu üzeceğimi nasıl düşünebilir ki? Ben onu nasıl üzebilirim ki? Onun o güzel gözlerinden, utanınca kızaran yanaklarına nasıl yaşlar akıtabilirim ki?
Yine kız bana, yine bağır! Ama bir kez olsun dinle! Sonra yine istersen gidebilirsin, istediğin yere... Sen beni dinleyene kadar pes etmeyeceğim! Yeni bir plan lazım şimdi o bana gelmiyorsa, ben ona gideceğim. O beni dinlemiyorsa, ben ona zorla dinleteceğim!
Pencerenin önünden ayrılıp binanın açık olan apartman kapısından girdim. İkinci kata ulaştığım da kapıları karşımdaydı. Aysel Abla'nın haberi yoktur ne de olsa. O beni içeri alır diye düşündüm. Kapının önüne geldim ve tam çalmak için elimi kaldırdığımda, kapı büyük bir gürültüyle açıldı.
"Yağız! Yardım et ne olur!" dedi tanımadığım bir kız. Ezgi'nin burnundan kanlar akıyordu ve bayılmıştı. Tanımadığım bir kızla, Aysel Abla zar zor taşımaya çalışıyorlardı. O an kalbimin her kan pompalayışı, göğüs kafesime bir mızrak gibi saplandı. Gözlerimin yandığını hissediyordum. Kulaklarımın çınladığını, nefesimin kesildiğini. Onu böyle görünce aklımı yitirdiğimi hissediyorum.
"Ezgi!" diye bağırdım refleks olarak. Tek hamlede bir elimi sırtına ve bir elimi de bacaklarına yerleştirip kucağıma aldım. Tüm yükü kollarımdaydı. Hayatının tüm yükü ise şu an itibariyle omuzlarımda, zihnimde, beynimde! Canlı bir hücremin bulunduğu her yerimde. Onun benliği, onun ruhu, onun sevgisi ve hayatının tüm yükü vardı. Dolup, taşmıştı...
Merdivenleri hızlı adımlarla inmeye başladım. O kadar hızlı indim ki sadece birkaç saniye sürmüştü ikinci kattan aşağı inmem. Aşağı indiğimde çarpan havanın etkisiyle kucağımda Ezgi'yle beraber ne yapacağımı şaşırmış bir halde kaldım. Hemen bir yan sokağa bıraktığım arabama doğru koşmaya başladım.
"Benim yüzümden..."
"Benim yüzümden... ben aptalım en başta söylemeliydim!"
