Twins?!

~ 41 ~

POV Nora

Zodra ik Harry zie, ren ik op hem af en sla ik mijn armen om hem heen. Hij wankelt even, omdat hij me niet aan zag komen en ik hem dus een beetje overviel, maar slaat dan zijn armen om me heen.

'Hey schat', mompelt hij in mijn haar. 'Hoe gaat het nu?'

Ik had hem vanmorgen gebeld om het verhaal uit te leggen. Het was overal op het nieuws dat ik mijn ouderlijk huis was uitgestormt en Harry maakte zich zorgen om me.

Rond half drie hadden Maura, Chris en Niall me opgepikt bij het hotel. Daarna zijn we naar het vliegveld gereden. Ik heb onderweg geen woord gezegd. Ik zat met oordopjes in mijn oren, waardoor ze ook niet tegen me konden praten. Op het vliegveld heb ik natuurlijk wel afscheid van Maura en Chris genomen, maar het was wel een kort afscheid. Ik had ze snel een knuffel gegeven en gezegd dat ik ze zou missen, voor ik verder liep naar het vliegtuig. Niall kwam me al snel achterna en had me bezorgd aangekeken, maar ik vertelde hem dat ik er niet over wilde praten.

De woorden van mijn vader steken nog steeds. Ik begrijp nog steeds niet hoe iemand zó lullig kan zijn tegen zijn eigen dochter, die hij al die jaren heeft verstoten.

Gelukkig begreep Niall dat ik er niet over wilde praten. Hij had zijn arm om me heen geslagen, maar die had ik van me afgeschud. Ik ben nog steeds boos op hem. Ik had mijn oordopjes weer in mijn oren gestopt en mijn rug naar Niall toegekeerd. 

Ik haal mijn schouders op en trek Harry nog dichter tegen me aan. 'Mwah', mompel ik tegen zijn shirt. 'Ik heb je gemist', zeg ik zacht en kijk hem aan. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en glimlacht even naar me.

'Ik jou ook.' Ik leg mijn hoofd weer op zijn borst en zucht even.

'Zullen we zo gaan? Voordat de fans komen?' hoor ik Niall vragen. Harry laat me langzaam los en pakt daarna mijn hand, voor we richting de auto lopen.

De rit naar het huis van de jongens is stil. Harry heeft zijn hand op mijn knie gelegd, wat ik fijn vond. Niall heeft wel geprobeerd tegen me te praten, maar ik negeerde hem. Ik heb echt geen zin om tegen hem te praten na wat hij heeft gedaan.

Na een tijdje gereden te hebben, komen we weer aan bij het huis van de jongens. Het is inmiddels kwart voor zes.

'Nora!' roept Louis en rent het huis uit zodra ik de auto uit stap. Ik grinnik even en maak me klaar om Louis op te vangen. Het duurt niet lang voordat hij in mijn armen ligt. 'Ik heb je gemist', mompelt hij in mijn nek.

'Ik jou ook, Lou', zeg ik met een glimlach. Louis laat me weer los en geeft dan Niall een knuffel.

'Nee serieus, ik heb je echt gemist. Dit hier was een zandzak', zegt hij terwijl hij een arm om Harry heen slaat en met zijn hand door Harry's haar heen gaat. Harry gromt even en schiet Louis een blik, voor hij zijn haar weer in model brengt. 'En Liam is te serieus', zegt hij grinnikend.

'Shut up, Tomlinson.' Liam is inmiddels bij ons gekomen en slaat zijn armen om me heen. 'Welkom terug.' Ik glimlach even naar hem.

'Thanks, Li.' Hij geeft Niall ook nog een knuffel en dan lopen we allemaal naar binnen.

'We hadden al pizza's besteld. We dachten dat jullie daar wel zin in hadden', zegt Liam. Ik knik en zet mijn koffer in de gang neer.

Harry had mijn koffer willen dragen, maar ik had hem snel van hem afgepakt. Ik kan best mijn eigen koffers dragen.

Ik loop naar de woonkamer en plof neer op de bank. Al snel komen de jongens de woonkamer in lopen. Harry komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn knie. Ik glimlach even naar hem en kruip dan dichter naar hem toe. Ik heb hem gemist de afgelopen dagen. Vooral nu heb ik zijn liefde nodig, na wat er in Ierland is gebeurd.

'De makelaar had me trouwens nog gebeld', begint Harry en ik kijk op. 'We kunnen eerder het huis in, als we dat willen.' Ik knik even en leg mijn hand over die van hem heen. 

'Wanneer kunnen we er in?' vraag ik hem zacht. 

'Wanneer wij willen. We moeten alleen nog de sleutel ophalen van tevoren.' Ik knik even en leg mijn hoofd op zijn schouder neer.

'Zullen we dan morgen verhuizen? Ik kan niet wachten', zucht ik even. Harry knikt en gaat met zijn hand door mijn haar heen. Ik sluit genietend mijn ogen.

---

Nadat we de pizza's hadden opgegeten, ben ik naar boven gegaan. Ik had geen zin meer om in dezelfde ruimte als Niall te zitten, omdat er de hele tijd zo'n spanning tussen ons in hing. De jongens merkten dit natuurlijk ook, al weet ik zeker dat ze het verhaal wel hebben meegekregen. Tijdens het eten was het ongemakkelijk stil. 

Ik ben nou bezig met mijn koffers opnieuw in te pakken, nou voor de verhuizing. De kleding die ik de afgelopen dagen heb gedragen, zitten nou in de wasmachine. 

Er wordt op de deur geklopt en ik roep snel: 'Binnen!', voor ik me omdraai om de volgende kledingstukken te pakken. Als ik me weer omdraai, zie ik dat Niall in mijn kamer staat. Hij haalt nerveus een hand door zijn haar heen. Ik zucht en draai me weer om, om de kledingstukken in de koffer te leggen.

'Kunnen we praten?' vraagt Niall zacht. Ik kijk hem even aan en schud mijn hoofd. 'Alsjeblieft, Nora. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt door papa uit te nodigen. Maar ik dacht... Misschien als hij jou leerde kennen, dat... Ja, geen idee. Dat hij dan spijt zou hebben van wat hij had gedaan en zijn best voor je zou doen.'

Ik schud weer mijn hoofd. 'Ik wil er niet over praten, Niall.' De tranen springen weer in mijn ogen en ik kijk weg. 'Het doet pijn, Niall. Hij erkent zijn eigen dochter niet.' Ik hoor dat Niall dichterbij komt en kijk op. Hij slikt even als hij mijn betraande gezicht ziet, maar zet dan weer een stap dichterbij. 'Niall, alsjeblieft', zeg ik zacht en schud mijn hoofd. Niall negeert het en slaat zijn armen om me heen. 

Ik houd het niet langer en druk mijn gezicht in zijn shirt, waarna de tranen nog meer beginnen te stromen. Niall gaat rustgevend met zijn hand over mijn rug heen en fluistert lieve dingen.