Twins?!

~ 57 ~

POV Louis

'Weet je zeker dat je niks te eten wilt?' vraag ik voor de zoveelste keer aan Megan. Ze schudt haar hoofd en glimlacht even naar me.

'Nee, dankje. Ik heb thuis al wat gegeten.' Ik knik en laat het er maar bij zitten. Ze kijkt weer op als het belletje van het restaurantje af gaat, als teken dat er iemand binnen komt. Ze zucht opgelucht en laat zich weer achterover in de stoel zakken. 

'Heb je nog een beetje kunnen slapen vannacht?' Ze haalt haar schouders op en draait het water rond in haar glas. 

'Niet echt', zucht ze uiteindelijk. 'Ik slaap altijd onrustig als ik naast hem lig.' Ik knik begrijpend. 

'Waarom ga je dan niet ergens anders slapen?' Ze kijkt me in mijn ogen aan en schudt dan langzaam haar hoofd.

'Dat is geen optie. Ik heb een paar keer op de logeerkamer geslapen of op de bank en dat schoot hem in het verkeerde keelgat', zegt ze zacht en ze slikt even. 

'Is hij ooit verder gegaan dan... fysiek geweld?' vraag ik voorzichtig. Ze kijkt even in mijn ogen, maar slaat dan haar ogen neer. Langzaam knikt ze.

'Hij heeft wel eens een mes gebruikt', zegt ze zacht en haar stem breekt halverwege. Ze trekt de mouw van haar sweater omhoog en ik zie allemaal littekens staan. Sommigen zijn wat verser dan anderen. Ik slik even en ga voorzichtig met mijn duim over haar onderarm heen. Ze kijkt op en ik zie de tranen in haar ogen staan.

'De uitsmijter speciaal?' hoor ik ineens naast me en ik schrik op, waarbij ik mijn hand terug trek. Megan trekt snel haar mouw weer naar beneden. Ik glimlach vriendelijk naar de ober en steek mijn hand op. 'Had u nog wat te drinken gewild?' Ik staar naar mijn lege kopje en knik dan.

'Ja. Zou ik nog een cola mogen, alstublieft?' De man knikt en kijkt vragend naar Megan, die haar hoofd schudt.

'Nee, dank u wel.' De man loopt weer weg en ze zucht even. 

'Zijn die littekens allemaal door hem?' Ze slikt even en schudt haar hoofd.

'Niet allemaal', zegt ze zacht en kijkt naar beneden. 'De meesten heb ik zelf gezet. Alleen die van hem waren dieper.' Ik bijt op mijn lip en knik, terwijl ik de brok in mijn keel weg slik. 'Kunnen we het ergens anders over hebben?' vraagt ze zacht als ze weer opkijkt. Ik knik snel.

'Ja, natuurlijk. Sorry dat ik zo doorvroeg.' Ze glimlacht zwak naar me. 'Wat lijkt je leuk om te doen?' Megan haalt haar schouders op.

'Geen idee. Ik kan nog wel nieuwe shirtjes en broeken gebruiken, maar ik kan me best voorstellen dat je dat niks aan vind', lacht ze. Ik glimlach en schud mijn hoofd.

'Mij maakt het niks uit', zeg ik met een knipoog. Ze kijkt blozend naar beneden en begint met haar viltje te spelen. 'Als jij wilt shoppen, dan gaan we shoppen. Lijkt me leuk.' 

'Oké.' Ik kijk haar nog even aan, maar richt me dan op mijn uitsmijter. 

--- 

'Pas aan!' zeg ik lachend en druk het t-shirt in haar handen. Ze schudt haar hoofd lachend. 

'Nee, deze zal me niet staan', protesteert ze.

'Hoe weet je dat nou, zonder dat je het aangepast hebt?' Megan opent haar mond om wat te zeggen, maar sluit hem dan weer. Ik grinnik. 'Nou, pas aan.' Megan rolt met haar ogen en loopt dan richting de pashokjes.

'Ik weet niet hoor, Louis', komt er even later twijfelend uit het pashokje. 

'Laat eens zien.' Ze zucht en schuift het gordijn opzij. Ik glimlach breed. 'Het staat je prachtig!' Megan rolt weer met haar ogen.

'Dat zeg je bij elk t-shirt.' Ik grinnik even.

'Maar deze staat je écht heel leuk.' Ze zucht en kijkt weer naar zichzelf in de spiegel. Ik ga achter haar staan en kijk mee via de spiegel. 'Dit shirt past heel mooi bij je ogen. Het heeft de perfecte lengte, het is de perfecte maat. Kortom: dit t-shirt is perfect voor je. Net alsof het voor je gemaakt is!' Ze kijkt twijfelend naar zichzelf en beweegt wat heen en weer, om het shirt vanuit elke mogelijke hoek te bekijken. Ze bijt op haar lip en trekt haar ogen wat samen.

'Maakt het me niet te dik?' Ik kijk haar verbaasd aan.

'Te dik? Heb je wel eens naar jezelf gekeken?' vraag ik verbaasd. Ze bijt weer op haar lip en slikt. 'Nee, het maakt je niet te dik. Maak je geen zorgen om je lichaam. Het is prachtig. Geen enkel kledingstuk zou dat kunnen veranderen.' Ze begint te blozen, maar knikt dan toch.

'Oké. Ik neem hem. Maar nou wegwezen jij! Dan kan ik mijn andere shirtjes aanpassen', zegt ze lachend en duwt me het pashokje uit. Ik grinnik als ze het gordijn weer dicht trekt. Ik plof weer neer op het bankje en wacht tot ze weer uit het pashokje komt.

--- 

'Bedankt voor vandaag, Louis', zegt Megan met een glimlach als we voor haar huis staan geparkeerd. Ik glimlach terug en zet de auto in zijn vrij. 'Ik vond het echt gezellig.'

'Ik ook.' Ik zie haar naar het huis kijken. Als ze mij weer aankijkt, bijt ze op haar lip. 'Het komt goed.' Ik wrijf geruststellend met mijn duim over haar hand en zie haar slikken. 'Als er iets gebeurd, kun je me altijd appen of bellen', beloof ik haar. Ze knikt even en zucht dan. 

'Ik-uh. Ik ga maar eens', zegt ze zacht en kijkt naar beneden. Ik knik even en knijp nog een keer bemoedigend in haar hand. 'Nogmaals heel erg bedankt voor alles wat je voor me doet. Ik waardeer het echt heel erg.' Ze kijkt me weer aan. Ik glimlach naar haar.

'Geen probleem', zeg ik met een knipoog. Ze bloost weer even en plaatst dan haar hand op de deurklink.

'Bye, Louis', glimlacht ze nog, voordat ze uitstapt. Ze pakt het tasje met kleding van de grond af en kijkt me nog een laatste keer aan, voor ze de deur dicht doet en met tegenzin naar het huis begint te lopen. Ik wacht nog even tot ze binnen is, voor ik de auto weer start en naar huis toe rijd.