Twins?!

~ 73 ~

POV Harry

Vandaag is de laatste dag van onze vakantie in Venetië, en daarbij ook de dag dat ik Nora ten huwelijk ga vragen. Ik ben best zenuwachtig hoe ze erop zal reageren. Zou ze "ja" zeggen, en me daarmee de gelukkigste man op aarde maken? Of zou ze "nee" zeggen en daarmee mijn hart laten breken in duizenden stukjes?

Ik draai me om en kijk naar Nora. Ze is zo prachtig en geweldig. Ik hoop dat ze "ja" zegt. Volgens Niall, nou ja, eigenlijk volgens iedereen zou ze ermee instemmen, maar toch ben ik bang dat ze "nee" gaat zeggen. 

Je kunt inmiddels wel goed zien dat ze zwanger is. We zijn inmiddels ongeveer elf weken. Waarschijnlijk krijgen we bij de volgende echo de geslachten te horen. We hebben besloten dat we rond de 28 weken de geslachten gaan bekend maken. 

Nora mompelt wat en draait zich dan om. Langzaam gaan haar ogen open. Met slaperige ogen en een tevreden glimlach kijkt ze me aan. 'Goedemorgen', zegt ze schor. Ik glimlach terug en geef een zachte kus op haar lippen.

'Goedemorgen, beautifull.' Ik knipoog nog even naar haar. 

'Moeten we echt morgen weer terug naar huis?' mompelt Nora en sluit met een zucht haar ogen. 'Ik had het net zo naar mijn zin.' 

'Ik weet het. Maar we gaan er een leuke laatste dag van maken', beloof ik haar. Ik slik even. Hoop ik dan. Ik hoop dat ze het leuk vind en dat ze instemt om met mij te trouwen. Nora fronst even.

'Is er iets?' Ik schud snel mijn hoofd.

'Nee hoor', lieg ik snel. 'Ik dacht even aan de afgelopen week.' Ik haat het om te moeten liegen tegen Nora, maar ik hoop dat het overtuigend genoeg was. Ze glimlacht even naar me.

'Ja', zucht ze. 'Het was geweldig.' Nora drukt een kus op mijn lippen en gaat dan overeind zitten. Ze slaat haar benen naar de zijkant van het bed en staat langzaam op. Nora gaat voor de spiegel staan en legt haar handen op haar buik. Ik stap uit bed en ga achter haar staan, terwijl ik mijn armen van achteren om haar heen leg. Nora zucht even en laat zich tegen mij aanleunen. 'Onze kleine mensjes', zucht ze gelukkig. 'Ga je volgende week weer mee naar de gynaecoloog?' Ik knik.

'Ja. Ik heb het al geregeld met de jongens.' Ze knikt even. Ik druk mijn lippen op haar schouder. 'Ik hou van je.' Er groeit een glimlach op haar gezicht. 'En van de kleintjes.' Haar glimlach wordt nog breder en ze kijkt naar beneden.

'Ik hou ook van jou. En onze kinderen.' Ze kijkt weer op, draait haar hoofd bij en drukt een kus op mijn wang. Ik glimlach even en laat haar dan los.

'Kom, we moeten zometeen gaan.' Nora knikt en draait zich vragend naar me om.

'Wat gaan we doen?' Ik gooi mijn koffer open en pak een skinny jeans en een simpel wit t-shirt. Ook pak ik een schone boxer.

'We gaan naar Murano toe.' Nora kijkt me vragend aan. 'Murano is beroemd om zijn Muranoglas. We gaan vandaag kijken hoe het wordt gemaakt.' Nora knikt even en opent haar koffer. Ze haalt er een jurkje uit.

'Klinkt leuk.' Ik knik instemmend en kleed me om. Nora trekt mijn shirt over haar hoofd, trekt schoon ondergoed aan en trekt daarna haar jurkje over haar hoofd. 

'Je bent je figuur nog niet verloren', zeg ik met een knipoog. Nora begint lichtjes te blozen. 'Kom je? We ontbijten wel ergens onderweg.' Nora knikt en pakt mijn uitgestoken hand vast.

Nadat we hebben gekeken naar hoe Muranoglas wordt gemaakt, gaan we weer met de boot naar de volgende bestemming, waar ik dan ook mijn aanzoek zal doen. 'Waar gaan we heen?' vraagt Nora aan me. 

'Canal Grande.' Ze knikt even en kijkt om zich heen. Het water is hier zo mooi helder. Ik ga het uitzicht hier missen als we weer in Engeland zijn.

Na een tijdje gevaren te hebben, komen we aan bij de gondels. Ik stel me voor aan de man die ons zal begeleiden op de gondel en stap in. Ik houd mijn hand uit naar Nora, die hem dankbaar vastpakt en voorzichtig in de boot stapt.

Tijdens het varen kijken we allebei onze ogen uit. We hebben er al wel een beetje doorheen gevaren, maar nog niet alles gezien. 'Weet je?' begin ik na een tijdje. Nora kijkt me vragend aan. 'Dit kanaal, Canal grande, is het belangrijkste kanaal in Venetië. Een aantal belangrijke gebouwen staan hier langs het kanaal.' Nora knikt even en kijkt weer naar de gebouwen.

'Het is hier zo mooi. Vooral nu de zon onder aan het gaan is.' Ik knik instemmend en sta op. Nora kijkt me verbaasd aan. Langzaam zak ik op één knie en haal ik het doosje uit de binnenzak van mijn jas. Nora slaat haar hand voor haar mond en haar ogen schieten vol. 'Oh mijn god', mompelt ze zacht.

'Lieve Nora, jij bent net zo belangrijk in mijn leven, als de Canal Grande in Venetië. Misschien zelfs nog belangrijker. Je bent mijn vriendin en daarnaast gelijk mijn beste vriendin. Ik kan altijd alles bij jou kwijt en ben je daar erg dankbaar voor. Lieve Nora, jij bent het beste wat mij is overkomen. We zijn nou bijna anderhalf jaar samen en je wordt straks de moeder van mijn kinderen. Ik hou van je, met heel mijn hart en wil mijn liefde voor jou officieel vastleggen. Lieve Nora, wil je met mij trouwen en mij daarmee de gelukkigste man op aarde maken?' Ik open het doosje, waardoor de ring zichtbaar wordt. Nora hapt naar adem en knikt, terwijl de tranen over haar ogen rollen.

'Ja! Ja, ja, ja! Ik wil.' Ze slaat haar armen om me heen, waardoor de boot even wankelt. We grinniken even, voor ik mijn lippen op die van haar druk. 'Oh mijn god. Ik hou van je', mompelt ze tegen mijn lippen. Haar lippen zijn wat zoutig door haar tranen.

'Ik ook van jou. Zo ongelofelijk veel.' Ik druk mijn lippen weer op die van haar.

^ De ring

Volgend hoofdstuk is alweer de laatste. Nou ja, de voorlaatste. Daarna komt nog de epiloog online. En natuurlijk nog het nieuws dat het vervolg online komt. Ik denk toch dat ik het vervolg alvast online zet nadat dit boek is afgerond. Dan kunnen jullie die alvast toevoegen en krijgen jullie gewoon een melding wanneer ik weer hoofdstukken plaats.

Zoals jullie weten, begint dat boek pas vanaf 3 juli.

P.s. Ik moest zelf bijna een traantje wegpinken bij dit hoofdstuk