Twins?!

~ 60 ~ (XL)

POV Louis

Ik klop zachtjes op de badkamerdeur. 'Megan? Kan ik binnen komen?' Ik hoor haar zacht snikken en slik. 'Megan?' vraag ik weer.

'J-Ja, kom maar binnen.' Ik open langzaam de deur en kijk om het hoekje. Megan staat tegen de wastafel aangeleund, in het setje kleding wat ik aan haar had gegeven.

'Hey, kom hier.' Ik open mijn armen. Megan kijkt me twijfelend aan. Ik glimlach geruststellend naar haar. 'Ik doe je geen pijn, echt niet.' Ze schudt ongelovig haar hoofd.

'Jongens doen je alleen maar pijn.' Ik laat mijn armen langzaam zakken en bijt op mijn lip.

'Niet allemaal.' Ik slik even. 'Geloof me, wij zijn niet zulke klootzakken als Axel.' Ze slaat haar armen beschermend om haar middel.

'Toen ik met hem kreeg was hij ook net als jullie.' Ze haalt haar neus op. 'Waarom zouden jullie dan anders zijn?'

'Denk je dat ik je pijn zal doen?' Megan haalt haar schouders op. 'Megan, alsjeblieft. Ik heb alleen maar het beste met je voor.'

'Ik ben bang, Louis', snikt ze. 'Bang dat je hetzelfde bent als Axel.' Ik voel een steek in mijn borst en slik de opkomende tranen weg.

'Megan', zeg ik zacht. Ze schudt haar hoofd. 'Megan, ik weet dat je me misschien niet gelooft, maar ik wil je echt geen pijn doen.' Megan haalt haar neus op en kijkt naar beneden. 'Je vertrouwd me, toch?' Megan haalt haar schouders op.

'Ik vertrouwde Axel ook.' Haar stem breekt halverwege de zin en ik slik weer.

'Maar mij kun je echt vertrouwen.' Ze blijft stil. 'Je vertrouwde me gisteren ook met je verhaal. Je appte me daarna nog dat je niet veel mensen met dit verhaal vertrouwd, toch?' Ze knikt langzaam. 'Je appte me toen je bang was, je belde me zelfs op toen het je allemaal teveel werd. Ik ben gelijk naar je toe gegaan, heb mijn én Liam's leven op het spel gezet door als een malloot door het verkeer te rijden, alleen maar om jou veilig weg te krijgen daar.' Megan's houding begint te verzachten en ze kijkt me weer aan. 'Ik wil je echt geen pijn doen, Megan. Geloof me, alsjeblieft.'

Ik houd mijn armen weer voor haar open. Langzaam loopt ze mijn kant op, tot ze tegen me aan gaat staan. Ik sla mijn armen om haar heen en beweeg langzaam heen en weer. Megan zucht en laat zich wat ontspannen.

'Bedankt dat je me hebt gered', mompelt ze in mijn shirt. Ik ga met mijn ene hand rustgevend over haar rug en met mijn andere hand speel ik een beetje met haar haar. 'S-Sorry voor net. I-Ik-'

'Shh', onderbreek ik haar. 'Je hoeft het niet uit te leggen. Ik begrijp je. Het is moeilijk voor je om jongens weer te vertrouwen.' Ze knikt tegen mijn borst aan. 'Wil je slapen? Je ziet er moe uit.' Ze knikt weer. Ik laat haar voorzichtig los en loop dan de badkamer uit.

'Louis?' Ik draai me om naar Megan. Ze kijkt naar de grond en schuiffelt wat met haar voeten. 'K-Kan ik bij jou slapen?'

'Ja, natuurlijk!' Ze kijkt op en glimlacht zwak naar me. Ik loop naar mijn kamer en open de deur voor Megan. Ze stapt naar binnen en kijkt even om zich heen. 'Ga maar alvast liggen. Ik kom er zo aan. Ik ga even tegen de jongens zeggen dat wij alvast gaan slapen.' Megan knikt en gaat op het bed zitten.

Ik loop naar beneden en zie dat Niall en Liam voetbal aan het kijken zijn. 'Hoe gaat het met haar?' vraagt Liam, zodra hij me opmerkt. Ik haal mijn schouders op.

'Mwah. Ze is uit haar trance, maar ze was daarnet bang voor me. Voor jongens in het algemeen.' Ik zucht even. 'Het duurde een tijd voor ze door had dat ik te vertrouwen ben.'

'Het komt wel goed, Louis. Ze heeft veel meegemaakt.' Ik knik.

'Ja, weet ik. Maar wij gaan slapen. Ze wilde bij me slapen.' Liam en Niall knikken.