Twins?!

~ 66 ~

POV Louis

'Hazz, Li, kunnen jullie mij zo naar boven helpen? Ik wil mezelf nog even wassen en dan naar bed. Ik ben gesloopt.' Ik breng mijn theeglas weer naar mijn lippen en neem een slokje van de inmiddels lauwe thee. 

'Lukt je dat alleen?' vraagt Harry bezorgd. Ik knik even. In het ziekenhuis heb ik mezelf ook gewassen. Het was wel even wennen, maar na een tijdje vond ik een manier waarop ik mezelf makkelijker kon wassen. Douchen mocht ik nog niet van de dokter, omdat ik daarmee mijn wond kon besmetten of open kon halen. Volgende week moet ik nog terug om de hechtingen eruit te laten halen en vanaf dan mag ik ook weer douchen. Dan zou de wond dicht moeten zijn. 

Als ik mijn thee op heb, sta ik met behulp van Liam en Harry op en strompelen we onhandig naar de trap. De traptreden zijn net breed genoeg om met zijn tweeën naast elkaar te lopen. Harry houdt me stevig vast aan de ene kant en met mijn andere hand houd ik mezelf stevig vast aan de trapleuning. Als we boven zijn, komt Liam weer aan mijn andere kant lopen en helpen ze me verder naar de badkamer.

'Weet je zeker dat je geen hulp nodig hebt bij het wassen?' vraagt Liam nog een keer voor de zekerheid. Ik knik snel en trek met moeite mijn t-shirt uit. Liam en Harry blijven twijfelend in de deuropening staan.

'Ik red me wel, echt waar. Maar zou een van jullie een schoon setje kleding uit mijn slaapkamer willen halen?' Harry knikt en loopt naar mijn slaapkamer, om even later met een schoon setje kleren terug te komen. Ik bedank hem en stuur daarna beide jongens weer naar beneden. Ze gaan met tegenzin. 

Nadat ik een washandje met zeep over mijn lichaam heb gehaald en daarna met een nat washandje eroverheen ging, droog ik mezelf met moeite af en doe extra voorzichtig rondom mijn buik. Ik buk om mijn boxer omhoog te trekken en hijg even na van de inspanning. Als ik ben bijgekomen, trek ik met moeite mijn shirt over mijn hoofd. Ik buk om mijn joggingbroek op te rapen van de grond, maar voel dan een steek door mijn buik. 'Ni?' roep ik. 'Niall!' Ik hoor iemand over de gang naar de badkamer rennen en al snel komt Niall de badkamer in.

'Wat is er aan de hand?' vraagt hij bezorgd. Zijn ogen zijn rood, waarschijnlijk heeft hij gehuild. Ik besluit het er maar even bij te laten en hem er zo naar te vragen. 'Gaat het, Lou?' Ik haal mijn schouders op en schud dan mijn hoofd.

'Ik kan niet bij mijn broek zonder een steek in mijn buik te krijgen. Ik ben bang dat de hechtingen open springen als ik me nou te veel inspan.' Niall knikt even en raapt mijn broek van de grond op. Hij hurkt voor me neer en helpt me dan mijn broek aan te krijgen. 'Thanks, Ni. Kun je me ook naar mijn kamer helpen?' Niall knikt weer en schuift zijn arm onder mijn oksel. Ik laat mijn arm over zijn schouders rusten en trek mezelf omhoog.

'Gaat het?' vraagt Niall bezorgd als ik mezelf buiten adem op mijn bed laat zakken. Ik knik en kom even op adem, voor ik in staat ben om te antwoorden.

'Ja, door de narcose en pijnstillers is mijn conditie flink achteruit gegaan', zucht ik. Niall knikt begrijpend.

'Ja, dat had ik ook na mijn knie-operaties.' Ik kruip richting de hoofdkussens en Niall legt de deken over me heen. 'Kan ik verder nog iets voor je doen?' Ik schud mijn hoofd en klop op de deken naast me. Niall kijkt me vragend aan.

'Nee. Maar kom even zitten. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken', lach ik. Niall gaat twijfelend op de rand van mijn bed zitten. 'Wat is er, Ni? Ik kan aan je zien dat je ergens mee zit.' Niall zucht en wil opstaan, maar ik pak snel zijn pols vast. 'Ni, kom op. Je kunt me alles vertellen, dat weet je.'

'I-Ik', begint Niall stotterend, maar blijft dan even stil. 'H-Het is mijn schuld dat je er zo bij ligt', zegt hij dan zacht en kijkt naar beneden. Ik kijk hem verbaasd aan.

'Hoe kom je daar nou weer bij?' roep ik geschrokken uit. Niall haalt zijn schouders op. 

'Als ik geen honger had gehad, dan had jij niet met mij mee naar de supermarkt hoeven gaan', zegt hij weer zacht. 

'Ni, kijk me eens aan?' Niall schudt zijn hoofd en blijft strak naar beneden kijken. 'Niall.' Niall zucht en kijkt me dan met tegenzin aan. 'Ni, ik neem jou niks kwalijk. Echt niet. Jij kon hier toch niks aan doen, gekkie? Jij had toch ook niet van tevoren kunnen weten dat Axel daar zou zijn? Het was gewoon toeval dat hij daar was, toen wij in de supermarkt liepen. Dat weet je toch zelf ook wel?'

'Maar ik had veel eerder naar je toe moeten gaan om je te helpen.' Ik schud mijn hoofd snel.

'Nee, natuurlijk niet! En dan? Dan was je zelf ook gewond geraakt, misschien zelfs wel meer dan mij! Nee, Niall, je hebt het goed gedaan. Meer dan dit kon je niet doen. Het is niet jouw schuld!' Niall bijt op zijn lip en ik zie weer een paar tranen over zijn wangen rollen. Ik zucht en open mijn armen. 'Kom hier jij.' Niall laat zich in mijn armen vallen en begint te snikken. Ik ga rustgevend met mijn hand over zijn rug en door zijn haar.

'Dus je bent niet boos?' vraagt Niall zacht. Ik schud meteen mijn hoofd.

'Nee, natuurlijk ben ik niet boos op je! Hoe kan ik hierom nou boos op jou worden?' Niall haalt zijn schouders op, maar zucht dan opgelucht. 

'Thanks, Lou.' Ik glimlach even en blijf met mijn hand over zijn rug heen gaan, tot Niall rustig is.