Twins?!

~ 65 ~

POV Nora

'No, Ni? Worden jullie wakker?' hoor ik zacht naast me. Ik open langzaam mijn ogen en kijk verbaasd om me heen. Naast me hoor ik iemand grinniken. 'Lekker geslapen?' Ik kijk Harry aan en knik, nog steeds verbaasd.

Ik voel Niall bewegen in mijn armen en hoor hem dan zuchten. 'Goedemorgen', mompelt Niall en wrijft de slaap uit zijn ogen. 'Hoe laat is het?'

'Half een', antwoord Harry. 'We gaan zo weer naar het ziekenhuis. De dokter had Liam gebeld dat Louis binnen nu en een paar uur kan ontwaken uit de narcose.' Niall schiet meteen overeind.

'Hoe gaat het met Louis?'

'Het gaat goed, Ni. Hij heeft volgens de dokter al meer kleur gekregen en zijn bloeddruk is een stuk hoger dan gisteren. Nog niet optimaal, maar dat komt vanzelf zei hij.' Niall knuffelt me vrolijk en ik knuffel gelijk terug.

'Gaan jullie anders maar alvast naar het ziekenhuis. Wij komen straks.' Harry knikt en drukt nog snel een kus op mijn lippen. 'Kom, Ni. We gaan ons klaar maken!'

--- 

Een aantal uur later wordt Louis kreunend wakker. Ik pak zijn hand vast en zie dat Harry Louis zachtjes terug drukt in het matras. Louis opent verward zijn ogen. 'Wat is er gebeurd?' 

'Axel', zegt Megan zacht. Louis kijkt haar verbaasd aan en kijkt dan weer om zich heen. 'Hoe voel je je?' Megan is inmiddels dichterbij gekomen en pakt ook Louis' hand vast.

'Wat last van mijn keel, pijn aan mijn buik en misselijk', mompelt hij en sluit zijn ogen. 'En verschrikkelijk moe.'

'Probeer maar wat te slapen', zegt Liam. 'Ik zal de dokter vragen of ze wat tegen de pijn kunnen doen.' Liam loopt de kamer uit. Louis probeert zich om te draaien, waarbij zijn gezicht vertrekt.

'Blijf maar zo liggen, Lou. Dat is beter voor je wond.' Louis opent zijn ogen weer en kijkt Niall zuchtend aan. 

'Maar mijn spieren doen pijn doordat ik zo lang zo gelegen heb', mompelt hij. 'Hoe lang lig ik hier eigenlijk al?'

'Een dag', antwoord ik Louis. Hij knikt even en sluit dan zijn ogen weer. Even later komt de dokter binnen lopen.

'Is hij nog wakker?' vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb pijnstilling voor hem.'

'Ik ben nog wakker', mompelt Louis en opent zijn ogen weer. Ik help hem overeind door de hoofdsteun van het bed omhoog te zetten en geef hem het glas water aan. Met trillende handen neemt Louis het aan en brengt het glas naar zijn lippen. Hij neemt eerst een slok water, waarschijnlijk tegen zijn keelpijn, en daarna neemt hij het pilletje in. 

'Hoe voelt u zich verder?' vraagt de dokter en haalt zijn notitieblok uit zijn jaszak. 

'Moe, misselijk, last van mijn spieren, keelpijn', somt Louis op en geeft het glas weer aan mij. De dokter knikt en schrijft wat op. 'Hoe lang moet ik hier blijven?'

'Zodra de vermoeidheid verminderd is en de misselijkheid afgezakt is, mag u naar huis om daar te revalideren. U moet vooral veel rusten.' Louis knikt weer. Ik laat zijn hoofdsteun weer zakken.

'Stop', zegt Louis ineens en kijkt mij aan. 'Zo ligt het prettiger.' Ik knik en laat de afstandsbediening los. 

'Probeer maar weer wat te slapen. Wij blijven bij je.' Louis glimlacht even en sluit zijn ogen weer. Ik wrijf met mijn duim over zijn hand heen. Na een tijdje hoor ik zacht gesnurk uit zijn mond komen en ik grinnik even, voor ik zijn hand los laat.

---

Een paar dagen later mag Louis weer naar huis. Liam en Harry ondersteunen hem naar de bank in de woonkamer. Ik loop door naar de woonkamer om thee te zetten. Niall komt al snel naast me staan om me te helpen met de theeglazen. 

'Hoe gaat het nou met je, Ni?' Het is inmiddels drie dagen nadat hij 's nachts niet kon slapen omdat hij zich schuldig voelde om Louis. Niall haalt zijn schouders op. 

'Ja, gaat wel', mompelt hij. Hij zakt neer op een van de krukken bij het keukeneiland en legt zijn hoofd in zijn handen. Ik ga achter hem staan en leg mijn hand op zijn schouder.

'Ni, het is echt niet jouw schuld.' Niall zucht en haalt zijn schouders weer op. 'Jij kon er niks aan doen, oké? Als je van tevoren had geweten dat Axel in de buurt zou zijn, dan zou je nooit naar de winkel zijn gegaan. Laat staan dat je Louis mee zou hebben genomen. Je moet jezelf hier niet de schuld van blijven geven, Ni.' Niall zucht weer en staat op. 

'Ik ga naar boven', hoor ik hem nog mompelen, voor hij de keuken uitloopt en naar boven loopt. Ik leun met een zucht tegen het aanrecht aan.

'Gaat alles goed met hem?' hoor ik Megan vragen, die de keuken in komt lopen. 'Sorry, ik ving jullie gesprek op. Hij voelt zich schuldig, of niet?' Ik knik en haal het theezakje uit de thee-kan, waarna ik de dop erop draai. 

'Ja, hij neemt het zichzelf kwalijk', zucht ik. 'Een paar dagen geleden hoorde ik 's nachts geluid beneden en zag ik hem aan het aanrecht van het keukeneiland zitten. Hij zit er echt doorheen.' Megan legt haar hand op mijn schouder en geeft me een zwakke glimlach. 

'Het komt wel goed. Misschien moet hij het gewoon wat vaker horen. Of moet hij het horen van Louis.' Ik knik even.

'Ik zal het er met Louis over hebben. Ik wil hem er niet al te veel mee belasten. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd.' Megan knikt instemmend.

'Laat het dan even een paar dagen rusten.'

'Ja, laten we dat maar doen. Dat is denk ik het beste inderdaad.' Ik zet de thee-kan op het dienblad en loop richting de woonkamer, met Megan achter me aan.