Just One Woman | MYG

41

"Ne bu şimdi ben anlamadım. Birlikte misiniz değil misiniz?"

Merdiven basamaklarını inerken hala yorum yapmaya çalışan Hoseok'a ters ters baktım. Jimin arkadan geliyordu ve açıkçası bakışları pek iyi değildi.

Benim tabirimle dudağını onun tabiriyle kızların en sevdiği yerini patlatmıştım. Oysaki ilk yumruğumu vurmuştum ve o bunu öne koyarak benden kaçmıştı. Daha kaç yumruk yiyecekti benden! İt herifin yüzünden o kadar saçma bir kavgaya girmiştim ki onunla neredeyse bütün her şey bitiyordu.

Okul binasından çıktık ve bahçeye indik nihayetinde. Jimin her zamankinin aksine somurtkan yüz ifadesiyle ileriyi işaret etti.

"Sıçtın Yoongi."

İşaret ettiği yere baktığımda banklarda oturan bedeni ve hemen yanındaki pezevengi fark ettim.

Yok canım artık kesinlikle hak eden birileri yumruk yemeliydi.

"Yoongi sakin ol biraz. Kızla aranı daha yeni düzelttin."

Onunla konuştuğumda önüme bu pezevengi sürüyordu. Bana sinirlenip onunla yatsam demişti? Sorduğumda öyle bi ilişkimiz yok demesini biliyordu ama. Olmasa böyle bir şey diyebilir miydi?

"Aldatılmış kadınlar gibi süzme onları. Alt tarafı birlikte oturuyorlar."

Birlikte?

O ikisinin birlikte kelimesi ile aynı cümlede olması bile canımı sıkıyordu. Hatta birlik kelimesiyle bile. Hatta ve hatta bir.

"Onu dövmem gerekiyor."

"İsabet olur. Öfkeni doğru kişilere aktarabilmen adına."

Ters ters baktım Jimin'e. Hala bana sinirliydi ama bu konuda haklı olduğumu düşünüyordum.

"Sen sus bence. Evime girerken Hoseok yerine bana haber verseydin bunlar yaşanmazdı."

Bilmiş bir tavırla ellerini ceplerine soktu.

"Yaya tabi. Senin hastaneye kapatılman gerekiyor. Öfkelenince tanınmaz hale geliyorsun. Problemlerin var senin."

"Haklı olabilir." Bakışlarım onu destekleyen Hoseok'a döndüğünde ellerini teslim olur gibi kaldırdı. "Öfke konusunda."

"Neyse ne. Gidin hadi. Gerisini ben hallederim."

"Çocuğu dövme bu seferlik."

"Umarım"

İkisinin yanımdan uzaklaşmasını beklemeden harekete geçtim. Onların oturduğu banka doğru ilerlediğimde Ji Yeon'un normale dönen yüzünü görmek bile içimin rahatlamasına sebep olmuştu. Yorgun görünmüyordu artık. Aksine dinlenmiş ve dinçti.

"Günaydın."

Bakışlarını üzerimde topladığımda oturduğu yerde dikleşti ve yanındaki pezevenklik abidesine baktı. Neyseki bu bakış kısa sürmüştü.

"Neden bize iki soda alıp gelmiyorsun? Hatta giderken yoldan geçen biriyle kavga edip müdürün odasını ziyaret edebilirsin hiç sorun değil. Oradan çıkınca da doğruca sınıfına dönüp gün içinde bi daha etrafta gezmeyebilirsin asla dert etmem. Yeterki gözüme görünme."

"Yoongi!"

Ji Yeon'un uyarısını önemsemeden adını hatırlama gereği bile duymadığım çocuğa doğru eğildim. Sahi adı neydi bu çocuğun?

Doğru ya, pezevenk.

"Beni duymadın mı? Yoksa o yoldan geçerken çarpıp kavga edeceğin kişi olmamı mı istiyorsun?"