Just One Woman | MYG

50

İnanılmaz. Rüya gibi. Ya da muhteşem. Bilmiyorum tam olarak uygun bir kelime yoktu. Sadece onu evimde görmeyi seviyordum. Normalde kimseyi içeri almayı bile tercih etmeyen ben konu o olunca evimde geziniyor oluşu bile beni mutlu ediyordu.

Biraz ilerde koltuklara yerleşmiş elindeki kitabı karıştırırken geldiğimizden bu yana pek konuşmadığını fark etmiştim. Ben mutfağa girmiş yiyecek bir şeyler hazırlamıştım ama o sadece beni seyretmiş bir süre sonra da salona geçmişti. Anlaşılan şu kaçırdığı dersi gerçekten kafasına takıyordu.

Ağır adımlarla kapıda durmaya bir son vererek salondan içeri girdim. Elindeki kitaba bakan bakışları beni fark edince üzerimde toplandı.

"Fizikle aram hiç iyi değil. Dersi dinlerken bile zor anlıyordum."

Gülerek yanına oturdum. Elindeki kitabı almam bir bilemedin iki saniye sürmüştü. Kitabı orta sehpaya koyup ona doğru döndüm.

"Bence önce zihnini rahatlatman gerekiyor."

Başını salladı.

"Haklısın. Yemek de yemeliyim hem. Hazır değil mi hala?"

"Henüz değil."

Aramızda küçük bir mesafe vardı ve ona sahip olmadığım için hala içimde bir yerlerde gezinip duran dürtüyü kontrol etmek buradan daha zordu.

Cinsel anlamda bi dürtü değildi bu. Cidden bana ait olsun istiyordum. Yani kolumu kaldırdığımda altına girsin, uzandığımda yanıma kıvrılsın ya da ne bileyim en saçmasından içki içerken kadehimi o doldursun istiyordum.

Bu bencillik miydi?

"Ji Yeon, bir şey soracağım."

"Sor"

Yüzündeki meraklı ifade ile gözlerini üzerimde gezdirirken kelimeleri toparlamak pek de kolay değildi.

"Benim olsana"

"Ne?"

Kaşlarını çattı. Açıklama yapmak istedim o an. Devam edecektim ama bana izin vermeyerek güldü.

"Öyle bir şeyin olmayacağını söyledim Yoongi. Aklın hala orada mı? Bende bir şeylerin değişiyor olduğunu düşünüyordum."

Kalkmaya yeltenen bedenini durdurarak önüne geçtim.

"Beni yanlış anladın. Demek istediğim-"

Araya giren fırın alarmı ile yarım kalmıştı diyeceklerim. Yine.

Pekala sadece sevgili gibi olmak istiyorum demem gerekiyordu. Yemek yedikten sonra. Evet, diyebilirdim. Neden olmasın?

"Yemekten sonra konuşalım. Hadi gel."

Elini tuttum ve onu mutfağa doğru çektim. O mutfak masasına yerleştiğinde bende fırındaki lazanyayı çıkarıyordum. Bildiğim en iyi şey buydu sanırım. O da çocukken bana bunu öğreten bakıcım sayesindeydi.

Servis tabaklarına dilimleri yerleştirdim ve tabaklardan birini onun önüne sürerek ekledim.

"Dene bakalım."

"Zehirlenmeyeceğiz değil mi? Önce sen ye bence. Sana bir şey olmazsa ben yerim."

Yanındaki sandalyeyi çektim ve oturdum. "Çok kötüsün Ji Yeon ama dediğin gibi olsun. Ölmezsem yersin."

Kendi tabağımdan aldığım koca bir çatalla ağzımın yanmasına sebep olurken çoktan kahkahalar atmaya başlamıştı.

Güzel gülüyordu.