Invisible No More

INM 20: The Only Hope

Maize Harlequin Hanley's Pov

"I'm sorry, Maize." dinig kong sabi ni Kuya.

Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko at nakita ko syang nakatungo sa gilid ng kamay ko. Inilibot ko ang tingin at napansing puno ng kung anu-anong medical machine kaya doon ko napagtantong nasa ospital kami.

At ang virus na nasa katawan ko ang dahilan kung bakit ako nandito.

"K-kuya."

Napaangat sya ng ulo. "Maize!"

Kitang-kita ko ang pamamaga ng mga mata nya dahil sa pag-iyak. "How long did I sleep?"

"10 hours." aniya at hinaplos nya ang buhok ko. "How's your feeling?"

Umiling ako. "Not good. Nanghihina ako at walang lakas bumangon but the pain I felt last night was gone."

Ngumiti sya at hinalikan ang noo ko. "I will just call Shu—"

Umiling uli ako. "Stay. We have to talk."

Napaseryoso sya at naupo. "Did Grasse tell you about the virus he put in your body when you're still a child?"

Tumango ako.

"It's true." aniya. "And it is slowly killing you."

Ngumiti ako. "I know."

Kumunot ang noo nya.

"I know that I don't have much time in this world bago pa kayo umalis noon nila Mommy. Alam kong anytime ay maaari akong mamatay pero ngayon ko lang nalaman na dahil pala iyon sa isang man made virus."

"How did you know that?"

"I heard dad talking to you." sabi ko. "I heard him saying that you should ready yourself dahil walang kasiguraduhan ang buhay ko. He said to you na huwag palalampasin ang araw na hindi mo naipaparamdam sa akin na mahal mo ako. And he keeps saying to you that you should always let me live my life happy at walang inaalala."

"I-if you knew that then—"

"What's the difference?" Natigilan sya. "The only thing that I know to keep myself alive is to stop worrying about it and live my life the way I want it. Just like what you always said."

Yeah, alam kong anytime soon, mawawala din ako.

At ito ang pinakadahilan kung bakit kailanman ay hindi ako nagpapasok ng kahit sino sa buhay ko. Kaya hinayaan kong maging invisible ako sa paningin ng mga nasa paligid ko.

Ayoko kasing mapalapit ako sa kanila tapos iiwan ko din pala sila. For me, it is kinda unfair kaya inisip ko, kung mag-isa ako at mamamatay, then, walang malulungkot. Walang masasaktan.

I choose to become Invisible.

But everything changes when I felt Kuya's presence not far from where I live before. Iyon ang unang beses na sigurado akong buhay sya and it gives me hope and strength to keep living despite having this virus.

Kaya hinayaan kong mapalapit sa Black Monarch. Kaya hinayaan kong mapalapit kina Yomi. Kaya hinayaan kong mapalapit kay Cross dahil nagsisimula akong umasa makakayanan ko pang labanan ang virus lalo pa't alam kong gumagawa pa din ng paraan si Kuya para gumaling ako.

Greed overpowered me for wanting to keep alive but I think, it is also the reason why we end up in this situation.

"I'm sorry, baby." Hinawakan nya ang kamay ko at nagsimula na syang umiyak. "I did everything I can to find the cure for you but... but the only thing we can do now is to weaken the virus."

"Pero hindi iyon magtatagal, right?"

Tumango sya. "I'm really sorry, baby."

Bumuntong hininga ako. I guess, hindi talaga nakatadhana na makasama ko pa ng matagal ang mga taong mahal ko. "It's okay, Kuya. Matagal ko na namang tinanggap na hindi ako magtatagal sa mundong ito." Ngumiti ako at ginulo ang buhok nya. "And you did everything just for me to live such a happy and worthy life."