You Are My Dua | ✓

✾PROLOGUE✾

This is a work of fiction. Names, characters, places, and incidents are product of author's imagination and used for fictitious purposes only. Any resemblance to actual events, locales, or person, living or dead is coincidental.

Copyright © 2020 by immasaraaa

All rights reserved. No part of this book may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, or stored in database or retrieval system, without the permission of the author.

Started: May 14, 2020

Ended: May 18, 2020

PROLOGUE

It's only been a few days since I got home to the Philippines and a few days have also been since I found out that I was going to marry a man I don't know. That's okay with me. Because if he is the one that Allah really gave me as my future husband. I never entered into a relationship because I still really believe that a man will come for me that Allah has given me.

"Insan okay kalang ba?" Ameera asked me.

Nandito kami ngayon sa aking kwarto at inaayosan na nila ako dahil ngayon araw na din mangyayari ang kasal at gaganapin ito sa Masjid. Hindi ko pa din nakikita ang lalaki dahil sina Abie at Ummie lang ang nakakita sakanya at pati na din ang mga magulang ng lalaki.

"Okay lang, ano kaba." nakangiti ko sagot sakanya.

"Malik came home a month ago." biglang sabi sakin ni Ameera. I stopped and looked at her.

Ang lalaking nasa duwaa ko noon at hanggang ngayon. Siguro nga ay hindi talaga kami para sa isa't isa. Ngumiti nalang ako dahil alam kong noon pa man ay siya na ang lalaking tinitibok ng aking puso. Pero ngayon na ikasasal na ako ay kailangan ko na siyang alisin sa aking puso't isipan. Dahil dapat kong pagtuunan ng pansin ang aking magiging asawa.

Nang matapos na nila ako ayusan ay sinuot ko na ang isang kulay puti na napakaganda at may kasama itong kapareha niya na hijab. Sabi ni Ummie sakin ay galing ito sa aking magiging asawa. Pinagawa daw nito mismo at pinatahi para sa akin.

"Masha'Allah. Ang ganda mo talaga, insan." naiiyak na sabi ni Ameera sakin. Niyakap niya naman ako at niyakap ko din siya pabalik.

"I really can't believe you're getting married." sabi niya sakin at tumawa naman ako dahil dun.

"Malay mo tapos nito ikaw na ang susunod HAHAHAHAH." biro ko sakanya at hinampas niya naman ako ng hindi kalakasan.

"I know you will be happy."

"I am happy with my wedding, Ameera. He will be my husband and he is the one Allah has given me" humiwalay na siya sa pagkakayakap sakin ng biglang may pumasok na dalawang babae na kilala ko.

"ZAHRAH!" sigaw nila at lumapit sakin dalawa para yakapin nila ako.

"Bat ngayon ko lang kayo nakita?" tanong ko sa kanilang dalawa.

"Kahapon lang kasi nalaman namin na ikasasal kana kaya agad agad kaming umuwi ni Aliyah dito." sabi ni Aminah sakin.

"We miss you!" sabi nilang dalawa.

"Grabe talaga kayo. Ako hindi niyo namiss ganun?" tanong ni Ameera sakanila. Humiwalay naman sila sakin at nilapitan din si Ameera para yakapin ito.

"Namiss ka din namin syempre HAHAHAH" natatawa sabi ng kambal.

"Wag niyo nga ako paiyakin. Masisira ang make-up ko e." sabi ko sakanila at tumawa naman silang tatlo.

"Namiss ko kayo." sabi ko sakanila at nagyakapan kaming apat.

"Who is the lucky man our friend will marry?" Aliyah asked.

"Hindi namin kilala." sagot namin ni Ameera sakanya.

"Hindi mo kilala? Hindi ko mo pa ba siya nakikita, Zahrah?" tanong ni Aminah sakin. Tumango naman ako bilang sagot sa kanilang dalawa at ngumiti.

"Hmm hindi pa." nakangiti sagot ko sakanila.

"Paano si Malik?" tanong ni Aminah sakin.

"Kung siya talaga ang para sakin ay Alhamdulillah. Pero kung hindi naman kami para sa isa't isa ay Alhamdulillah." nakangiti na sabi ko.

Naglakad na kami papalabas dahil pupunta na daw kami sa Masjid. Nandun na din daw ang aking magiging asawa. Simple lang ang kasalanan na mangyayari dahil kami kami lang naman ang nandun. Mga kaibigan at relatives namin. Sumakay na kami sa kotse at nakarating din kami kaagad dun. Nauna na pumasok ang mga iba sa loob habang kami nina Ummie at Abie ay ang kasama ko na papasok.

Naglakad na kami nina Abie at Ummie papasok sa loob ng Masjid habang ako ay nakangiti. Nang tumingin ako sa unahan ay nagulat ako at dun na din nagsimula tumulo ang aking luha ng makita ko kung sino ang lalaki na naghihintay sakin habang siya ay nakangiti. Nakarating na kami dun at nakatingin pa din ako sa kaniya.

"Malik anak, alagaan mo si Zahrah ah?" sabi ni Abie sakanya at ngumiti naman si Malik.

"Opo." magalang na sagot niya dito kinuha niya na ang mga kamay ko na nanginginig ngayon at ngumiti lang siya sakin.

"You are so beautiful, habibti." sabi niya sakin at tumulo na din ang isang butil ng luha niya.

"You are my dua which come true." sabi niya sakin.

"M-malik."

"I can't seem to find the words to express my love for you, so I keep you in my prayers."